слушне (гл.) - глас (имн.)

Последниве денови се слушнаа гласови дека властите, или некои луѓе од власта, сите води од рекичките и од изворите кај Дарванскиот предел што доаѓаат кон Маказар, ќе ги свртеле за потребите на некој рибник што некој бизнисмен ќе го градел на патот меѓу Ресна и Монастир.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога се вслушав подобро, навистина слушнав гласови далечку таму горе во правецот на бунарот, но по некој миг исчезнаа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дури Толе го водеше овој разговор пристигнаа и другите коњаници со пешаците. Не малку се изненадија и едните и другите кога им се сретнаа погледите и си ги слушнаа гласовите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— A гледаш? Нова е, од мајстор, шо се вели; ошче не су и го слушнал гласот — се горедее Толе со неа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ве донесе ли господ да се видиме живи здрави по победата? — иронично се провикнаа Пере Тошев и Петре Ацев, коишто заедно со Тренков, Коле Пешковчето, Шаќира, со целата своја чета се прибраа во Толевиот пашалук и се ставија со Толета, молејќи го да им осигура заклон и леб, бидејќи народот почна да ги отпадува од себе, а тие немаа морална сила да го повелаат како порано.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
По некое време тропна надворешната врата. Се слушнаа гласови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сега го слушна гласот на Кети како ги проколнува двата дрски гаврана кои секое утро доаѓаа блиску до куќата и гракаа и крескаа како божем да гореше куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И одеднаш, сонцето се навали сосема на планината и силен одблесок од едно стакло на џипот ме заслепи сосема; во моментот кога видов светлина, десет илјади пати посилна од сонцето, кога веќе не гледав ништо, одеднаш слушнав гласови: Тој: О, убава си, љубов моја, убава си!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но бев сосема шокиран кога еден ден заѕвони телефонот и јас го слушнав гласот на мајката на Луција: „Добар ден; ве молам, господинот Јан Лудвик, ако сакате?“ „Да“, реков, „повелете, госпоѓо“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти слушнав гласови кај Лествичникот и помислив дека вратата од одајата само што не се отворила, оти не беше сам: помислив дека е со логотетот, и дека повторно го заведува и наведува против Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го слушнавме гласот на послужителот кој рече: - Ве молам доцна е мора да ја затворам црквата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И сфатив дека за нас други патишта веќе не постоеја освен патиштата што водеа кон нашето искоренување... и во тој миг се слушнаа гласови и викања да продолжиме кон Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа се обиде да се преправа дека не го слушнала гласот на тој човек, но, тој уште еднаш, повторно викна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога веќе мислев дека тој разговор е завршен, пак го слушнав гласот на тетка Рајна: - Еве другава зима веќе е на прагот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се свртев кон неа, таа лежеше на креветот до спротивниот ѕид од собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежев така некое време, а потоа сум заспала.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во истиот миг почувствував како плачот одново ме совладува, и силно го притиснав лицето на перницата, загризувајќи ја за да не може да ми се слушне гласот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ги отворив очите првото утро во кое се разбудив во Гнездо, го слушнав гласот на Клара: „Како ја помина ноќта?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш од пештерата слушнав глас: - „Јас сум гласот и одѕунот на твојот прадедо, богобојажливиот Стефан, одамна наречен со Божје име Захариј, и ова е мојот дом и тука почиваат моите мошти.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа седеа, долго пишуваа на друг лист и кога веќе мислев дека ме заборавија, го слушнав гласот на мајката: „Сега убаво пишуваш!
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Бев среќен во прегратките на тагата по виулицатa и дождот, сонце ќе огрее погледот залутано талка во далечината се обидувам да го слушнам гласот од златоустиот коњаник во дамнината... Oдвај ги забележав трагите од прашинките во одминување...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Објаснете, објаснете!“, се слушнаа гласови од сите страни.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Еднаш неделно мрмори по неколку зборови што се неразбирливи”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ах, одвратник еден! Од него самиот така смрди, а тој на мене...„, се слушна гласот на Авдотја Игнатјевна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Не се вртам јас, мајчичке и нема од мене никаков таков особен мирис, бидејќи сум сѐ уште во целосното наше тело, како што е, се сочував себеси, а ете вие госпоѓо, веќе така се начнавте - затоа и мирисот е навистина неиздржлив, дури и за ова место. Само од учтивост и молчам“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Попова Радица! - се слушна гласот на главната сестра која во раце веќе ги имаше наодите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Здраво, Јана! Тука е Снежана од Нови Сад. - О! Снеже, баш ми е драго да ти го слушнам гласот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Помош! Помош! - се слушна глас од длабочината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Стаса ли? - се слушна гласот на Саво од соседната соба. - Да!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Оставете ја да одмори и ставете една нова единица крв - се слушна гласот на главниот доктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но гневот сѐ уште остана во неа, па со удари им се противстави на болничарките кои безуспешно се обидуваа да ја совладаат, сѐ додека не ја виде Херкулина како со прекстени раце ја мерка оддалеку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бледо, испреплашено и без шинел, наместо кај Каролина Ивановна, тоа си дошло дома, се довлечкало некако до својата соба и ја минало ноќта сосема во хаос, така што следното утро за време на појадокот ќерката отворено му кажала: „Денеска си сосема блед, тате“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се стресе кога пак го слушна гласот од мајка си како без прекин повторува со налудничава упорност: – ’Дереваун Сераун! Дереваун Сераун!’
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Френк ќе ја гушне, ќе ја прегрне. Ќе ја спаси.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кочијашот, кога го слушнал гласот, каков што обично се употребува во решавачки моменти и кој дури се придружува со нешто уште поматеријално, ја вовлекол, за секој случај, главата меѓу рамената, шибнал со камшикот и појурил како стрела.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почека избезумена, алчно слушајќи го познатиот звук, тажна и испотена, еднаш, двапати, трипати, и конечно го слушна гласот на мажот на својот живот, кој живееше без неа во нивната куќа. – Да?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се трудам да го слушнам гласот на интуицијата, зошто кога се раководам според неа, секогаш го правам вистинскиот чекор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Додека сонцето, шишко со усвитена муцка, ми стоеше над глава, слушнав глас: - Се радувам, Пупи Паф, што најпосле можам да те видам со слабиве очи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Најпосле го слушнав гласот на Гзиме, децата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Почна да станува од креветот од штици, полусигурен дека го слушнал гласот на О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од анчето се слушнаа гласови — Ете, ете, дедот Петко пак ќе го наоглави Илка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Однатре се слушна глас од „клучарот“. — „Плати да влезиш!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тропна со железото на портата и бргу слушна глас одвнатре: – Кој е? – Јас сум, Сефедине – му се кажа кадијата на својот домашен слуга, Сефедина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Срамота е да ги оставиме надвор по вакво невреме! му го слушнаа гласот токму кога се префрли во темницата на влезот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Навечер, ќе се прикрадевме до чардакот за да го слушнеме гласот од радиото па да дознаеме дали е готово со Сталин и дали, дефинитивно, ќе стигне каталогот на Ла Ринашенте за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Ме барал Виктор. Зар нѐ викаше? Му го слушнав гласот!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но, одеднаш еден ден Сонцето не го слушна гласот на Зорица.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ги затворија вратите од вагоните. Локомотивата свирна и тргнавме по шините по кои јас појдов пеш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И тргна возот. - Илјада и двесте доброволци - го слушнав гласот на Високиот - по два дена ќе имаме во Берковица30.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо и Нумо се погледнаа. Нем, вчудовиден, гневен, тврд, пронижувачки, суров, студен, презрив поглед.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пусто мајчино срце и за лошо и за добро секогаш е готово да зацвили…“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па, Кире, јас гледам пред мене дете... и немој да се навредиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Го видов од пенџерчето кога влегуваше во дворот. - Се слушна гласот на една од жените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И се слушна глас: „Дојде Ѓорѓи будалата“ и сите истрчавме и се собравме околу пајтонот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дождот, измешан со лапавица, се подзасили.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се слушнаа гласови дека пак ќе не враќаат во Преспа. Ама, изгледа, ништо од тоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш тие пак нешто зборуваа и пак војникот ми рече: - Господинот офицер вели да одиш таму, - тој покажа со рака – и да видиш дали има накој од твоето село.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Затоа и одвреме навреме ќе се затекнев како му се обраќам преку прозорецот, како го викам по име, му дофрлувам неважни зборови само за да се јави, да проговори нешто, или барем да ми го спомене името, да му го слушнам гласот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Најпрвин само офкаше кутриот Сергеј а малку потоа богами можеа да му го слушнат гласот и оние Козаци што беа слезени два метри под земја; оние кои не сакаа да го издадат Императорот и да им се придружат на црвените.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и смешни причини измислував за да го повикам во собата, божем нешто да ми помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Аман, што ѝ направи па сега? - го повиши тонот свекрвата и ме погледна зачудено.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ајде, едно крилце барем. Добро е за тебе, - го слушнав гласот на Дино како да доаѓа од некоја длабочина и ја почувствував неговата нога како под маса ме подбуцнува пред лажицата полека да ми црпне едно крилце со налепен масен ориз.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како да му кажам дека го слушнав гласот на Никифор Абазовски. „Зар не можеше да почекаш да се изладам во гробот?“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го расони сигналот откај домофонот. Го слушна гласот на Нина: „Ајде, слегувај!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Брзо ќе средиме“, - се слушна гласот на мајсторот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И пушката завршува со... - Кундак! - громко се слушна гласот на Циљка. - Браво!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А не може ли со овој? -праша едно од момчињата кое седи настрана и на кое досега за првпат му се слушна гласот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Продолжи, Циљке – се слушна гласот на Зоја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ајде, кажувај - се слушна гласот на Зоја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така ести или не ести така? - Така ести - се слушнаа гласови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ се пристори дека го слушна гласот на политкомесарот кој скоро пред неполни четири месеци, таму на ливадите на Арена им велеше: - Ако не убиеш, тогаш тебе ќе те убијат!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вратата што сум заборавил да ја заклучам се отвори и го слушнав гласот на баба ми Санда: - Што не го поправите ова ѕвоно?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пелагија долго стоеше пред влезната врата и просто се зачуди што го слушна гласот на мајка Перса скоро во ушите Си заминаа?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Сашо, каде си? - го слушна гласот на мајка си. - Тука сум, мамо - одговара Сашо и се извлекува од под креветот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)