стаса (гл.) - и (сврз.)

Во тоа време стаса и Митра со месењето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
7. О иде иде слушате ли иде песната таа крупноока желба За мене иде во час ненаспан и за вас иде што спиете морни И пее пее со илјада гласои низ мракот пее за денот ви пее О мугро бела бели посестрими цветови млади во темнава мрака доаѓате ми дојдовте и сега рацете ми се куси да ве стасам И веќе јурам зборот да го најдам за да ја речам да ја изболам тагата на ноќите без сон и радоста што толку ви ја сонев
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
А еден ден, кога сливата под стреата ги отвори своите први цветчиња, стасаа и гостите од далечниот југ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Требаше да го стасам и бездруго да му го покажам истетовираното срце на мојата рака.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дедо му на Ибраим Ибраим, меѓу своите познат како Кара-Демир, се висхитил од долгоногиот распон, зошто му се сторило дека тој иноверник е готов да загине за султанијата па го стасал и трчал со него барабар, воинствено ревејќи сѐ додека на чекор од нив не бапнала граната.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И така само израснуваше тоа во него, грижливо криено и придушувано од неговите рачички, што беа вредни, но веќе и премногу обрастени и заплеткани во коровот на тоа проклетство; се вкоренуваше тоа темелно во него низ сончевите денови на едно цело лето; деновите остануваа лилави и без никаква виделина за ова старче високо на скелињата горе, дури не стаса и до соништата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не стаса и се уфна од тоа, проколнувајќи си го тоа свое не направено последно пречекорување, а и оној свој пријател што дотогаш се таеше во леските, а сега во најкрајниот миг за себе го прекина тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа бела ноќ сега беше стасана и седната над сѐ наоколу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги стасав и појдов со нив. Ненадејно, без врска и потреба, Пенчо гласно кликна: - Земај сѐ што можеш!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пролетта довејувала далечен мирис на живот од пасишта, жолтавките не биле далеку.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Чудно ми е Гавруше, ти прв да стасаш и да ми ги спасиш децата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вохин лауфст ду!* - Коњчето ми се исплаши, брзам да го стасам и да го фатам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Вселенскиот брод би можел да стаса и да нѐ спаси.” „Да, утре, утре, утре, утре, утре.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)