спие (гл.) - во (предл.)

- Ќе бидеме вака извесно време, ке спиеме во шталата...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Долу, во приземните простории, двајцата копачи, и Коле машинистот, ја спиеја кај мене во Маказар последната ноќ, спиеја во длабок сон, толку длабок и тежок, што не им даваше да сонуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ниту еден од нив не сака да се вмешува во иследничката приказна на другиот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа во колони ги спроведуваа по градот.  Тие денови бев болен и спиев во спалната соба со моите родители.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека беше тука, Готлиб најчесто спиеше во тоа време. Или се преправаше дека спие.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Спи во смрдевата и никогаш не разбуди се!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чудо, човече, ни од таа голотијата не стана некој да помогне!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ме нарекуваа домарка. Спиев во оставата за опремата за чистење, во тоалетите...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Високо над кулите тежеше небото опсипано со рој бели светли ѕвезди. Градот спиеше во длабок сон.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вие домците спиете во пижами? - Без исклучок. Лете во пуплин, зиме во зенана.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- И ќе спијат во шатори, - ја следеше својата мисла старецот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Летно време, по сенокосот, тој и дедо му и си спиеја во плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со џандари, со `ртки, со загари и со некои нашинци, лижнигазовци, оттаму, од Прилеп и од Битола, ќе клапнеа уште одвечер во населбата и ќе им заповедаа на редовниците да им приготват убави вечери - питулици, мазници, зелници, печени кокошки, пресни погачи, чомлеци и јании; откако ќе се накркаат, ќе се налокаат вино и ќе се акнеа да спијат во гостинските одаи, за таа цел, за нивното доаѓање, предвреме напрашени за од страна на болви, вошки и други инсекти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Женската челад и поодаснатите деца (додека дудачињата и малечките спијат во скутовите на мајките и тетките) собрани во женските одаи околу легачите и при светлина од конопени вивки натопени во борова смола се грижат за излезените од дома и му се молат на утрешен Свети Јован Крстител - тој да ги заштити, првин сите другите после и нивните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Спиев колку што не спав во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нивното шестмесечно бебе - кое требало да ми биде татко - спиело во колепката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дванаесетмина живеевме во еден двособен стан на Втората Јужна Улица.Сите спиевме во шест кревети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Сношти спиев во анот од онаа страна на мостот. Тие ме избркаа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За некои од нив се говореше дека спијат во старата, полуурната куќа без жители, на која, еднаш не сакајќи, ѝ го искршив прозорецот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А сега каде? праша Петко. - Јас ќе спијам во автомобилот, рече Пенчо; посрамено гледаше во своите боси нозе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Спиев со Ина, се парев со неа, ја обожував; по три месеца изведување на точката со скалата, веќе вежбав на трапез и станав третиот во точката на Ина и Светлана; ги прошетав сите европски градови; читав многу и се дружев со вистински луѓе, носев вистинска облека и пиев вистински вина; потем раскинав со Ина и своите потреби ги задоволував со многу жени од надвор; но со Ина останав сврзан со папочна врска и натаму, и вообичаено, спиев во нејзината приколка. Таа ми беше спасител; сѐ на овој свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тие ни рекоа на сите да им кажуваме дека таму во Браилово сите деца се живи и здрави, дека се облечени во нови алишта и дека спијат во кревети со бели чаршафи, а јадење имаат колку душа им сака...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вечерта Г.Манасов спиел во хотелот “Партенон“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Индиго луѓе влегуваат и излегуваат од зградите читаат исти весници гледаат иста програма спијат во исто време јадат иста храна со индиго деца во индиго станови со индиго Нови Години и родендени и животи и смрт...“ (Чарлс Буковски)
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога таа ноќ легна со брата си (спиеја во иста соба) и другиот почна весело и брзо да зборува за роденденот, тој одговараше непрегнато, не можејќи да ја скроти зависта.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Плус нејзината ќеркичка која мирно спиеше во собата само два метра оддалечена од нив.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сигурно сите спијат во тоа глуво доба, дури и стражите, ако воопшто поставиле некого – оние од другата страна секогаш спиеја мирно ноќе, а пукаа дење.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да беа уверени, како од некаде да знаеја дека никој не им може ништо, дека тие од оваа страна веќе со денови ја добиваа истата наредба – не пукај, не оди, чекај следна наредба...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се будеше со вресок, испотен, со коленици што потреперуваат, мајсторите крај него си спиеја во онаа изгубена и за него веќе недостижна топлина на мирните постели и тој дури по подоста време, исправен на своето, легло, неприемчиво и змиско, немаше од кого друг ни да го крие освен од себе тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мувата спие во детската соба, ти си раат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ами од кај дојде, Јоне, му велам јас на мажот, како дозна дека надотекла вода во гумново, му велам, во сонот: - Така дознав, ми вели тој, како што спиев во окопот ми се кажа и дотрчав, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можел да загризе и во врат на ѕвер. И сепак ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без објаснување во себе и за себе, темен и тромав, неприродно наведнат над живото петно во мантија, со претчувства барал да ја прочита вистината од челото на заспаниот, најпосле, навистина, куќата горела, некој пуштил од дланка пламната птица врз 'ржениот покрив, Гавруш Пребонд или попот Панделиј Каламарис, и тој станал бескуќник; спиел во тесниот дом на шурата Адам Лесновец, јадел негови компири, благословувал на софра со негово вино и осамен бил: не му треба жена, топло месо под ленена кошула и подвижни мали дињи под кожата на градите, му треба мајка на двете негови деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ знае какво семе 'рти во нас и нѐ тера да ломотиме дека човек спие во пештера прегрнат со мечка како со жена.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не е за мене?“ викнав. „Зошто - слеп ли сум, сакат?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога, по предвиден број часови, ќе завршевме со работата и вечерата, се повлекувавме во странични отвори на тунелот и спиевме во слама, покриена со ќебиња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Било што Еднаш одамна додека (ако било така) спиев во интернатот сонував дека имам во црна кутија совршен алат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Утрото пред да дојде Камилски, се разбуди рано, кога сите спиеја во семејството, а само Мајка беше полубудна, никогаш во животот не заспа со цела душа, појде тихум кон чардакот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На што ли е навикната ако после сѐ што преживеавме мирно си спие во креветот?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Винстон во детството понекогаш спиел во таков кревет; Џулија, колку што се сеќаваше никогаш не легнала во таков порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Спиев во една гробница во гробиштата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тие спиеја во соседната соба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Спиеше во некој кошмар... Ѝ се чинеше, се успала...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се прибраа и машките откај сретсело и како обично, се вечера и отиде на спиење Доста и Илко до трите вечери ќе спијат во земникот, па после на чардакот ли, дома ли, каде милуваат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По една две години Стале соѕида и конак. He само свети Илија да има меќан над глава, ами и тој, како негов застапник на земјата, не сакаше да спие во колипката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во такви куќи горни крај живеат луѓето, долни крај — добиците: воловите, коњите, маските, магарињата, та понекогаш прасињата прескокнуваат и горни крај и спијат во една постела со децата, да им биде потопло и на едните и на другите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не буди ги семињата длабоко што спијат во земни темнини.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Цврсто сум решен, есенва, да си купам велосипед. На старо, од оние на „Рог“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Велосипедите со Јанош беа нешто посебно, за памтење, но обично патував со железницата или авто-стоп, налето спиев во вреќа по плажи и на клупи по градските паркови.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Освен тоа, мајката Перса пред некој ден донесе единичен железен кревет со миндерче само за Пела, рече Не е ред оваа голема мома која ќе заоди на училиште да спие со мајка си! и беше заклучено со денот на заодувањето на училиште таа да спие во своето креветче од месингани цевчиња што светеа како злато.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Посатката е празна и Перса сега му посакува убаво да спие во својата куќичка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сите спиеме во едно собиче, што се вели, небаре илегалци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Спијат во Пакистан, во Финска и во Венецуела, спијат и во Канада, Кревет е земјата цела за една олимпијада.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
У беше мрзлива уште пред да се роди. Постојано спиеше во стомакот на мајка си која, пак, инсистираше нејзината ќерка да се роди будна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Одат со замижани очи, се држат за шинел, за појас, еден зад друг, грбот боли, дремката завладува, спијат во марш...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие спиеја во одделни бараки и ретко можеа да се видат.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Можеби твојот татко спиел во некој од нив.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Немаа своја соба, спиеја во дневната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, две куќи подалеку, ја гледаш онаа таму, живееше Жана, другарка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше утро. Топло, јунско. Спиев во моите омилени розови пижамчиња.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)