смее (гл.) - во (предл.)

Значи, реалното движење на интерфејсот предизвикува вистинска сликовна приказна, да речеме, скоро филм во виртуел­ ниот простор, а со тоа го демонстрира начелото на виртуелната реалност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Таа инсталација е значајна и на симболно ниво, бидејќи задржувањето на окото (погле­дот) во рака ја имплицира парадигмата на денешниот вистинскиот господар, кој има моќ, бидејќи моќ има пред сè оној што е сопственик на погледот, кој што просудува за тоа што смее во сликата а што не.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Знаеш ли колку ни се смеат во Европа?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Питон: Слушајте, момци, има уште нешто: не можеме да се симнеме на улицата во фракови, ќе ни се смеат в лице.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Еднаш на едни им реков дека ги мразам и им се смеев во лице, а тие се смееја неверувајќи им на моите зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога некој ќе кажеше нешто смешно сите тргнуваа да се смеат во еден глас или гракнуваа со извик на неодобрување кога некој ќе истепаше со причина за незадоволство и протест.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Глупости! Глупости! Зарем смее во вакви случаи и да се помислува на тоа дали иследникот смее да си ја искористи раката за обично почешување додека смислува со кое прашање да го започне овој ноќен ден?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Она истото. Како и вчера – неочекувано ми се обраќа инспектрот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, откако стори неколку чекори кон мојата маса, додаде: -Опиши го се она што ти се има случено утредента по оној ден кога за првпат на улицата Маршал Тито го сретна другарот Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во него се дигал тап бран на очајно чувство во кое се мешале сожалување (ја мразел но и ја сожалувал својата младост) и подмолност на немил сведок. Лежел и слушал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ме обесчести. Сега се смееш во себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А таа ми се смее в очи и ми вели: - „Море, какво сапунче.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откако се изнасмеа убаво, убаво, и се приближи на едната од жените, ја фати за долгите црни зулуфци, и ја исправи, и така исправената горда глава, и се заѕури одблизу во очите и почна пак тивко и пакосно да и се смее в лице, па низ смеа и се обрна со збор: – Анѓо мори!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но овој не само што стоеше пред него туку и му се смееше в лице.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Постои таков Бог кој не страда од помислата дека луѓето не смеат во моќта да го престигнат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тие, вистина се противеа, не сакаа или не смееја во принцип да чуваат кози, но нивните деца и семејствата не можеа без млекото на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Девојчињата се смееја во дневната соба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)