стои (гл.) - исправен (прид.)

Скокнува од креветот, стои исправен во недоумица и виновно се смешка на себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не гледаше каде пука, не знаеше дали пред себе има некаква цел, не знаеше дали нешто погодил.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сѐ уште стоевме исправени и неми.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Аргир стоеше исправен над огинот. - Дедо Аргире, јадењето е готово... ќе истине...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од искони меѓутоа, од своите прапочетоци, стои исправена пред прашањето: може ли таа тоа да го чини?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Стоеше исправен во место, вкопан, и покрај тресењето од неговата сопствена рафална стрелба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Навидум, имаа прво: широките стапала со кои самоуверено го грабаше потчинетиот простор, премногу здравата, волчја отпорност на блескавата насмевка, малите, цврсти гради што во четвртата деценија ѝ стоеја исправени како штотуку распупена девојка, таа мускулеста едрост на целото тело кое на нејзините платна со паганска надмоќ лебдееше над урнатините на згаснатите светилишта, пламените кадрици со по некое седаво влакно, што се извиваа околу лицето како змиолики фалуси – имаше невообичајан „машка“ сила за една пост-симболистичка сликарка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)