стрела (гл.) - во (предл.)

Е, откако сето ова ќе се случи, се обраќаат кон оние што треба да бидат регистратори на нивната творечка присутност и бараат од нив сериозно да ја сфатат приказната затоа што таа е плод на потребата да стрелаат во месо и да го кажат она што не може да се премолчи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А кога се собраа по стотина души на секое крило, разбраа дека обрачот е скинат и дека бегаат комитите низ тој процеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отворија оган и војниците, но Толе го преметна ритчето и го фати Кленскиот дол, а Брниклијата фати еден камен за метериз и почна да стрела во аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Претстражата од Сугаревата чета мораше да се јави прва.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потерниот обрач се запали. Секој војник почна да стрела во правецот откаде идеа гласовите и грмежот на бомбите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го позастана малку коњот и виде дека Трајко ги задржа Турците, му ја пушти уздата и го потера полека нагоре, дочекувајќи ги другарите по него, и како секогаш што правеше, си ја викна својата мила песна: Не плачи, мајко, не жалај, мори, Оти ќе станам ајдутин...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Повеќе од нив се слушаше: „теслим, бре, кумитлар“, и сите под команда почнаа да стрелаат во чуката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потоа почна да пишува со брзи неуредни чкрабаници: „Тие ќе ме стрелаат не ми е гајле тие ќе ми пукаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат тие секогаш стрелаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова стремење, оваа фрлена стрела во просторот на недофатливото, но сепак простор на замисливото и длабоко видливото во она е: Тогаш - Кој?
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Предвидливо, гардистите ме фаќаат и по молскавично судење ме стрелаат во истиот двор, додека таа, од терасата на осмиот кат, со расеана насмевка ме набљудува како паѓам издупчен, а бескрвен, на скржавниот тревник...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Идеалистот Винсент повеќе сака да го уништи целокупниот свет - стрелајќи во себе, тој ја поништува сопствената свест во која се содржи севкупниот универзум, „убивајќи го“...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„Жал ми е ако крвта не ме предаде и ако не ми влезат прогонувачите: ќе сфатат и ќе стрелаат во ликовите на латната.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ти не ќе стрелаш во нив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кој и да стрелаше во офицерската униформа, неќе одговараше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од мракот демнат зелени очи, од мракот машинките стрелаат в нозе, в 'рбет, в чело.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тие што стрелаат во живи нозе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Почна да погодува кој стрелаше во акцијарите. Германците, претпостави.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш кога ме напушти војската, втор пат кога ти не сакаше да стрелаш во мене со мојот револвер.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
— Не знам што ќе правев, вели Никифор, ако те стрелаа во Костур?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И додека најмалиот со зачуденост на детински невиното лице му притрчувал да му помогне и да го исправи на нозе, фрлајќи ја пушката во недораснатоста да сфати дека нечија невидлива цевка внимателно му го бара челото покриено со густа коса или лицето или градите ослободени од секаква тежина на зимска облека, другите шестмина од скок се фрлиле на земја и заревеле или одмазднички или охрабрувајќи се меѓусебно без заштита и на најмало камче пред очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стрелале во ништо, слепо, со бес на расрдени ѕверови со заби да го кинат невидливиот грозоморник, и веќе не се знаело кој и од која страна пука.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Жал ми е ако крвта не ме предаде и ако не влезат прогонувачите; ќе сфатат и ќе стрелаат во ликовите на платната.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Животот е пресметување со суровости или предавство и грд погром на речта Одамна не стрелаат во срцето Стрелаат во мечтата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Токму затоа и Ве распрашував, преѓеска, дали сте стрелале во жива цел.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)