спои (гл.) - во (предл.)

А тука, уште во подготовката, секоја етапа е преполна со впиени слики: месарот што во бела престилка го мерка рибичот кај кичмата, па вели – „земете го подобро, газда Павле, бутот, преседен е само ноќ“; потоа, месењето леб „на помеко“, со топчиња тесто што дебелички и масни се распоредуваат по обелената површина на масата, за повторно да се спојат во сладострасна, леплива прегратка; додека тестото стасува, месото, во коцки, се брашни со црн пипер, црвен пипер, сол; Потоа боцкањето – топејќи ги прстите, дедо во тестото, сјајно од свинска маст, издлабува кратерчиња за да го смести месото; потоа, на тепсија, во рерната, пастрамајлијата се крчка, бабри, воздивнува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се поздравивмема, а усните ни се споија во еден долг бакнеж и почувствував дека тоа не е нешто што ќе помине така брзо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Треба да се спојат во Г, со заковување, со лепење или со заглавување. Како било.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Човекот тргнува по патот, прави десетина чекори и се враќа назад, сосема бавно чекори и застанува за да ги спои во едно влегувањето и излегувањето од ова парче изделено од светот, а тоа очигледно тешко му оди и пак седнува на клупата гледајќи во долгиот пат обрастен од двете страни со перуники, џунџулиња и шебој.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа ⥊ помага да се спои во едно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мајсторски раскажани и споени во едно, исечени фрагменти од животот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се сетив на денот кога тие заминуваа и таа тага, од тој ден, и оваа, од овој, се споија во една.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Голема, голема тага!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа приказна уште веднаш почна да се обликува прво како Еден запис, потоа како Единаесет жолтици за двата текста да се спојат во едно и да станат Бели ѕидови и сосема на крајот да останат само Ѕидови, прва моја книга иако е објавена како трета.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Баш се чудни и неразбирливи брановите: ем знаат дека неизоставно ќе плеснат во брегот и ќе се распрснат што и Господ не може да ги спои во две капки, ем севезден одново се стројат во недобројни колони и итаат, итаат токму кон брегот – како да се на светско првенство во упорност и тврдоглавост.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Лаковите на подножјето успешно ги прицврстивме, четирите носечки столба се кренаа речиси исправено, а потоа се споија во еден единствен носечки столб кој стануваше сѐ потенок и потенок.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Помисливме дека завеса од ниски облаци се спуштила над Париз, но не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)