сум (гл.) - сега (прил.)

Ако сум умрел, како сум сега тука?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тивка мелодија во далечините на понорите, виножито помеѓу сонцето и дождот, скоро невидлива силуета на сликар во хоризонтот и бои црвени, бели, сини, боите на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дали сум сега среќен човек, дали во ноќите носталгични и дождливи ме заспиваат сопствените сонови или црни демони гребат по моите перници!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Каде што мојот припитомен сокол ќе ме буди со полски цвет во клунот и со бели батлерски канџавици на канџите, кои ќе му ги вадам кога ќе одиме во лов, таму некаде каде што сум сега.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Уште лежам замелушен, несреќен, со единствена насоченост како да исчезнам, како да ме нема оваков каков што сум сега. А, ме има.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Средината во која сум сега е типичен „БАЛ НА ВАМПИРИ“ .
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Рече: „Јас клучар сум сега на семинаријата, и никакво чудо не е кај клучар клуч да најдеш.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега сум твој. Задоволна ли си од тоа дека сум сега само твој?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Женка, се сетив. Тоа сум сега за него. Женка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Господ ме казни, еве што сум сега.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А што сум сега Керим, белки ти текнува зошто?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас сум сега во змијарник влезена, што се вели, а вака сама, како што ме гледаш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам што ми правеле кога сум бил мал, ама мора некаде страшно да ме заебале штом сум сега ваков.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мајката Роса кога ѝ го отепале мажот не била постара отколку што сум сега јас, сѐ уште, и со пет моми, односно шест деца (едно си земал Господ), можела да најде маж за себе, ама сигурно не ќе нашла татко за момите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Немаше време за многу зборови. Арафат долго ме држеше за рака додека му објаснив дека сум сега амбасадор на Република Македонија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Добро знаеше дека повеќе не постои СФР Југославија. Туку СР Југославија (односно заедницата меѓу Србија и Црна Гора), земја која продолжи да ја признава државата Палестина, самопрогласена во 1988 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Кој господ, бре, бамити господот, вели, јас сум сега господ, вели и се наддава кон мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)