ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Меѓутоа говорот што Чинго го слушал не е оној изворен селски говор, не е чисто рурален елемент.

„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.

Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.

Молчешкум ги слушав не разбирајќи ги докрај тие бескрајни разговори за ликовите од албумите, кои бликнуваа во собата исполнета со чад, напати низ радосните, ведри тонови и живите раскажувачки надвикувања, понекогаш скриени во нечујните шепотливи коментари и придушениот кикот или тргнати од ненадејната гласна смеа на присутните, а потоа, другпат, лебдејќи во дневната соба, во успорените кажувања полни со паузи, со завладеани тишини и говори со стегнато грло.

Ама плачот си го слушам не како мој, туку од детето.

„Ништо друго не ми е познато. Навистина не знам...“ реков, а гласот ми се слушаше не мој, туѓ.