Петар Акиноски, кој беше под патронат на Комитетот и кој, сопрво, учеше во Битолската и Солунската гимназија а потоа и во Софиската офицерска школа, меѓувреме некако успеал, преку сестра си Марија да се заѓиба со Виша Вељаноска, и веднаш по враќањето од Бугарија, то ест на крајот на војната, сакаше да се ожени со неа, но тоа Комитетот не го допушти.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Затоа јас се обидов да ја забрзам малку таа работа, но мајка ѝ на Алегра ми рече: „Не обидувај се залудно Силвија.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
И Бенвениста мислеше дека свадбата треба да се случи веднаш по веридбата, но не сакаше да го навреди сватот, па и таа замолча.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Првата се случи веднаш на крајот на првата Голема војна, во 1919-та година, и се однесува на Петара Акиноски и Виша Вељаноска.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)