сме (гл.) - луѓе (имн.)

Сите сме луѓе, и ние Турците не јадеме луѓе, зарем.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Проловите се човечки суштества“, рече тој гласно. „Ние не сме луѓе.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Добро, па зар ние сме луѓе без мозок, раце и нозе!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
БОЖАНА: Ама ништо не вели.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ние сме луѓе бедни, сиромаси.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И ние сме луѓе. И нашата желба е пробојна. - Проповед на црвците. - Исповед, будало.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
ЕВТО: Немам крила. МИХАЈЛО: Ние сме луѓе. Не сме птици.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Цви веќе цврсто ги држеше уздите на власта, а таа силна запрега тој ја тераше во ризичен трк, опиен од слободата што, за разлика од Жешов, Виена и Берлин, тука широко му ги отвораше своите простори...  Таа знаеше дека дел од критиките се точни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во сефардскиот печат, дури и во умерениот „Ел Тиемпо” го напаѓаа за неумерено покачување на рабинската плата, а уредникот Јицак Давид Флорентин, еден од угледните личности на Солун што ги запозна уште при првата посета на градот, дури без стегање напиша еден текст од секташки позиции: изворот на арогантноста - ѝ поминува низ мислите текстот што најмногу ги здоболе и Цви и неа - е ашкенаското потекло на главниот рабин; таму, според тој луд Флорентин, лежи причината за тешкиот, автократски и нееластичен карактер на главниот рабин, додека без срам потаму пишува дека „ние Сефардите сме луѓе со слатка, флексибилна и добродушна расположба”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ние сме луѓе со забрането, со загубено минато! – додаде Мајка. – Знаеш ли, мила моја, кои сме ние без минатото тука, на Балканот?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)