стори (гл.) - дека (сврз.)

Кога забоботи машината, ми се стори дека се корни целото Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Низ отворите меѓу штиците на сточниот вагон, Јаков ѕиркаше кон небото на кое наеднаш му се стори дека го виде Шабтај, кој оттаму му се насмевнуваше како тогаш, на првата вечер од последната Ханука, како да се сите дел од некој голем и непознат празник што се одвива далеку, на небото.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пумпаше, се плискаше со водата и ја истриваше кожата, сѐ додека не му се стори дека мирисот на Ребека сосем го снема од него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му се стори дека и стражарот го забележа него и дека на секој поврат со коњот, навидум намерно и како случајно, неговиот поглед пак се запира токму на него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајсторот, заинтересиран и психолошки да го следи партнерот, го забележа веднаш ова и во првиот момент, токму кога ја одби понудата, му се стори дека во таа нестрпливост на противникот се јавува извесен изглед за неговата победа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Му се стори дека во овој момент би можел со мал напор да постигне нешто што ќе ја запази својата убавина.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За тоа сега кога го виде ѝ се стори дека повторно роди син за кој треба да се грижи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За да го заплашат овие „Грци“ „Бугаринот“ Толета, влегуваа оружани со една мартинка в раце, која на вратата ја менуваа таа иста пушка, бидејќи само таа беше во селото, но на Толета му се стори дека има најмалку педесетшеесет такви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За првпат тие видоа воз. Кога се зададе локомотивата одоздола, Митра се прицна до Толета, бидејќи ѝ се стори дека река дотечува и ќе ја однесе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но пријателите Гуле, Гуце, Тодор, Марко и друга му дадоа да разбере дека селаните се оружани и ако почне да прави некои лудории како што си имаше обичај порано, ќе го врзат и ќе го предадат на бимбашијата, којшто толку пати ги советува, та дури и замоли да му го предадат Толета: голем бакшиш ќе добиеле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За миг ни се стори дека во еден од нив, кој држеше в раце долга поморска дуљбија, го распознавме дедо Симон, во неговите помлади години; светлината беше недостапна за тоа да можеше да се утврди.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ама од оваа страна на Вардар ни се стори дека повеќ е муштерии ќе имаме, попарајлии.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сакаше да прашува уште и за учењето и за Елена, ама му се стори дека Денко одговара некако без волја, па само одмавна со раката, си промрморе под носот „Да видиш и да не веруваш“, - па замавна со копачот во земјата пред себе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му се стори дека го слушна и лаењето на дедо Ивановите кучиња, но не беше убеден во тоа, зашто колибата на старецот беше далеку и само во најмирните, ведри зимски ноќи лаењето на кучињата можеше да се слушне и долу, во Гогов Валог.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му се стори дека старецот трепна, па наеднаш се исправи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го затресе трупецот. Му се стори дека нешто внатре клапа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едно време му се стори дека слушна далечен истрел. Дали доаѓаше од кај Гола Глава?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но кога е веќе обврзан да одговори на едно од најчувствителните прашања – за посебноста на својот творечки опит, мене ми се стори дека е најприродно тоа да се направи посочувајќи на некои од поинтересните теоретски стојалишта за поезијата и посебно назначувајќи ги оние кои му се поблиски, поприемчиви.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Квечерина одново кога ѕирнав во книгата ми се стори дека побелеле, се смалиле, и позаспале како дечиња во постелата на книгата – ги покрив со темната покривка на моите горчиви години.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Така ѝ се чинеше на Стана. Ѝ се стори дека тие и велат: “Браво! Браво!“ па почна да се смее и да плеска со рацете.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пожар значи, пожар Гласот во телефонот зборуваше многу брзо и возбудено и на Митко му се стори дека таа непозната тетка го прашува дали мајка му е на пазар. - Да, да!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Стана замолча и се замисли малку. И се стори дека враната и вели: “Срам!“ па се навреди од тоа и викна: - А зошто да ми е срам!?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И иако никако не му поаѓаше од рака да го одбере вистинскиот збор, што му беше најпотребен во мигот за да го отпочне нападот, кога проговори му се стори дека ја стрефи право целта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И во еден миг, кога му се стори дека почна да насетува на што го подготвува султанот, одненадеж го опфати треска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека Лазор полека се иставаше од местото на борење, едно Арнаутче истрча од џганот и му удри нож во левата слабина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во еден миг борачите се приграбија преку половина, тогаш на сите им се стори дека е сѐ свршено, дека Исо ќе го свитка вудве Лазора, ќе му го здроби `рбетот, но се случи спротивното: Лазор му се извлече на Иса малку настрана, го преграби одзади за половина и како да беше од лесен полесен го префрли преку левата рака и го акна од земја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На сенката ѝ се стори дека е слободна.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ми се стори дека чув: - Не ме нацрта.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Но ми беше жал и за осамениот старец со црна шапка, очила и чадор под мишка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Врти ја топкава пред очи и не трепкај и ќе ти се стори дека патуваш по целиот свет.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И наеднаш ми дојде да заплачам од радост: ми се стори дека на светот живеат само добри луѓе, а зли се само крокодилите и лавовите што јадат туѓи сенки. Не заплакав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дедо ми се насмеа, за малку лулето не му падна од уста. - Ти, детуле, си сонувало.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- И, еве, ви ја враќам топката како што ми го вративте и вие мене Роско.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Човекот од патот ќе погледнеше во сенката и ќе се обесвестеше.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Под црната шубара од јагнешка кожа светкаа жолти очи, толку страшно тркалести што ми се стори дека се од стакло.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пред кафеаната Маргер ги видов своите пријатели: Петка, Андона, Васка и Цигнанчето Паљо, толку модри в лице што ми се стори дека се бојадисувале.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми се стори дека некој злобно ме гледа низ клучалката.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми се стори дека неговиот глас доаѓа оддалеку.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми се стори дека некој демне од него и јас, збирајќи ја главата во раменици, побрзав дома.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пенчо го послуша и така брзо се прекрсти на сите страни што мене ми се стори дека тоа го направи само трипати.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Општинскиот писар уште ја стружеше виолината. Ми се стори дека тоа свирење не е така лошо како што беше порано.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми се стори дека ќе се слизнат од јамите рамно во празната чаша.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Што рече? “, праша. „Реков: ми се стори дека ја видов Луција во џипот со Фискултурецот“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И како сега помнам: еднаш, во семинаријата, додека чинев умножение на едно слово, што токму со таа буква започнуваше, и буквата наресана беше со црвена боја, како пеперутка, на почетокот од текстот, ми се стори дека буквата прета со крилјата, дека ме довикува со нозете свои блудно раширени, и јас пламнав, се вцрвив, а Писмородецот дојде и ме праша зошто не му одговарам кога ме вика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И одеднаш, додека Земанек јуреше, под едно дрво на Зајачки Рид, го здогледав паркиран џипот на Фискултурецот; поминавме крај него толку брзо, што ми се стори дека само во еден блесок на фарот ја видов главата на Луција зад прозорецот; му реков на Земанек да застане; тој се двоумеше, прашуваше зошто, и јас му реков: „Луција е внатре со Фискултурецот“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога на командирот му се стори дека совладавме се како што треба, нареди одмор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш видовме дека не можеме да се споредиме со руските револуционери и ни се стори дека сме малечка групичка без раководни идеи; повеќе работевме по инстикт.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Откако се поздравив со човекот и децата, јас одблизу го изгледав,Ми се стори дека гледа во Вера со преголема нежност.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога тргнав кон влезната врата ми се стори дека го догледав татко ми крај прозорецот и во другиот момент го немаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа ми се стори дека се преправа оти не знае за која жена ја прашам и на крајот рече: тука, надолу по улицата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако некогаш ви се стори дека слушате гласови, а луѓе нема, помислете оти тоа може да се гласовите од луѓето кои зачекорија по воздухот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А долу, под нас, црнееја долините. Ми се стори дека никогаш, таму долу, нема да се раздени...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ми се стори дека бескрајно долго го шлапкаше слаткото и ја пиеше водата од бисерно чистата чаша.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За миг ѝ се стори дека патува низ времето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За миг ѝ се стори дека се наоѓа над езеро полно со лотоси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оддалечено од печката, тоа стори дека се исплашило од нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Овој миг нему му се стори дека наеднаш би можел и да го изрече, сето тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И токму му се стори дека е веќе на дофатот до својот двор, кога чу сосема јасно како нешто 'ржи недалеку од него одзади по неговата трага, и сега место сѐ друго, тој замина со уште побрз и со уште пожилав чекор на прогонет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На Глигора му се стори дека овој ладен повев како да избива од тешко залепеното на прозорецот стебло од палмата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му се стори дека Глигор му рече на Долгиот да ја запали свеќата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му се стори дека на овој човек му е студено, зашто потреперува и од неговото лице удира нездрава бледнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На Глигор му се стори дека лицето на Арсо мрдна малку налево.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тогаш ми се стори дека слободата е најголема во сонот и дека најмногу се исплатува да се бориш за сонот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам тогаш, дали од нишањето, од тресењето на колата се помрднуваше мајка, ама мене ми се стори дека се мачи да се поткрене, да се подисправи, да се обѕрне по нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може само мене ми се стори дека му побеле косата. 215
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некако чудно го погледнало и нему му се сторило дека му се смее в очи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ненадејно еден глас чудно издупчен од ветар и од уплав, и пак со дива вера во себе, брзо, побрзо отколку што може да се изговори, рекол - Господи, не заборавај нѐ!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се покајав кога налетав на Арсо Арнаутче. Смерно застана пред мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Им се сторило дека и планините се издишиле со олеснување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се стори дека долго мрда со усните пред да достаса до мене збор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Врне, се збунил некој. - Да си поседиме суви под двоколкиве, лошо кашлам. Ќе одиме подоцна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Им се сторило дека и земјата под нив се подмладува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Смеата можеше да му се види со очи: од устата му шибаше коњска пара.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се стори дека перчињата коса врз неговото чело се од железо низ кое се проткајуват жилички сребро.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се стори дека животот со далечни звуци е премал дури да се стисне и во дланка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата беше под сува кора и пак не ја впиваше влагата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знаеше дека пред тоа треснав со плешки на земја заради истоштеност што почнува кога ќе ти се стори дека колениците ти се испразнуваат и стануваат клобуци од коска ненадејно истанчени пред некое распрснување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Извадив парче скаменет пешник со сламки од торбата на прогонетиот (бев гладен, можев и песок да џвакам) но Никифор Ганевски ми подаде парче црн леб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак ми се стори дека се подбива со првиот ден на мојата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се намалував, гаснев - навистина ли ќе се обеси Сандре Самарија на греда? - и сѐ околу мене губеше вистинска големина, можеби и земјата што се плашеше од утрешниот ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Веднаш потоа неколку слични или наполно исти гласови да ја повторат таа самоучка и во тој миг измислена молитва или трепетливо каење пред суровоста на искушенијата - Господи, не заборавај нѐ, - и часкум им се сторило дека врз нив паѓа млака светлост, чудотворен оклоп на нивните верувања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред да падне со лицето в трева, му се стори дека неочекувано брзо се стемни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Додека воденичарот го мешаше со вода пченкарното брашно во котлето, на ранетиот му се стори дека паѓа во некоја бездна јама.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И при толку многу големо сонце сенката ниеднаш не ѝ се покажа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа никогаш нема да побели и да остари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Следните месеци семето пушти ’ркулци и израсна во високи растенија, а кон крајот на летото широките зелени лисја сосем ја скрија земјата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајка ѝ стоеше над неа и ја слушаше занемена. Ѝ се стори дека кренала висок оган и дека блада со нездрав разум.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му се стори дека со иста леснина може да прави добро како и зло.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вистина, како во скршено, како во замаглено огледало се гледаше, ама ѝ се стори дека тоа е од големата омарнина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со или без причина ми се стори дека некој друг управува преку чинки со мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Во случај на опасност трипати ќе свирнам.“ И му се стори дека однадвор некој навистина свири продорно, како ветар да се провлекуваше низ празните очи на самата смрт.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И му се стори дека е во нивната саботна колона, упатена кон сонливото гратче под планината, и самиот тој како тие - со ипотен грб и многу шум во главата, во таа човечка глутница со шестдневна печалба в џеб и шестдневно неспокојство во крвта.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му се стори дека на тилот му се лепи влажен шепот на некого што го следи, се стресе и ширум ја отвори отклучената врата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но веднаш потоа или со тоа забревта локомотива силно и ѕверски далеку негде а нему му се стори дека е тука, во собата, црна, грдомазна, со јаки железни глуждови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега и се стори дека дождот го измени својот правец шибајќи косо и спирално.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не го сфаќаше прашањето и гледаше во него со прегрдо лице а тој, директен како и секогаш и сигурен дека може да господари над другите кога и да сака, дообјасни: „За тебе и за него, за вашите врски.“ Му се стори дека ќе заплаче и ја сожали.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му се стори дека `рскавиците на нивните носови ќе ја пробијат танката неотпорна кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му се стори дека една од нив ѓаволесто го погледнува - не е стар, ноздрите му се биковски врели.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дедо му на Ибраим Ибраим, меѓу своите познат како Кара-Демир, се висхитил од долгоногиот распон, зошто му се сторило дека тој иноверник е готов да загине за султанијата па го стасал и трчал со него барабар, воинствено ревејќи сѐ додека на чекор од нив не бапнала граната.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На моето дете, она со сипаници. навистина ли пред ова ти се стори дека токму тоа плачело над мене?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми се стори дека тој брз здив на некого што не е веќе меѓу нас дојде за да ги отстрани сите сомневања и прашања дали е тоа она: валчестолика и млада со положени раце в скут, на градите, помеѓу два брега на женскост, сребрен крст и цвеќе, најверојатно китка лилави бел алисум; рамениците се паднати, од едното се цеди сончева светлост за да истакне во заднината некакво зимзелено дрво но толку малецко за да може да биде она џуџе на Едвард Жорес.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стисокот траеше не повеќе од десет секунди, а сепак му се стори дека рацете им се составени долго време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како и обично, Винстон одвај погледна во Џулија додека одеа во пресрет еден на друг низ толпата, но при брзиот поглед што го фрли врз нејзиното лице, му се стори дека е побледо од обично.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се стори дека извесно време Џулија е премногу мирна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ми се стори дека некоја сенка се префрла од едно место на друго кај задниот агол од куќата, но можно е да беше тоа сенка од гранка на вишната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми се стори дека некој ѕвонеше...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ѝ се стори дека Хелвиг го избегнува нејзиниот поглед. Имаше ли нешто што не ѝ кажа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во првиот момент ѝ се стори дека се почувствува незгодно, непријатно, што еве и нејзината другарка ја гледа меѓу овие болни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Крвта во жилите ѝ смрзна. Ѝ се стори дека студ завладеа со целата просторија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури ѝ се стори дека воздивна со олеснување. Веднаш продолжи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија двапати го повтори името: Македонија, и кога ѝ се стори дека Елза нешто не разбира, ѝ објасни: ние сме во Југославија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Требаше да го искине... Ѝ се стори дека од сите страни настрвнати ѕверови ѝ се приближуваат... нејзе и на нејзиното дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но кога наближа до неа, го позабави чекорот. Ѝ се стори дека Марија сака да ја избегне оваа средба. Која би била причината за тоа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И пак, на Елена ѝ се стори дека нешто ѝ се има случено на нејзината другарка, нешто што ја прави несреќна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во тој момент му се стори дека не смее да излезе од канцеларијата на адвокатот, без да го даде одговорот во врска со синот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
При слетувањето на авионот, на Марија ѝ се стори дека престана да дише.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Му се стори дека зборува уверливо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури, при една неочекувана средба, на Елена ѝ се стори дека Марија сака да ја одмине. Да не се поздрави. На улица. Зарем нешто ѝ се замерила?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веќе качена во авионот, на Марија ѝ се стори дека уште еднаш ги виде очите на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во еден момент ѝ се стори дека детето не е сигурно во рацете на мајката. Ѝ предложи да го земе и да го подржи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури на Елена ѝ се стори дека мајка ѝ се загрижи. Се замисли.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лисјата на големиот орев ситно затреперија од порекот, а меѓу нив една женска глава како да слегуваше пониско и пониско, така што му се стори дека дојде до врвот на оревот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Доста и се стори дека ангел од небото слезе и ѝ падна на градите, та се милува со него преку своето чедо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не знам колку време мина кога сонцето блесна од зад облаците ги помести, ги разби маглиштата и талогот на еднообразноста дрворедот се озари доби лик, па одеднаш некои чудни форми почнаа да се об-јавуваат пред моите очи пред зумот, пред заумот. Ми се стори дека од некаде надоаѓа нешто боготворно светлината го овозможува совршенството но треба да го најдеш барај избегни ја судбината на просечниот ум, колатералната штета на непросветленоста.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Наеднаш му се стори дека од збор до збор го водел тој ист разговор, на истото место.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Му се стори дека лаже некого, со тој некој и самиот себе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И наеднаш му се стори дека открива познат човек.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога наѕре повторно во дупката, на Лисицата ѝ се стори дека Зајачето умрело, па си замина.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Благица влезе во собата да си ја остави училишната чанта и застана збунето. Ѝ се стори дека нешто живо мрдна крај радијаторот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ја снема бучавата: правот полека легнува врз шумата и калдрмата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А на Пандо во тој миг му се стори дека почна да се расплетува и расткајува заедно плетената и ткаена горчлива и чемерна судбина, сега небаре потсечена со срп.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А што знам, можеби од укитот што почна да ни се топи, ми се стори дека плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Свртува глава и во тој миг и се стори дека под нечии чекори силно крцка снегот и ѝ се измолкна: - Шшшшој! - ѝ се стори дека на сет глас викна „Стој“.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јани небаре се засркна и на сите им се стори дека во липтеж му секна гласот. Прекина. Молк.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Подигна нога за да се помести, ама и се стори дека толку длабоко загази во мравјалникот, што не може дури да ја подигне.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка со променет глас, во кој се чувствуваше и жал и прекор, ја фати нишката на своето раскажување и на сите им се стори дека во земјанката подувна некаков друг ветар и дека други звукови ја исполнија целата просторија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јане сфати или барем така му се стори дека го прашува како му и на брзина рече: - Добро, добро, многу добро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Лежеше мирно и неподвижно и едно време на Мечета му се стори дека заспал.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кога тој одобри, на ибн Тајко в миг му се стори дека го гледа својот погибелен сон: бегот ја дава дозволата, си рече, поради задоволството што ќе го има, раздиплувајќи ја неговата истуткана душа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И плесна со дланката, зашто му се стори дека премногу чека на одговорот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Гајле ти е тебе, ти го имаш Игбал, ти пишува дури од Индија – се пошегува Мацка и ми се стори дека малку ми се потсмева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е тоа баш така како што ти мислиш, Игбал е поинаков од нашите момчиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се стори дека одвај чекаше да побарам такво нешто од него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не зборувај глупости – грубо ѝ свикав, а си реков – среќа што само им го прочитав писмото, а да им имав раскажано за сето друго, кој со нив ќе излезеше на крај?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но таа ми беше драга, а и јас нејзе, и ја чувствував блиска, па ми се стори дека можам да ѝ се обратам отворено и да ја прашам што ѝ се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја поттргнав малку понастрана и тивко, да не ме чујат другите, ѝ реков: - Чекаш некого?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мојата одмаздољубивост не ме оставаше на мира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ни мајка ми немаше против, иако обично двајцата одбиваат да ми дозволат заедничко спиење во нивниот голем кревет.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не – одговори таа кратко и ми се стори дека ќе заплаче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И мене ми е, многу повеќе отколку што тоа ти можеш да си го замислиш – признав и решив сè да ѝ раскажам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прости ми што така се случи, но што можам, ми се стори дека сум ти потребен и затоа дојдов без да чекам да ме повикаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ова го кажа олеснително и мене ми се стори дека е задоволна што го пречекорила договореното време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На враќање, пред да си отидат и Игбал и Мила, ми се стори дека таа мангупски ми намига и тивко, за да не ја чуе тој, ми шепнува: - Ама признај, Бреза, дека ептен ти се допаѓа, признај дека си вљубена во него!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, читајќи го писмово, ми се стори дека ептен ми е близок и познат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега може слободно да ужива без да мисли на тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да ти простам? – викнав. – Ама што зборуваш ти?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како засвири - ех! На мравките им се стори дека со неговата свирка во мравјалникот влезе летото!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)