смее (гл.) - ли (чест.)

Сум се смеел ли некогаш? Секако. Сѐ не смее да се заборави.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Приредувачите на студиското издание на Фројдовите дела на ова место укажуваат на Квинтилијан, римски реторичар кој во своето дело De institutione oratoria (1,6) прашува: „Смееме ли да се согласиме со тоа дека некои зборови настанале од своите спротивности, како што е на пример, “lucus” , шума, бидејќи таа е затемнета со сенки, слабо осветлена (luceat)?“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
-Смее ли човек да му верува на сопствениот ум? – праша Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Ме отпишале“ - му помина низ главата горчлива мисла. Смееше ли да помисли такво нешто?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
СТЕВО: Смее ли жената да ми ги испегла црните панталони?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)