Еден вид пајаци се спаруваат со муви уловени во нивните мрежи: не дочекувале пород и ги шмукале крилестите невести: потоа се повлекувале во пукнатина на карпа за да загинат од отровот на своите пајачици по нивното оплодување.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Или можеби паднал веќе в стапица како и тој еднаш што беше уловен во тој сив фак?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Којзнае дали ќе ме разберете и којзнае како ќе ме разберете ако ви кажам дека секое отворање на цртанката е танц на распалавени погледи и свечен отпоздрав на сончевата светлина, како што впрочем и секое влегување во океанот е нов чекор во вечноста чиишто сенки старите рибари се мачат да ги уловат во мрежите.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Лазор, уште позасрамен, само се вртеше во круг како уловен во стапица и чувајќи се на биде потфатен и уште веднаш, уште и незапочната борбата кутнат, (имаше скроено план ко ќе подмини борбата, за да си ги прекине маките, сам да му се предаде на противникот) со поглед, меѓу прилепските првенци, го бараше Максима.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во страсната атмосфера се улови во сопствената стапица...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Кога го најде, со делениците нивни Акиноски и со сватоштините седеше близу до Мустафа ефенди, уште повеќе се засрами: дека имаше скроено таков план, сам да се предаде, то ест да му подвали и на Исо и на сите кои дошле да ја гледаат борбата, особено на христијанштината која очекуваше тој да излезе победител.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)