Мустаќите изострени и подсвикнати нагоре како рокчиња од овне; на средината пожолтени од лулето што постојано го држи в уста; веѓите густи и спуштени над очите како ластовичини крилца; прстите на рацете глуждести, а кожата на дланките стврдната да може да фаќа и мраз и жар, и трње и коприви; на главата паларија: летен-зимен украс што го донесе од печалба; од погледот му зрачи стаменост и мудрост, почесто само со погледот зборува и со него ти ги открива мислите; со погледот како на терезија го мери соговорникот и открива колку му тежи умот; во ретки моменти кога е лут се забележува како резанките на челото му се поткреваат и спуштаат водејќи борба.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
„Не му тежи умот и тој магарштилак да го направи", — со право си рече во себе Сефедин.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Десетарите ги собраа луѓето и тргнаа по војводите, а мракот веќе падна.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
А селаните знаеја дека Толе никогаш не се шегува, та не му тежи умот да го направи ова што го зборува, толку повеќе кога утре ќе ги нема агите да го бркаат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Што му паѓаше на ум — не се враќаше назад.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)