Затоа и го викаа Козето, затоа и дечиштата му измислија песничка и дека беше малку шантрав во одот, небаре пајка, му скандираа: Анѓеле, Пајчето, кај ти се, гуските, да ти ебам мајчето.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Секогаш кога ќе сретнеше некого да работи, му викаше: - Мее, се козиш, се козиш, будало? А за кого? За џандарите?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
* Едно е сигурно: човекот роден под Сина Скала постоеше.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Откако ќе сретнеа некого кого од поодамна не го виделе луѓето ќе се провикнеа: „Од каде ти сега овде, па згора на тоа уште и жив?“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Можеби ќе сретнеш некого негде, но никогаш никого, како еднаш некого некаде...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)