спие (гл.) - и (сврз.)

Добро, таа ќе спие и можеби некое време доцна во денот заедно со сите, или со половината од децата, ќе дојде да го посети и ќе седне под сенка наблизу, тргајќи долга цигара меѓу модрите усни, но тој што ќе стори? Дали ќе се разбуди?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Низ една бескрај далечина: Еден апокалиптичен пес Врз еден апокалиптичен коњ Под една грда месечина ме Прогонуваат. облак Сјае злате облак: (Среде небо, среде денот бел) Главата на мојот предок Редок, Божји Сведок: Облак-утешител. глас Тешко спиеш и се криеш Во таа дрвна окарина Надвор снежи, студот тежи И зима е.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Струга, летото 94 во оваа песна Во оваа песна Скротив: Една планина Еден коњ Една есен И две Зенгии. ронки Врз листот: Врз кој ријам И се кријам Врз книгата Кајшто спијам И живеам.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
На чорбаџиите им е арно, сиромаштијата спие и ете ти бездејство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пред зори, кога Деницата веќе искочи над Перун неколку остени, стигнаа на „Висока“ и беловодичани предложија тука да се денува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Кога доаѓаш во туѓа куќа спиеш и јадеш во онаа одаја што ќе ти ја покаже домаќинот“, рече некој трет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На ушите имаа златни алки, во рацете држеа по едно долго копје.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Од песок, од ветар, од темница и од жед многу ми се спиеше и јас заспав, заборавајќи да му се заблагодарам на пустинското дете што ме возеше на камилата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се разделив од нив чувствувајќи се како виновник затоа што имав каде да спијам и што да вечерам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Долгата линија на надежта при исчекувањето ја испресекуваше стравот кој ме будеше секое утро, стравот кој не спиеше и ме мачеше и во сонот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас му верував на Рајнер дека ќе се врати, но стравував дека очајот може да го фрли во непостоење од кое не ќе може да го исполни ветувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ноќва не спиев и пак сонував. Карпиве околу нас несреќа ги повелаше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Изгорената смола на мустаќите им ги покриваше усните. Говореа за себе или за некој друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Истото тоа, од збор до збор, сум го чул од покојникот. - Само ќе го закопаме, нели?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ако сакаш да се посмееме, дојди да го видиш треварот Никола како спие в плевна. Спие и зборува сешто.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги стиснав очите и се совладав. „Што сакаше да ми кажеш?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас само можев да ги слушам, да јадам или да спијам и да не прашувам ништо - прашав, ми кажуваат а ме заборавиле: сите се мачевме исто, секој се грчеше од своја болка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
На правливата земја долго спиеше и во оваа самота протрчуваа стаори.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Превод: До мене со големи трепки црни спие и сонува, заруменета во образите - најмалата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И се спие и ја врти болачето, се трашта кутрата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Акакиј Акакиевич, штом дотрча до него, со зазбивтан глас почна да вика како ете тој спие и не му е грижа за ништо, не гледа како ограбуваат човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не сум сигурен колку испив, а и не ме интересира толку за да се мачам да барам во забелешките. Што мајка бараат овие налицкани типови овде и каде е Рик?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
18.24 Рик е тука веќе десетина минути. Разговара со Тимоти Спал и со една платинеста блондинка за која подоцна дознавам дека е Тања Спал (арт директор во Maison Bertaux).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мајка ја совлада сонот, макар што, како што велеше, со едно око беше будна, а со другото спиеше, сѐ додека не заспиеше и Татко. Тогаш спиеше и со другото око.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Саноќ офкаше на глас, проклет да бидам, минеше од спална во спална офкајќи на сиот глас само за да не спиеме и ние.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чув еднаш и пак уште еднаш и не сум луд. Седев и не можев да спијам и броев.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ако тој зборува а никое од дечињава не му го слуша гласот, тогаш сигурно длабоко спијам и сонувам па можам и јас некој лаф да му плеснам и сигурно никој нема да ме слушне и ја отчепува и таа својата уста.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Добра не го слуша, длабоко спие, а спие и Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Доста си го надои девојчето, си го кладе да спие и се зафати и таа со нејзините манџи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така, долго време откако мојот татко загина, мајка ми дење спиеше и не сакаше да излегува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Живот каков што сакаме, но само ако доволно долго спиеме и го имаме целото слободно време за сонување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од другата страна е секојдневието со правила кои ќе ги следиш од пет насабајле ако несакаш да заглавиш во системот на бирократијата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тогаш обично ги затворав очите, се преправав дека спијам и мижев сѐ додека навистина не заспијам или додека не исчезне силуетата на лошиот човек дојден по мене.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Немаа постојано живеалиште, туку на два, на три дена спиеја и се хранеа во друга куќа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не го направивме во твојата соба на креветот со балхадин на кој што ти тогаш спиеше и каде си спиела како дете, ниту пак на задното седиште на ’рѓосаниот Рамблер на татко ми што мирисаше на пушени кленови и колбаси кои што тој на викендите ги разнесуваше од месарницата на чичко ми Винсент.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не го сторивме ни во Бјуик Осумката на мајка ти каде што бројаница се обвиткуваше околу ретровизорот како монистрена црна змија со сребрени канџи во форма на крст.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наместо мене ја пратив Лима, а јас си заминав во собата со изговор дека ми се спие и сакам да се одморам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Добиени се парите од Мис Стон, полицијата знае, а пак врховистите не спијат и сакаат по секоја цена владата да ги конфискува, за да не и се даде можност на Внатрешната организација да се засили и да биде посамостојна...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)