Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но и покрај тоа што си гнида некако си ми симпатичен.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Можеби во минатиот живот сме биле љубовници!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сонцето ме потсети на Агна, на нејзината желба, секогаш во летата кога сме биле во Маказар, да ги гледа ваквите изгреви.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сите ние сме биле легнати на Прокрустовата постела.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Божем од нас никогаш нема спокојство; сме се развикале во ниедно време; сме биле зинати усти -како раскракани чавки.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Почекајте! Веднаш слегувам!“ викнав. Брзаница се облекував.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Низ прозорецот се слушаше налутен глас: тоа дедо Коле пак викаше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Нема да и оставиме децата да робуваат. Доста сме биле робови ние со нашите стари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Скот: Секогаш и сме биле. Тоа беше зачин на занаетот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Скот: Како и сите други, ние вечерва играме гангстери, што никогаш не сме биле.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Каде се шлаевте вие вчера? - праша Гината меѓу еден и друг потег, како Живко да не му кажал веќе каде сè сме биле.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Другарот Чапаев продолжи: - Ние, малите народи, стари и понови на Балканот, отсекогаш сме биле жртви на големите апетити на империите, од најстарите па сѐ до новите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Често на Запад нè гледаа со презир како муслимански народ во срцето на Европа, а Истокот исто така не гледал со презир зашто сме биле свртени кон Западот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Со восхит и нова надеж го напуштаме овој состанок, на кој овластените ѕвезди на нашиот PEN, тие мајстори на вдахновениот консензус, му покажаа на Енценсбергер дека Запад површински размислува, а дека Србите длабински си вообразуваат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сѐ додека многу сериозно се занимаваме со прашањата кои и што сме биле за време на последните 40 години, нема да бидеме во можност да се ослободиме од потре бата да ги средуваме сметките.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Нека знае нашиот гостин дека отсекогаш сме биле земја на длабоки бездни.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Затоа што толку голем дел од времето сме морале да криеме што навистина чувствуваме (гејство), сме морале да ја совладуваме фасадата на секое општествено окружување во кое сме биле – не сме можеле да си дозволиме никако да стрчиме, зашто тоа можело да ја оддаде скришноста на нашето гејство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кој ќе запише дека живот сме точеле длабоко вжилени во прадедовата и дедовата земја на која премногу и сме биле верни?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А ако не се памети, значи не сме биле... запиши дека сме биле такви какви што сме биле.... само не пишувај дека сме биле малодушни, зашто такви не сме биле; запиши дека сме биле премногу верни и премногу измамени, но истрајни и цврсти... така запиши...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Место предговор Кој ќе посведочи за времињата во кои сме биле впиени и впечатени со безброј нишани и врзани со крвави нишки?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одиме и ја бараме куќата во која сме биле сместени и.. ја најдовме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Секоја асимилација на надворешното бара внатрешна реорганизација на примателот и се заканува дека за секогаш ќе нѐ оддели од она што сме биле.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За оние што тоа сакаат и понатаму да останат по секоја цена, таквото држење е неприфатливо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Другите, што ќе согледаат дека тоа “човечки” не е можно, имаат добра причина своето враќање кон корените да не го разберат како враќање кон изворното единство, туку како откривање на другиот во себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби ние никогаш не сме биле верници кои го почитувале Светото писмо.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тие ни велеа дека сме биле ние христијани, а ние тврдевме: А бре брате, христијани сме, ами што сме!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Освен ако не сме биле таму кога ги закопале.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Да им речат: Ете вакви луѓе сме биле ние, ете таков човек треба да бидеш и ти.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Прозборев со две другарки, и се сетив дека и ние како деца и млади не сме биле простодушни во нашето однесување, дека сè што сме сакале да направиме, сме направиле без дозвола од нашите родители, кои, нормално, исто како нас сега, ги прегазило времето и биле еднакво глупави и инаетливи, па и од минатиот век уште, од што нашите беа поштедени.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, да не помисли некој дека сме биле голи! Не!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тоа е, сепак, убаво нешто што секогаш ќе сакаш да го погледнеш, ако не од овие причини, тогаш заради децата, кои многу сакаат да си ги гледаат своите родители како во улога на Кен и Барби правеле свадба, и во чудо да прашуваат: „А, каде сме биле ние тогаш, мамо, и зошто нè нема нас?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А некогаш, во старо време, сите сме биле едно исто гомно, иста лепешка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопуваа од подот Неговата слика.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ма, не, мамо. Јас и Виктор отсекогаш сме биле другари и ништо повеќе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А, видете! Јас морав од други да го дознаам вашето, нема што, и двајцата сме биле добри истражувачи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ниеден член на фамилијата Гарогланијан не можеше да биде крадец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сме биле познати по својата чесност околу единаесет столетија, дури и кога сме биле најбогата фамилија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така светот станува осознаен. А што осознаваме!?... –Она за што не сме биле свесни!

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тој како да ми беше близнак, цел живот како да сме биле заедно.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ако е тоа некаква утеха, да ја завртиме и последната страница на нашата потрага!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Иднината ќе покаже дали сме биле во право! рече замислено Татко!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопчуваа од подот Неговата слика.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога некој да го повукуваше оддалеку, од шумата околу манастирот на светецот во неговите раце ... исти красти не струпјосувале, на ист лишај планинските места глекави ни капеле, суша очи низ 'ржена сламка ни пиеле, сме биле, вечнаја памјат ни, пепел е зад нас ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Вторник Април Ние луѓето сме биле премали да ја видиме Божјата намисла. Фала Богу!

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

На Месечината веќе сме биле. Знаеме што има таму.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се случуваше Мајка да не ја видиме со денови, дури и цела седмица, како да сме биле негде на пат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дури некои велеа дека таа ќе се кренела оти ќе сме биле една заедничка, братска пролетерска татковина, без граници.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе ни мине животот во туѓина, велеше братот, а нема да знаеме кои сме, кои сме биле, од онаа страна на границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

СИМОН: Не сме биле некаде заедно?

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Ние горе не сме биле, ама војниците кажуваа оти еден имало кај оние стеничките горе, тој бил најголем и оваа страна до игралишта над Брезница уште пет имало ама на кои места не знаевме.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сигурен дека дошло време пала да прави, се фати за матарката, го спушти внатре камчето што за цело време го стискаше меѓу палецот, затропа, затропа и на матарката си ѝ рече: - Не сме биле без среќа. Богами.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Инаку ќе ни се смеат гостите и ќе прикажуваат дека не сме биле добри домаќини.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Стоиме така неми, замолчени Еден спроти друг. Соочени Узнаваме: сме биле, не сме се познавале.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

„Глупости. Овој планетен систем се наоѓа со милијарди километри далеку од Земјата; неможно е дека кога било досега сме биле тука.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Македонци, ние без среќа сме биле во ова борба со душманот пален, но венец на слава пак ние сме свиле пред светот на подлост, и гнасен и кален, Од „Црвен крст" за нас призрение нема, ни грижа за брата, ни утеха блага, ни лекари млади со нивната спрема, ни завои нема за ранета снага.

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Можеби и не сме биле свесни за оние речиси постојани претрчувања на нашите размисли (во свеста или надвор од неа не бил сигурен).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И ти и јас сме биле во војна.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Затоа, Нумо, велам, дека ние не сме биле наивни. Само не сме имале ум.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сите во животот се соочуваме со предизвици, сме чувствувале гнев, лутина, горчина која не јаде зошто сме биле изневерени, предадени од луѓето за кои бевме спремни да им го дадеме срцето за да живеат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тогај ќе да речат грешните: „Сме биле синове Божии, а сега синове дјаволскии.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Секаде, па дури и онаму каде сме биле сами.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Напати ми скорева солзи, а напати ми иде да ја гушнам дека ете, некогаш и некаде, без наше знаење, сме биле заедно.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе појдам некаде кај што сме биле заедно со Никифор и ќе чекам пак да ми се појави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А дали сме биле малку?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А еленот најблизок до него, одговори на еленски: - Господару наш, никогаш не сме биле поприсебни.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Јас, на пример, кога велам ЈАС тука мислам и на Иван, простете, пофер би било да речам НИЕ, мислам - јас - Ивана и тој - Иван - никогаш не сме биле во КОЧАНИ.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Се согласувам“, рече Теми, „и јас се чувствувам како да сме биле во „Шума Мина“ - ти мистер, а јас мис!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Баба и дедо велат сме биле родени со дипломи - малку повеќе претеруваат.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ете како да сме биле таму.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Со овој проект генерациите кои доаѓаат по нас нема да веруваат дека сме биле сушен и жеден регион.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ве чувствувам за многу блиска, како да Ве познавам од многу одамна, како да сме биле на истиот пат на егзилот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Прошета тој по костурските и некои лерински села и изнаприкажа приказни за тоа дека ние сме биле Бугари, та затоа треба да си го браниме нашето бугараштво.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ние постарите секако повеќе сме проживеале, сме биле млади па сме остареле, па знаеме како е и да си млад и да си поостарен.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Е бре, Андреја, не се занесувај. Сме биле на твои години.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Не сме биле на никаква куртоазна посета во лудница.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- ... Знам, знам, - го прекинав. - Ти на мои години ни до Дојран не си бил, а камоли на Егејско Море, Јадранско Море, Црно Море, Охридско Езеро, Преспанско Езеро, Мавровско Езеро..., - му ги наредив подбивно сите места на кои до сега заедно сме биле.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас работев афион, копав пченка, лозје, потоа жнеев, сме биле како голема задруга. Одевме по седум души на жнеење.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сите деца сме биле исти.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ако сме биле кај него не ќе сме морале да заминуваме за Гаково, Лена не ќе пиела нечиста вода од бунар, не ќе се разболела од тифус и сега ќе била жива.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А, знаеш колку е далеку Америка? Ни јас, ни татко ти не сме биле, а не пак ти.