стои (гл.) - сѐ (прил.)

А чашата си стоеше сѐ така, полуиспразнета, и на Франц треба многу да не му се брзаше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од десет часот предручек, кога ги дотераа, па до четири попладне, не се случи нешто што-годе забележително, само што им ги собраа личните карти и не им даваа никако да седнат, ами мораа да стојат сѐ простум, како за почит пред силината на власта.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Старецот стоеше сѐ уште носејќи ја ламбата, пред една слика во рамка од ружино дрво што висеше од другата страна на каминот, спроти креветот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но таа како да стоеја сѐ на истото место, повторуваше: како ќе се живее?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тополите не испуштаа ни глас ни тупот, туку стоеја сѐ така исправено, иако во дното на стеблото беа пресечени, како со невидлива пила, со нечујна секира.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А кога станавме од земјата, и кога облакот се расчисти, видовме: скалата на отец Кирил си стоеше сѐ така негибната на карпата Бехистунска, угоре кон небото; и кошницата негова над бездната си стоеше, и тој во неа, негибнат сосем!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не се тргнува од вратата, им ја запира половината и повеќе светлина, ама светлината се смалува и од маглата која во пасамка пасамка поминува крај отворот и од ситните капки дожд за кои не знаеш дали паѓаат или стојат сѐ на едно место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стоевме сѐ додека учителот кроце и внимателно не го допиша во дневникот неговото вистинско име: Славчо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
ХРИСТОВ: (Стои сѐ уште скаменет. Потоа, го крева, за првпат откако е влезен, погледот и се обидува да рече нешто.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Стоеше сѐ додека колата не префрли во брзина и не одбрмчи, исчезнувајќи во далечините, низ долината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)