сум (гл.) - вели (гл.)

Како померена, подизлезена од умот. ,А бре, Македонче, каде се спремаш", јас не знам што било што сум велела, ,нека разберат клетите фашисти", сум се мачела да пеам и само да му се истргувам на Алекса, само да го удирам по глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекај, да си ја допеам песната, сум велела и сум го удирала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако намисли некој да ме краде, им велеше на луѓето дека сум велел, од тоа спас нема.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таа не забораваше да ми каже, на оддалечување од родниот град јас наместо Поградец сум велел: „Одиме во Адеп, одиме во Адеп!“
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Оти секогаш сум велел: словото една рака го сочинила, ама многу очи го читаат и сите тие очи различно го читаат истото, од рака сочинето клопче, оти по разни конци врват читателите кон средето, кон изворот на текстот, кон оној кој го сочинил и кој нив ќе ги голтне – пајакот отровен, сонце црно вжарено, создател и господар на вселена мала.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)