стави (гл.) - софра (имн.)

Уште пред да се стави софрата Толе поддена разговор со Тодора за најобични работи: дали ќе најдат некое добитче да купат; како се со цена, како е сеното, седбата, овците итн., додека една голема врева од кудата не им го обрна вниманието, та Толе го праша Тодора: — Кој се ниа тамо, шо се смеат толку цела вечер?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ФРОСА: Вистина, вистина, останало од старите - адет кога излегува некој од куќи за на печалба да се стави софра. Велат за пак да си се врати на софрата — дома.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Вистина, така е од ноќ кому му зинува уста да јаде ама адет е, останало да се стави софра.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Везден се мачил, туку, за чудо големо, као шчо никојпат не било, нишчо не можел да ватит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
К'ј се чуло и видело риби да се најделе на нива?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тој остајл коњот и се пушчил да трчат пеш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ми сакат риби, шчо сум нашла на нива?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- „Ах“, одгоорило орлето: "во еден студ, во една лапајца и силна бура, се најдофме в Црно Море и бурата ни засука над една гемија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ја ќе појда денеска на лоф и на брата ми му рекоф, оти ќе си дојда за ручек; ама саде ти да знаеш, оти ја не ќе си дојда за ручек; а ти ќе испечеш едно јагне, ќе му туреш внатре отруачка и, на голем ручек, ќе ставиш софрата и ќе го поканиш брат ми да ручат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- „Кој г' отепа?“ - прашал тој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Испекла јагнето, зготфила ручегот и, коа дошло времето за јадење, ставила софрата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таа ставила софрата само со леб и сол, а тавата со рибите не ја ставила, нито пак му казала м'жу си оту имало готоа тава со риби.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бабичката ја стави софрата и на неа ја поставија пченкарната погача.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)