Вештерките од Макбет во една дречлива дисонанција ја изразуваат парадоксалната формула на светот: “Fair is foul and foul is fair”.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
При тоа, морам да кажам дека во споменатиот естаблишмент малку кој (не по раѓање, туку психолошки и духовно) ѝ припаѓаше на култура којашто се сосредоточува во поимот град, полис, па според тоа и во поимот демократија.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Како епилогот на тогашниот маниризам да се сосредоточува во Лудата Грета на Бројгел Постариот, како таа - среде пејсаж на лудило - да станала последната и највисока муза на доцниот маниризам.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Нацијата претпоставува минато, но сепак со еден опиплив факт се сосредоточува во сегашноста: станува збор за прифаќањето, за јасно изразената желба да се продолжи заедничкиот живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)