сме (гл.) - се (зам.)

Таа природа пак нежно, без напор и принуда од нас ја извлекува скриената дарба, дозволувајќи ни сами да си го размотаме јазолот, во кој поради незнаење сме се уплеткале...за потоа да ни прости, тој учител, на кого целта му била да не прочисти, па дури потоа сфаќаме: дека затоа тој воопшто и не се појавил во нас!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Реката секогаш повикуваше некаде, да продолжиме со селидбата, кон непознатите предели, кон морето, кога веќе еднаш сме се откорнале од родната земја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мислевме дека засекогаш сме се ослободиле од сталинизмот, но тој беше уште долго, долго во нас, кај некои и не се искорени никогаш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И порано ќе ми кажел, ама не дошло ред, друго е сега кога на чуден начин сме се нашле надвор од секојдневието.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сме се сретнале и лично и главно во груби црти знаеме сѐ едниот за другиот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но бидејќи сме измамени, и со измама самите себе сме се измамиле од сопствената свест, те. од личниот свет на доживување - таа единствена смисла со која би можеле да го даруваме надворешниот свет - резултат на тоа прилагодување на општеството, е тоа што истовремено сме намамени во илузијата дека секој од нас е издвоено, „со кожа обвиткано его”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Учителот седна на работ од клупата и, откако убаво се изразвика за тоа што сѐ уште сме се зафаќале со овие меѓусебни поделби и расправии, ни рече да излеземе, а Буза и Марка ги задржа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Обајцата имавме среќа: со малку лошо сме се извлекле.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама тоа да ни е за ум: тепачката е лоша работа. Да осакатиш другар, човек.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А постојано нѐ учат - и дома, и на училиште - камен по животинче да не фрламе, на пеперутките крилјата да не им ги кинеме, мравка да не згазнеме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Робје сме се родиле, ама нема робје да умреме...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Та кога слеговме со татко ми од Карабуниште до Солун, сѐ по патот и стадата на Куцовласите, со ниет да спечалиме нешто по светот, место да се качиме за Босфор или како што се викаа Дарданели, ние сме се качиле за Гибралтар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не прашувајќи го ни од каде иде ни на каде оди, Геро едноставно го грабна под рака и го поведе низ врволицата, викајќи му на уво: „Има цел век како не сме се виделе!”, како да не му се обраќаше на Ване туку на сиот оној народ што им се тргаше од патот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас велев дека попусто сме се мачеле, дека голем труд непотребно сме сториле, а тој се обидуваше да ме разведри.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во дамнини не сме говореле со зборови, туку само со гласови, и сме се разбирале поарно одошто сега, кога устите ни се полни со зборови најразлични и многубројни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да си платиме кај што сме се зајмиле, да ни е бел образов...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ДЕПА: Море, ние немаме касмет, вака сме се родиле и вака ќе се искинеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ДЕПА: Не ами, никогаш не сме ја кревале додека не сме се вратиле од попратувачка.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Со себап сме се собрале, убав ни е муабетов, сакаш да ни го расипеш? Гледај си го ќефот тука!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Долго не сме се виделе. Ете, ние живееме, ти учиш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некои ќе речат: зошто отцепување од Бугарите, кога ние досега сме се велеле Бугари и соединувањето, а не расцепувањето, ја прави силата?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И по сето гореречено ќе се најдат мнозина што ќе речат: Можеби вистина е дека ако немало досега македонска словенска народност, таа може да биде создадена од времето, особено од сегашните историски околности; вистина е оти Македонците по својот јазик не можат со право да бидат наречени ни Бугари ни Срби, ами се нешто одделно, т.е. претставуваат одделна етнографска единка, но пак – како ние сега можеме да се викаме Македонци и да создаваме одделна македонска народност, кога ние, нашите татковци, нашите дедовци и предедовци сме се викале Бугари?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дај боже, сегашното востание да ни послужи како еден урок за нашиот народ, урок за сите нас Македонците, без разлика каде сме се образувале и како досега сме се викале.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Витосајте се, викнал трет каменоделец. - Што бутур ви е в грло да се клоцате?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сме се раѓале за паликуќи. А и попов можеби не запалил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МЛАДИЧОТ: Оттогаш не сме се виделе. Токму затоа и сакам да го видам.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Здраво Јана! Одамна не сме се слушнале.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите ќе си помислат дека сме се согласиле да се грчиме, вели Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Важно е, вели Максим, да не дознаат Грчиштата што сме се договориле, дека ако не ни стигне до напролет одобрение за ѕидање црква, сами ние ќе отидеме во Стамбол и ќе го молиме Султанот лично тој да ни издаде одобрение.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од долгото лежење сме заслабнати, сме загубиле од силата. Сме се прележале, што се вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па ние одамна не сме се омрсиле, вели Дуко Вендија, може и сега да нѐ причестиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А еве, пак така трчам, не знам дали ќе го познаам, години не сме се виделе, нозе ќе искршам по скали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сме се измешале со гуштери, со змии, со кртици, со разни гадурии. Не се знае кој е полиот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сме застанале така во браздата, ко посадени, сме се потпреле на рачките од мотиките, и гледаме во небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вториот е Крсте Чачански, чиишто раскази се како енигми, гатанки и ребуси, како македонски сфинги пред коишто остануваме често без точен одговор, но секогаш обземени од чувство дека нешто битно сме откриле и дека сме се облагородиле во еден миг во којшто се слеани во една целина носталгијата по далечното и задоволството во играта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој никого не познаваше, божем првпат сме се сретнале на тоа проклето место.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зато сме се држеле меѓу себе многу силно, сме траеле во многу искушенија, сме работеле како кртови и сме успеале да опстаниме со векови на то парче земја, таму на балкано.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Седнавме покрај една капина и мислевме дека сме се скриле.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој рече дека ќе ми даде мед, а јас – па ти си чудо!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се покажа, најпосле, дека ние никогаш не сме се соединиле во целост со Борко, нашето соединување било само моја илузија на соединување.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И би час - сме се здружиле и сме се загледале очи в очи - како на она прво виѓавање над кладенчето-бигорно...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќе се израдуваат кога ќе им кажам дека сме се виделе... и дека добро се чувствуваш.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Токо ... сме се нашле, ете, наши луѓе. Тиа работи без луѓе не бидуат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако пак е дојден тој слепиот саат, шо велат, јас од него не бегам; токо, пак воа го вела овде, пред вас, како пред свои родители: шо имаме да си кажеме напред, да не речеме утре, ни он, ни јас, оти сме се излагале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— А бре ми, кај си, стопанка му, од кога не сме се виделе. Загинаме, без зрно барут.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ние ли сме во бесконечноста ниту центар, ниту власт ниту гуска, ниту јајце Ние, од тлото што не сме се одлепиле ние, вистината што ја мразиме како ѓавол ја истеруваме масовно ја каменуваме и ја однародуваме ние, што наредуваме кој да ѝ се обрати на јавноста и како да се опише „стварноста“ за да го слушаме - барем додека сме живи - она што ни одговара Сонцето мора да се врти небото да биде недостижно Земјата мадра.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
2. Долниот свет Не оти сме слепци туку од што сме се одвикнале да гледаме блиску пред себе невешто се движиме со стап вперен напред и пипкаме: да не би да наидеме на змија, мудро немушта да не би да најдеме габа, солза радосница оти со години гледајќи далеку ни отапеа сетилата за светот тукашен па само некоја разорена и во мислите насетена ко привидение, стварност се тетерави без престан и бдее од страв да не исчезне ако се успие!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Заборови дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се сретнувале две раскрсници во градот на некој збор кога сме плачеле по црвената боја на небото ти во туѓина, јас во туѓина а секој миг сме се гушкале ко добромисли јас во твоето око, ти во моето Заборави дека засекогаш нè разделиле...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Од нас ќе остане нашиот изопштен и притаен одливок мал како хаику, како врв мал од што е далеку - како сонце тој жив талог во којшто со време сме се претопувале грч по грч, капка по капка крводарителски.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
4. Заборави дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се шетале како месечари низ светот на копнежите кога душите сме си ги испраќале видовити над некое непознато море да се љубат ноќе, кога сонот ни гледа во ѕвездите – сите нѐ стрелаа, само вечноста нѐ погоди.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не сме се ни вдомиле во себе, а веќе погодни се разбиваме во делчиња, во мали одблесоци под ноќното сонце.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
„Добро де, ја знаеш, поетска душа“, ја бранеше Мирко - „па и нека зборува, ние си молчиме, уште не сме се расониле.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
ОСТОИЌ: Добровечер. (Пауза) Стасав денес. (Пауза) Одамна не сме се виделе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОЖО: Духовито. ЈАКОВ: Колку се може. БОЖО: Сме се сретнале порано?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Што ти значи сега ова. Како, бе, да сме се спаселе од самите себе?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А сите ние, и чесни и нечесни, нееднаш сме се нашле во прилика да излажеме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Потоа цело лето сме се дружеле со нивните песни по ливадите и шумичките, за да ги испратиме наесен со тага и грижа, дали ќе презимат, дали пак ќе ни се вратат!?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Туку, - рече тој, - сакав да ве прашам од кое село преку планинава сте, ама бидејќи ни вие не ме прашавте подобро да се разделиме како да не сме се виделе. - Подобро, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Секој имаме своја кариера што сме ја избрале или во која случајно сме се нашле.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гледам: сме легнале едно до друго со Никифор, сме се залепиле ко базје во дупката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Случајно сме се фатиле, му велам јас и си ги кријам очите од срам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби две години не сме се виделе и сега не знае што да прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме се фатиле под мишка и паткаме, по две, по три, се помагаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме се растуриле во сите правци, а околу нас насекаде смрди: мувите и сонцето брзо работат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме се разгракале така, како кога ги испраќавме жеравите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме се скукалиле, што се вели, и чекаме да нѐ изведат на стрелање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе боже, со кои сме се дружеле сиве овие години, господе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И што не си рековме, боже златен, парампарче сме се правеле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— ,Ние не сме се откажале од правото македонскиот народ да се обедини.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Значи така, а? Претпладнево ме лажеше, а? – му се нафрлив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ништо не сме се договориле! Не е тоа за девојчиња – отсечно рече.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред „Лондон” отидовме цела сурија деца од Капиштец: Снеже, Тања, Мацка, Весна, ... дојде дури и Горан, кој ми е многу добар другар, но не излегува со нас оти си има девојка, но беше замината на летување, па и тој нѝ се придружи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Итра сум јас, знам како треба во такви ситуации, но кога дојдов до моментот со велосипедите, малку подзастанав, сѐ уште нерешителна дали да пријавам дека кога сме се враќале од насипот сме виделе дека ни ги нема, или...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вечерта беше „лудница“! Никогаш толку убаво не сме си поминале и со толку многу нови фаци не сме се запознале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми ја забележа мојата дилема и божем ми дотура кока-кола, се приближи до мене и ми намигна соучеснички.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)