спушти (гл.) - рака (имн.)

Откако творечкиот поттик ќе ја спушти раката врз празниот лист, за што зборуваше Маларме, и при пишувањето и потоа поетот го опседнуваат прашања, сомневања, скепси во пронајдениот збор во кого се вградил поттикот: чувствувањето, мотивот, идејата, спонтаното и мисленото, согласјето на звуците и созвучјата, говорниот ритам и мелодијата на фразата, боите, - оној недоловлив и пресуден здив што ја исполнува и открива песната.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Извесноста исчезна пред О'Брајан да ја спушти раката; но иако не можеше да ја поврати, можеше да се сети на неа; исто како што човек се сеќава на некое свое живо доживување од некој далечен период од животот, кога бил, всушност, некоја друга личност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„На место волно!“ залаја инструкторката, малку одоброволена. Винстон ги спушти рацете покрај телото и ги наполни градите со воздух.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пашата мирно ја спушти раката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од шантањето на комбето петте девојки првин негодуваа, потоа се кикотеа, а една од нив, онаа што седеше зад Авни, стана, нежно му ги спушти рацете под муцката, го обгрна по вратот и, свивајќи му се над главата, го бакна на челото, велејќи му: “Волим те.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Двајцата ги имаа потпрено лактите на масата, образите ги имаа спуштено во дланките, се гледаа лице в лице, одблизу, и зборуваа сосема тивко: „Јани ми беше сè,“ рече Софија, ги спушти рацете на масата и се врати наназад, потпирајќи се на столот тапациран со зелено кадифе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И во тој миг и таа ги спушти рацете од мојот врат. И тоа беше сѐ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во имја отца! - рече и го допре челото со трите прсти, - и сина! - и ја спушти раката над папокот, - и свјатого духа! - и ги залепи трите прста до десното раме, - амин! - го заврши крстењето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Бездруго по него, самиот одговорил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некако клекнал со болка во половината што ја чувствувал пред разденување уште од првата лесновска ноќ и ја спуштил раката врз Лозановото рамо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со последната страница, со која го поклопи ракописот, Грдан се протегна од долгото седење, но во истиот момент се сепна и ги спушти рацете, зашто пред него веќе стоеше Горда - облечена и дотерана.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Која сте вие?,“ праша. Јас само повторив: „Сакам да поразговараме за Рајнер.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно од децата се оддели од мажот, и направи два чекора во правец кон жената, два чекора кои можеа потоа да се претворат во трчање, но одеднаш запре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги стави иглата и конецот помеѓу својот и мојот поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ги спушти рацете од лицето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ја откри едната града и почна да го дои детето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер отиде до еден од аглите, се наведна, ја спушти раката и од подот зеде игла во која беше вденат црвен конец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ја крена раката како со неа да крева некаков тежок предмет, направи во воздухот едвај видливо движење кое наликуваше на мафтање, и бавно ја спушти раката покрај телото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ја спушти раката, и јас сфатив дека сигурно се препознала, или дека не ми мафна мене туку на некој друг, или никому не мафна, туку тој гест можеби беше гест со кој си ги бркаше сопствените мисли, се спречуваше да си противречи самата на себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но потоа спушти рака во торбата со фишеци и се насмевна: - Да не решиле пустинските да саботираат...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога тој ќе ја спуштеше раката кон ципите, та му ја тргаше велејќи: - Не!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)