сети (гл.) - дека (сврз.)

Ах, дури по некое време се сетив дека тоа добро дело не се беше случило, туку така, од ништо. Во заднина стоеше некој!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Лекум, како секогаш, појде кон дворот за да ги види козите, ама веднаш се сепна и се сети дека козите се оставени со козите на Чанга да ја делат заедничката судбина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не е доволно само да се сетиш. Треба и да се сетиш дека си се сетил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Всушност, сега се сетив дека тоа што почуствував кога ја видов овде на прозорецот, не беше лута љубомора туку горешто посакување моите раце да бидат на нејзините топло оживеани дојки и јас да бидам топлиот радијатор меѓу нејзините нозе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тогаш јас се сетив дека, кога заминував во С, зедов едно ливче хартија на кое се потпиша Михајло, како претседател на Месната, и уште неколкумина, за случај да ми затреба, поточно да можам да речам, еве луѓето бараат да се изгради водовод, им треба, животот им зависи од тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што ќе биде со претпријатијата без вода, си реков кога првпат слушнав за нивното формирање, но потоа се сетив дека во случајов, освен за пчелите, за другите работи не е потребна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пишувајќи го писмото, не сетив дека се приквечерило. Наскоро ќе се смрачи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја кренав главата. Сетив дека ветрот се стишал и низ едно од стаклата на прозорецот ја видов големата месечина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас истрпнав. Сетија дека ја сменив ликијата. Посивев. Тие тоа чекаат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека шеташе со рацете спакувани околу половината, се сети дека треба да појде во библиотеката во Ману за да си ја земе личната карта која ја беше оставил при подигањето книги, а се заколна дека никогаш повеќе нема да влезе во библиотека, па и што ќе му беше, кога реши да стане шофер.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се сети дека пред да биде уапсен и донесен со специјален авионски лет во Виена, тој цели петнаесет месеци лебдеше во облаци.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Шабтај се сети дека таа песна не се пее за Ханука, туку за празникот Песах, а потоа зауши дека нејзината мелодија се меша со нови и нови, сериозни, тажни и весели созвучја од псалми и радосни песни што се пеат по повод различни празници во домовите и по синагогите на иврит, на јидиш, на ладино, на германски, на арапски, на грчки и воопшто, на сите јазици на кои говореле припадниците на избраниот народ на Создателот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа му се потврди кон почетокот на 1941-та кога уште еднаш, овој пат, сосем лесно, му успеа да издејствува потпишување договор за уште еден мандат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што му фали на стариот си реков, па потоа се сетив дека целото столетие, што скоро привршуваше и во кое д-р Астерид го напушти стариот континент беше еден век на истоштувачки војни, непријателства, судири, тортури, масовни истребувања и човечки страдања, невидени дотогаш.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој требаше допрва на себе да сети дека вистинската љубов гони кон дело, и лага е дека е вистинска онаа љубов што ќе остане за сите скриена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дури ни Спасија не сетила дека излегол.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ама Франц сега триумфуваше. Тој сети дека словесниот двобој се решува во негова полза.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега дури Кочо сети дека стапува в село.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сигурен сум дека овој трик не сум го користел ниту прв ниту последен пат, повеќето случки се сѐ уште успешно потиснати, па не можам да се сетам дека некогаш сум ги заборавил.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Миев заби и се туширав, за да не сетиш дека сум пушел.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бакнежот ме запече. Посакав да извикам: - Се лажеш, мамо!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Убав мајкин“, рече мама, „се радувам кога слушаш“, и ме бакна, „кога сам се миеш“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се сети дека ќе предизвика апетит кај стариот мудур и заптијата, та ќе треба да си има расправија ако посегаат и тие да ја потштипнат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— им вели Толе и им запрети оти ќе ги обеси ако не стигнат пушките уште за некој и друг, месец, кога ќе треба да се употребат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гледајќи ги Шаќира и Ѓура, се сети дека есеноска испрати по овие двајцата шестотини лири за пушки, та сега ги закачи нив за таа работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токму тука беше најубава тревата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од голема сила, тревата попушти и косата се покажа на опкосената ледина, но Сиве виде за неа закачен човечки череп Не малку се исплаши сиромашецот Сиве оклештените заби и пропаднатите очни дупки, но веднаш се сети дека не е жив човек и се заинтересува за неговата судбина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си ги претури во торбата што ја понесе да ја наполни сливи за да ги залаже децата и сакаше да си киниса, да ги суредува парите дома, но се сети дека може да предизвика сомнение што се враќа рано и празен, та дури можеше некој и да му буричне во торбата и да ја открие работата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој ги виде нивните сенки и веднаш се сети дека тие ќе бидат полските качаци, за кои порано зборуваа и за кои и дојдоа овдека — И гледаш, Андоне, и гледаш, стрико, Куле?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Во последното издишување се сети дека и син му Велјан е во тие што одеа по него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се разбира дека целото макло не беше полно со коски, па ни со тагарџици, та Сиве накоси трева за пет товари, а најде само еден тагарџик со пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од непосредна близина стрелаа Турците и сите четници паднаа наместо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога дојде до кладенецот: каде што преѓеска пиеја вода, се сети дека опасно ќе биде да влегува со се пари в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Осетив чудна паника кога се сетив дека не е риба и дека може да се удави.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Му се стори, како вој час пред него да се отвори еден нов, чуден свет и тој сети дека нешто ново и светло му прозвучи во душата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Грдан погледна во шишето, бистро како вода и без етикета, сакаше да праша по навик од каде ѝ е таа домашна ракија, но веднаш се сети дека тоа сега би имало некое задно значење, па само посегна по својата торба.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Место да се наспичи на матурскиот испит, Баге тоа си го стори наскоро потоа, без да сети дека на слично сечило ќе наседне.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- А овдешниве ретко некој ќе се сети дека Малага е град во Шпанија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Колку и да сакаше Татко да ги скрие својата внатрешна болка, својот пораз, во градот покрај реката, Мајка веднаш сети дека се случило нешто мачно. Ја насетуваше неговата драма.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко, задлабчен во своите мисли, не сети дека се најде пред Институтот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се сети дека на ова место, некогаш, се извишуваше старата Бурмали-џамија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но се сетив дека тој штотуку беше заминал во пензија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Самир Мустафа сети дека, не сакајќи, забразди во разговорот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се сети дека кога легна ја затвори кај себе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Порано Бојан и не помислувал на тоа, но сега се сети дека дедо му понекогаш ќе го спомнеше тој трупец, ќе речеше дека пречи, зафаќа место, па подобро е да се извади надвор, па ако се најде јунак да го расцепи, ако не, нека изгние.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Седејќи така тој и не сети дека го фаќа сонот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Се сети дека сум девојка на место што туку така нема да те остави како да сум јас некоја испустена, најдена на патот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Братучедот Герман ќе мора да се сети дека откако ќе го скрши стаклото, ќе треба да се поткачи на нешто и со некоја железна прачка направена како ченгел на едниот крај, или со нешто слично, да ги потфати железните лостови од едната па од другата половина од вратата што ја држат залостена, да ги тргне нагоре и тогаш вратата ширум ќе се отвори само со едно поттурнување...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога тој ќе дојде, ќе види дека резето на портата од надворешната страна не е ставено, а портата не се отвора, ќе се сети дека овде нешто не е во ред.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Со изненадување и неверување се сетив дека уште додека полека се приближував кон вратата, ги чув чекорите на Сновалката.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Лазор, чувствува, сиот се смалува: тогаш кога бегаше од заптиите ни не се сети дека тие можат да пукаат, но откако стигна назад во Потковицата, со некое скришно делче на умот, постојано на тоа се пристеува дека ако пукаа заптиите засигурно плеќите ќе му ги наполнеа со куршуми.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По плачот општ се сети дека веста беше болна и танок таа пушти крик, да, како лавица, што дрско ловците ја гонат и плодот ѝ го крадат прв ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Сетив дека тој миг беше проследен од секавицата на задоволството што помина по нејзиното лице; а ваквото чувствување на моментот беше означено и со успорувањето на нејзиниот чекор кој и без тоа беше прилично бавен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури подоцна се сетив дека таа ги немаше повикано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема да ги спомнувам другите поединости кон кои упатуваше поткренувањето на раката што го водеше мојот поглед кон тумбата, бидејќи уште веднаш сфатив дека нејзиниот избор не беше случаен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БОГЕ ОД БАЊИ Ристе Блажевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наеднаш сетив дека книгата веќе не ми е во рацете.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Имаш ли вода?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се сетив дека тоа “овардз“ на пустински јазик значи “здраво“ и се насмевнав отпоздравувајќи: - Овардз.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се обидов да се спасам од него и првпат сетив дека прстите му се како клешти.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се сетив дека Пенчо пред неа ме удри во градината и се почувствував силен и жалосен.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бев разачаран и до солзи навреден. Сетив дека им пречам во нешто за кое не смеев да знам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Не ги изгубила, неочекувано и за себе реков и сетив дека поруменувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А душата моја се тресеше од страв, оти се сетив дека сум прочитал некаде: оној кој клевети и озборува и оној кој го слуша, и двајцата имаат крај себе по еден ѓавол: првиот на јазикот, а вториот во увото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога се исправи, се сети дека, иако теренот беше ограден со алуминиумска ограда висока осум стапки, но и дека сè уште немаше порти на влезот и на излезните патеки, некој може со кола да влезе и да го најде како го руши ѕидот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Исто така, се сети дека Бил Девит имаше обичај да се врати тука навечер по вечерата за да поработи уште неколку часа на инсталирањето на струјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На Милан за малку ќе му се испуштеше да ги спомне четирите обезглавени птички, но навреме се сети дека Кети не знае за нив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Повторно се сети дека змијата изгледаше како да е вистинска и почна да се сомнева дека, ако змијата била таму подолго време во тој предел, ќе ја износела и соблечела својата сјајна кожа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан се сети дека на Кети ѝ вети дека ќе ги полее краставиците и пиперот, секојдневна задача која Кети повеќе сакаше лично да ја заврши, но сега таа беше кај Зоја за да ги чува внуците.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел очекуваше девојката да биде очевидно свесна за својот необичен изглед, и тогаш се сети дека луѓето што им изгледаат необични на другите, тие не се гледаат секогаш себе како необични.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози одеднаш стана малодушна, не затоа што ѝ беше објаснета мистеријата за змијата, или дека нејзиниот однос кон змијата беше изменет, туку затоа што се сети дека е во Идн Парк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се сети дека вчера ова време навистина му завидуваше на брата си за ручекот што Рози му го имаше спакувано во кутијата за храна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сакаше да мисли дека бил...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или ќе треба да измислат перверзни односи кон таквите облици или ќе треба да најдат во таквите облици можности или пригоди или дозволи за одредени нестандардни начини на чувствување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еден друг мој геј-пријател, додека сѐ уште бил основец, ја преработил автобиографијата на Кристина Крафорд Најмила мамичке и ја преточил во драма – само што ликот на Кристина го преобразил во машко, надевајќи се дека кога ќе се поставувала драмата, тој самиот ќе ја игра таа улога; промената на полот му овозможувала драмска улога што можела да посредува меѓу неговиот мажествен идентитет и неговата емоционална идентификација со абјектниот, но моќен мелодраматичен женствен пример.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Извесен мој геј-студент се сети дека еднаш, некој летен ден, кога бил многу помалечок (изгледа кога имал околу седум годинки), го заглавил целото свое запрепастено семејство на паркиралиштето пред некој супермаркет, каде што се изначекале додека да им ги изглуми сите улоги од Звукот на музиката или барем да им ги испее сите песни од филмот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега сети дека окружувањево го објаснува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во секој случај, тие изразуваат настрани начини на чувствување така што изнаоѓаат сопствени (дисидентски, девијантни) начини на поврзување со главнотековните културни предмети на кои им се изложени и така што се идентификуваат со особените аспекти на тие предмети кои се или нехетеронормативни или сеотворени за нехетеронормативно чувствување.372 Ова може да објасни зошто некои геј- или протогеј-машки субјекти гравитираат, уште рано, кон конкретни жанрови на дискурот и на чувствувањето, сосе нивните сродни културни облици (како што се холивудските мелодрами и бродвејските мјузикли).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- А Трестеник? – се сетив дека така е напишано на сообраќајната карта на Република Албанија. - Трестеник има.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се сетив дека мисли на тоа татко ми и учителката Вера да се земат, да стапат во брак.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа се сетив дека можело да има слика од мама и кај другите роднини, па тие му ја дале.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Нивната порака за целната публика е “бидете трпеливи кон странците”, но на аналитичарите им кажуваат, пред сѐ, дека толеранција недостасува, а истрајното повторување на тие кампањи дека недостатокот е хроничен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На свое лично ниво во однос на тоа секој е искусен; ако говориме за нивото на колективните идентитети, можеме да се сетиме дека во Европа, и не само кај нас, веќе подолго време, а особено по падот на Берлинскиот ѕид, течат толерантни кампањи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа можеби и можеме да се согласиме со антрополошките претстави на првите сонувачи за секуларизирани политички уредувања, чиишто наследници сме ние.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше пладне кога пристигнавме во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И помислив, како и кога многу години пред тоа за првпат влегов во собата за умирање во Гнездо, дека во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меѓу ова постоење сега, и она пред тоа, како да се случила смрт која избришала сѐ што било претходно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив дека некогаш одамна Клара рече дека сите нормални луѓе се нормални на ист начин, а секој луд човек е луд на свој начин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И се сетив на ноќите на очај од мојата младост, од она време кога мајка со крвничко уживање тураше сол на отворената рана на мојата душа, се сетив дека во тие ноќи копнеев по оваа ноќ, по нејзината последна ноќ – тогаш, десетина иљади ноќи пред оваа ноќ, посакував одмазда, и единствената одмазда можеше да биде во мигот на нејзината најголема немоќ, во нејзината немоќ пред смртта, да ја потсетам на мојата немоќ, на нејзиното ѕверство во моето страдање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив дека никогаш ништо не бараше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас се сетив дека тоа беше еден ден откако го извадија детето од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив дека, пред многу години, кога со Рајнер зборувавме за последен пат, јас го потсетив како некогаш мечтаевме да живееме во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Еден ден ќе ти направам таква кукла.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Јас не можев да патувам, заради децата, па и сега како и тогаш сестра ми отиде со него.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара ме фати под рака, а под другата рака ја носеше перницата, и излеговме од собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа се сети дека тој ден за последен пат ја слушна како плаче.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Во Македонија сега е зима“, си помисли и се сети дека веќе со години не видел снег.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Некаде накај селото, оттаму во темнината светкаа и се гаснеа рафалите. Како прскалки за Нова година.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Меѓутоа, нејзиниот немирен сон продолжи. Кога една ноќ ненадејно се разбуди со солзи, се сети дека ја сонувала мајка си.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега се сети дека токму за оваа последнава, навидум најлесна за читање, книга на Хесе се разви најголемата дискусија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа беа единствените парченца кожа што му беа изложени на надворешниот свет, оти, кога се разбуди, тој сети дека е сосема затрупан со слоеви и слоеви облека, која му ги правеше чекорите потешки, а стапките низ снегот подлабоки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сети дека треба да пука, но не знаеше кон каде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оној што се залагаше за мир ја спушти слушалката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И камо да можеше наместо темнината на шумата пред себе да ги види градските светла, да сети дека е опкружен со други човечки суштества како него, наместо со блиски и далечни, секогаш невидливи ѕверки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сети дека секогаш ја смируваше не толку со молитва, ами со пишување.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Да се расониме и да се сетиме дека од дружинава избега Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред уште сите да се соберат пред првата двоколка и пред уште да се сетат дека идните мртовци ќе ги закопуваат без да ги завиткуваат во бело, неискапени и непроменети, без варена пченица и без запален темјан, Онисифор Проказник кренал рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ноќта дошла побрзо отколку што очекувале, онаа ноќ бескрајно моќна да ги сокрие арамиите, заљубениците и грчот на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин забележал дека треварот се влече безволно и тромаво под тежината на литата гуња, лапа утрена свежест со рибја уста и ги допира со криви прсти ребрата како да пребројува на нив апежи на полски пајаци-крвопијци или како да пребарува да не му се впијат в месо клобурчиња на сивозелени крлежи што останале по нагонска зајачка игра на местото на кое спиел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го заборавил попот и наеднаш, со месеци ноќен осаменик, се разжалил над себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По една своја воздишка на грижа, челникот можел да процени дека познавачот на треви е болен и се сетил дека така исто бил црн и Симон Наконтик дури и по смртта и го побарал другиот тревар, го нашол и го прашал навистина ли од чумата или од улерата се поцрнува пред умирање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А кога ќе се збрчкаш, анамо лесновска, ќе се сетиш дека си можела да имаш домаќин.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш се сетија дека не бев вечерал и дека најмалиот и најумниот син на царот Сонце и царицата Месечина живеел пред тисошти години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другите кисело се насмеаја над мојата згрченост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште сите и не го виделе нивното враќање а тие веќе стоеле возбудени пред челникот и, мавтајќи со раце како да се бранат од невидливи оси, му раскажувале нешто. Запрегите запреле една по една.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Илчо Просинек имаше поинакви сомневања: „Остави ги еднаш мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Страста на човекот со обетка на увото јурнала со сила на шарпланинец кога ќе сети дека стадото му го демне волк.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Браварот беше молчелив дента, кога се појави Арапинот, кој го напиша делото “Талме-Амал-Ал-Хисон”, се сети дека треба да направи пауза и до вечерта повеќе не читаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така например, среде бел ден, на улица, пред влезот во работилниците, тој го здогледа Бан-Абул-Абас-Ахмед-Ибд-Мухамед- Отоман-Ибн-Али, познат арапски математичар со бела чалма.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Отстапи сега, затоа што сети дека сѐ уште не беше дојдено неговото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваа да се радуваат, додека тој поставуваше на масичката; јасно сетија дека им е сосема добро. Сега јадеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И наеднаш на Змејко така му зовре, што сега веќе сосема јасно сети дека нема да може да издржи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се сети дека е глас, тој не се ни обиде да го прекине.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веќе беше добро наместен и смирен во леглото, кога се сети дека тоа малечко срнче уште ниеднаш досега немаше чуено за огнот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој подоцна сети дека претерал, но сепак сети.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно попладне го освести ладен плисок на вода врз лицето и сети дека го свлекоа од височината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Прозборев со две другарки, и се сетив дека и ние како деца и млади не сме биле простодушни во нашето однесување, дека сè што сме сакале да направиме, сме направиле без дозвола од нашите родители, кои, нормално, исто како нас сега, ги прегазило времето и биле еднакво глупави и инаетливи, па и од минатиот век уште, од што нашите беа поштедени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Првиот бизнис на Пепелашка Кога за 12 фотографии од матично ќе платиш колку за вечера за сите гости од страната на невестата тогаш треба да бидеш глупав, а да не се сетиш дека овој занает за млад човек е златен рудник.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Некаде кон почетокот на девеесетите години на минатиот век некој југословенски стопнственик, се сети дека може да запакува некое домашно сокче или пиво во каначка.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И Чако сети дека не идат од мака и лае.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само сетив дека нешто ме студенка на лицето, на вратот, по рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога сетил дека нема повеќе за одење, нема за потаму, ми пуштија вест и јас отидов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И којзнае колку време сум се тепала, така, кога сетив дека некој ме крева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сетив дека зелените не ме сакаат и се насмевнав за да ја сокријам збунетоста.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не можат да се сетат дека Наполинка не е мома како сите други.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега се сетив дека тој човек пиеше повеќе од другите гости.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ранетиот се сети дека е тој таткото на малиот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дури сега, додека го пишувам ова, се сетив дека никогаш не го дознав неговото вистинско име, зашто во Барселона го знаевме само под неговиот уметнички псевдоним: Сатурн Волшебникот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И пред да исчезне сосем, со последното делче од свеста се сети дека вечноста што ѝ ја вети грнчарот била само преминување од едно место на друго.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
_______________ 23 Пештерски цркви и живеалишта на првите христијани. 24 Град во Анадолија, средна Турција.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ништо не му одговори. Сети дека образите ѝ се бледи и студени, па во тешка достага му се молеше на Бога да ја упати, да ѝ каже што е должна да стори.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога само ќе се сетам дека цели три месеци се занимавав со проучувањето на тајните на физиономијата, додека најпосле, во текот на едно единствено попладне, не решив да станам сликар, градинар, механичар и морнар, и додека не заспав со помислата дека сум роден за наставник и не се разбудив со цврстото уверување како гранит дека кариерата на царинарник е она што отсекогаш ме влечело...!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во срцето ѝ биеја камбани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Впрочем, подоцна му стана пријатно кога се сети дека и навечер ќе има можност да се прошета со новиот шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Но јас ќе бидам кочијашот, затоа што ти не го знаеш патот“, велам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И уште се сети дека таа, всушност, е овде дојдена само за да умре пред себеси, за да ја види смртта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа таа ноќ се задоволи ѕвонејќи само во Сарагоса, но поспаната баба без возбудување му одговори дека Марија си заминала по ручекот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Којзнае од кај дојдоа врапчињата и којзнае што бараа токму тука, кај што истлеа Ѓувезија Дубровска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ПЕТРЕ М. АНДРЕЕВСКИ АВАНОС
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Драга моја читателке и драг мој читателу, без разлика кој си, ќе се сетиш дека моите зборови на крајот на оваа приказна всушност се љубовна изјава кон тебе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Животно!“ извикав бесно, „сакаш ли да те удрам со камшикот?“, но веднаш се сетив дека е туѓинец, дека не знам од каде е, и дека доброволно ми помага, кога сите други ме оставија на цедило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Треба само да се сетиме дека овој образец е битна одлика и на Меркур и на soror mystica (Невестата).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Емајлот е стаклеста супстанција која се употребува не само како украс туку пред сѐ како заштита.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Значајот на андрогинството во алхемиската традиција веќе не е потребно да се нагласува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Постапката на „емајлирањето“ на Аполинер добива на значење ако се сетиме дека праисторискиот човек го боел телото на мртовецот во уверение дека со тоа ќе му обезбеди задгробен живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ме теши фактот што се сетив дека сум задоволна од општата слика за мене, затоа што е прилично блиска на сликата што си ја замислував кога бев мала.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не ја ни мрднав целната комода дури не сетив дека треба, најпрвин, да ги отстранам фиоките.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Мајко божја, се зачуди и се сети дека тоа мајко божја со смеа го изговораше гаменот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се сети на некаква зеленоока вдовица без деца, се сети дека може да не биде сам во својот живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Без напор, како далеку пред тоа еднаш, во едно детство, се сети дека плови по непознати простори, мал и згрчен, сиот наморничавен и неподвижен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се сети дека боговите диктираат и судат, порасна високо над нив, преголем да уверува со грмотевици, па сакаше да ги сожалува (не можеше) и сакаше да им се смее (не можеше ни тоа).
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мирисот на јоргованите удираше силно од сите страни, тие уживаа во друштвото на другиот и не сетија дека помина цел час.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се сети дека Христина оди на хор во хорското друштво „Кајмакчалан“ и дека тоа е секој вторник и петок од 16 до 18 часот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Томето занесено следеше се што се случува, и наеднаш се сети дека дома ја чекаат за појадок.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ваков чај се служеше два до три пати додека работеа Татко и Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се сети дека Татко, кога дојде на планираното поглавје за јаничарството во својата Историја на Балканот низ падовите на империите, не можејќи со години да го заврши овој дел, го напушти овој проект засекогаш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски се сети дека Мајка често служеше чај, подготвуван со еден голем и мал ибрик, се со врелата вода од големиот ибрик се попарувал чајот од малиот ибрик и потоа одозгора се истурала количина врела вода, чајот се служел со посебни чашки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски се сети дека на Татко од Париз му ја донесе книгата на Наум Вајсман, Јаничаритtе (одбранета дисертација на париската Сорбона во 1938 година), а тој, понесен од оваа книга, мислеше дека конечно може да го заврши поглавјето за јаничарството, па потоа да го заврши и проектот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Некој од најстарите, од најнабожните, се сети дека и од неговите дедовци, оние што пред две столетија донеле проказа Кукулино, бегале луѓето и пак тие станале светци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Подоцна, секако се сети дека тоа може да биде прв чекор во тоа да ја види нејзината тетоважа, но воопшто не се покаја затоа што го одби џоинтот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се помисли да побара нешто за јадење, ама се сети дека е премногу рано, домаќинот веројатно уште спие, а ниту една продавница не е отворена во пет и нешто наутро.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се сети дека се сеќавал на спротивни работи, но тие беа лажни сеќавања, производи на самозалажување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон не можеше да се сети дека некогаш видел ходник чии ѕидови не се измаслени од допирот со човечки тела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој малку се олабави, но потоа, како да се сети дека можеби тоа е само моја итрина, пак се вовлече во себе, ме гледаше испитувачки и недоверчиво.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бидејќи во мислите имаше слични мигови, си рече дека сигурно го фаќа треска и присилувајќи се да се смири, се сети дека вратата е заклучена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дури потоа сетив дека и натаму со прстите го стискам памукчето за бришење на шминката и ги слушнав одново брановите од езерото како шлапкаат под куќата долу.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во ноќ токму каква што е оваа Нечија мајка крај прозорец седната осамена, тажна, остарена, сведната мрмори нешто, тажно си реди кој да разбере, што ли навестува? светулка една во ќошот се вгнездува без да сети дека пајакот будно следи (А што ли ќе сменеше да знаеше?) Дал може настаните со ред да ги пререди?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Тогаш Фред се сети дека онаа голема сребрена маса од дабовина остана зад нас и тој веднаш отрча по неа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Фред се сети дека зградата беше спомената и во Скот Фисџералдовата приказна “Меј Деј”, и, што е најдобро од сѐ, комунистите навистина беа на осмиот кат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се сети дека се вика Наде. Ја позна. Ја прегрна збунето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се сети дека ѝ расправале за таа болница и за тешко болните во неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, навреме се предомисли. Се сети дека тоа би ја гибнало во најосетливата точка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Шо ќе ода да ме лаже и да ве лаже Шпиро Манџик, Гого, бабата Бисера и некој друг, оти па да не си го чујме ние од нашите усти шо ќе го пренесуат тиа лажачи сводниците? — почна Крчо да ги убедува двете жени, откако сети дека и двете заедно се послаби од него во умот и може да га надвлада.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога се сети дека сега веќе по негово Мариово фуртуните наближуваат, а тој треба пак да го дочека со ланското сакме и шајаче, косата му се наежи и ладна пот му го облеа челото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Збива некоја и друга минута, испружена крај јаслите во сламата, и кога веќе падна и уложјето од неа, сети дека опасноста на половина е помината.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И штом го виде дедот Петка оти иде кај нив, веднаш се сети дека работата е готова.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но веднаш се сети дека е одврзан од Анѓа и се окуражи. My излезе пред очи сестра му на Стојана, Неда, и сети потреба од нивното старо пријателство.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но во својот бес таа се сети дека веќе го зеде еднаш гревот кај бабата Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сети дека ова прашање може да биде смртоносно за неговите деца што се во тврдината и им ја погоди пакосната мисла, па почна да се прави на три и половина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Надворешниот сјај и богатството на царскиот палат го замајаа Суља и готов беше да се врати, но се сети дека кадијата ќе го обеси ако не му однесе извештај од султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
В црква да сум? – си помисли за миг, но веднаш се сети дека од црквата ја изведоа сејмените и ја дотераа на срет селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сакаше да каже сите Мариовци, до куче, да се испечат, но се сети дека тој е сега бег на Мариово, та ќе му требаат луѓе за работа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мајка сети дека Татко бездруго беше наумил заминување, преселба.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Заборави го и балот! – Како да го заборавам кога тоа беше мојот прв бал во животот! – Не, јас не се сеќавам, не сакам да се сетам дека си тан­цувала со грофот Чано! – Како не се сеќаваш, кога очите не ги сврте од нас додека танцувавме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега сам, на песочниот брег, по чудната ноќ помината со богословот крај шампанско и мараскино, се сети дека тогаш почна крајот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе се сети дека е небричен и ќе се збуни. Влези, ќе рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Лежеше крај мене и молчеше а јас почувствував дека сум и наеднаш туѓ и не можев да се сетам дека можеби е презаситена.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега по толку време, во еден полусон, во темна непроветрена соба, пред болката на еден памучен палјачо, многу повеќе жив отколку восочните анатомисти на Рембрант, се сети дека убиениот го закопа крај патот недалеку од она што не беше ни глог ни камен туку пенушка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се сети дека не побарале согласност за новата функција.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сакаше да се врати, но се сети дека ќе биде сомнителен и ќе направи уште полошо; затоа смело тргна напред преку мостот и почна да си свирка со устата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Службеното лице подзастана. Веројатно се сети дека се впушта во непропишани дејанија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И не сетив дека заскитав во втори сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се сетив дека бев решил да ја разлабавам вратоврската кога ќе влезам во канцеларијата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Реков: вчера! Сетив дека Пачев остана разочаран (сепак со поглед исполнет со сомневање изјави дека сметал на поголема кооперативност од моја страна).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За еден момент беше заборавила колку силно грееше месечината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Кога се сети дека е ноќ се насмеа со чуден глас: - Штета, беше темнина, нели? - праша и ми ја пушти раката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште кога беа спомнати раните плодови, мислам дека Самоников ја сфати пораката, или ако сакате метафората за брањето, што симболизираше нечии судбини гравирани со знакот на минливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А јас се сетив дека имам гледано филм со таков наслов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се сетив дека му бев раскажувал за неа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој разговор се водеше помеѓу Зрновски и Јана пред да ѝ го постави Зрновски она провокативно, а по мое мислење и неодмерено прашање, дали ѝ се допаѓа новиот млад пријател и тоа во присуство на Самоников, а Јана речиси во истиот момент со прстот нерешително покажа кон мене, како да избира помеѓу многумина, и покажувајќи кон мене таа всушност ја крена раката за да го скине јаболкото, си реков и сетив дека црвенеам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Не е пријатно кога ќе сетиш дека облеката ти станува леплива - рече, но притоа не се впушти во додатни објаснувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш се сети дека тоа со своето клунче го скинало и ѝ го фрлило во скутот цвеќето, како благодарност, а можеби и поздрав.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога ќе се сетам дека сум можела сè да Гледам, од твоето тело опколена како Земјата од Космосот како водата од копното, не можам о не можам да се успокојам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Меланхолија  Понекогаш кога ќе се сетам дека сум била љубена онака како што и сама-та сум посакувала во некој друг живот  ме обземаат морници од нелагодност својствена за оние кои не се од овој свет  а би сакале да бидат.  Смртно сама  Објасни си барем себеси за себе.  Несаканата љубов е еуфемизам за оддалечувањето од себе.  Кога себеси си стануваш туѓа како созреано, осознаено дете.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Малку подзамижав од сончевиот блесок и така мижејќи сетив дека баш од насоката на малото бранче дувна едно жешко ветре во едрата на роднокрајните песни.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Сакав да го прашам дон Хуан за тоа и со мака се обидував таа своја мисла да ја искажам на англиски, а тогаш се сетив дека тој не зборува англиски.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се фатив за џебот од панталончињата да проверам дали парите ми се сѐ уште таму: таму беа, проѕвечкаа кога ги притиснав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сетив дека не морам да пишувам само со пенкалце.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Извини мамо, ама имаше нови лулашки и после тоа отидов кај Мони и кај Бистра за да им кажам дека има лулашки и да не се качуваат на мостот затоа што е премачкан, оти така ми рекоа чичковците сабајле кога ги видов како ги местат лулашките и, - мајка ми тука ме прекина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сетив дека таа истото го кажа пред мене, ама немав како да ѝ докажам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сетив дека можеби сега треба и јас да ставам голем завој врз тенките гребаници на лицето и увото за да добијам барем малку сожалување од свекрвата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едно фино саботно утро, стана Ѓорѓија и се сети дека балконот му е преполн со смрдливи кеси ѓубре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сетив дека се симнав да купам леб и дека мајка ми ме чекаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Трпезариските столови беа наредени како во строј, исто како и малите орнаменти на полиците.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Предложи кај нив да останам три-четири дена, а јас инсистирав таму да се задржам само два, поради тоа што се плашев дека сигурно ќе се досадувам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На работа имам компјутер и го користам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во моментот кога се сетив дека ќесите со ѓубрето од животното не ги исфрлив од кујната свекрва ми стана да провери од каде доаѓа миризбата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас немав време да одам таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури некогаш ќе се сетам дека само јас сум плачела. 19.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно видување лебот и ни се сојаде, што се вели, се сетивме дека сме гладни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш се сетив дека ја свират ,Елено моме".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
дали тогаш се сети дека жената и детето му останаа во Албанија, не знам што се скрши толку за да стои само заделен, ко забошотен човек, го гледаме ние Радевски, а Апостол Макаровски ни покажува две кабини со врати на заклучување, одете вие во кабините, ни вели и едната ни ја дава мене и на Горачинов, а другата на Оливера Поточка и Манол Форевски, вие сте сепак брачни другари, вели,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сетив дека си ја влечам болеста и тоа ти е.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сетив дека ми зборува за воспитачките по домовите за деца без родители.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Треба никој да не сети дека сум му мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не можам да се сетам дека ми дошла менструација.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој не беше се сетил дека поканата за патување во Албанија ни беше испратена да ја реализираме во пролетта на 1979 г., кога во оваа земја на големи тапани се славеше стогодишнината од раѓањето на Сталин.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Прометеј се удри по челото и се сети дека ова повеќе не е Кавказ и неговото митско време каде се казнува со причина.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога ќе се сетам дека пред година дена бев обичен дебармаалец, без работа, без перспектива и кога ќе се споредам со ова што сум денес гледам каков напредок сум постигнал.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Бабо, јас сум, - ѝ одговорив, па се сетив дека таа не може да знае кој сум тоа - јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, јас се сетив дека треба да одам дома порано, зашто татко ми ме чека за да вежбам математика за денешната писмена, и така.. бандата се растури.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Црпнав со лажичето и во тој момент помислив дека можеби е тоа од оние јадења што само вештерките умеат да ги подготват и со нив ги претвораат децата во камења, ама веднаш се сетив дека вештерки во вистинскиот живот не постојат и ми падна жал за старичката на која рацете ѝ се тресеа од старост.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Прво помислив да влезам во дневнат и да ја прашам, ама се сетив дека ќе ја налутам оти сум потслушнувал.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се сетив дека чичко Ѓорѓи и тетка Софја, соседите отспроитва, не се дома.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се ѝ раскажал на мајка ми, - си реков, но лутината брзо ми мина кога се сетив дека тоа за бандата, ако мајка ми успее убаво да опише, може да биде мошне интересно за читање.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И токму кога сакав да се свртам кон Величе, се сетив дека првото и основно наше правило е дане ги издаваме имињата на членовите на бандата, па се сепнав навреме и продолжив со решителен глас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Мамо... - пробав кај мајка ми, но се сетив дека таа не знае за што се работи и дека, ако ѝ кажам, сигурно нема сè да сфати, а можно е и да се налути повеќе од татко ми, па се предомислив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се сетив дека татко ми забранува да ја удирам зашто е помала од мене цели пет години и зашто сум силен, па би можел не сакајќи да ја повредам, и, токму кога сакав да ја пуштам, таа срипа и со нога ги растури сите фигури од шаховската табла.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Жената тогаш се сврте да го фати девојчето за раменици и да го повлече пред себе, но дури откако си го врати погледот кон фронтот се сети дека нешто здогледала.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се сети дека неговата матарка е поставена со шајак.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Јас веднаш се сетив дека тука некаде во куќата имаме пушки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можам да се сетам дека само немо и бледо гледав во свежо варосаниот ѕид, притоа губејќи секаков осет за простор и време.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
После тоа се сетив дека сум жива, дека постојам, дека чувствувам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Едо во тој момент се сети дека не се израдува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„И?...“ „Се сетив дека имам едни доносени влечки, изџвакани, угнасени и зинати на прстите, што со недели не стасувам да ги фрлам...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Хм, си пристори и се сети дека одамна не поминал низ дворот да зачисти.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш јас се сетив дека не сум мислел така...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој тука можеше да ја заврши прикаската за Едо Бранов од Охрид, но се сети дека на читателот му должи да му објасни како Едо Бранов од Охрид се најде во телефонската книга на Сад Диего.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо моментно се сети дека милиционерот го повикал за помош заради совладувањето на таа височина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Грдичка жената, ама прво се сетив дека е нероткиња... Тоа не е мала работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бучавата за којашто дури сега стана свесен го потсети дека синоќа, кога си легна и се затаи да заспие, ја чу истата оваа необична бучава и ја слушаше сѐ додека не се сети дека таа доаѓа од реката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знае дали куферчето го препозна во сонот или сега откако се разбуди се сети дека тоа картонско куферче беше исто како едно на татко му што го имаа дома.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Почнуваме!“ и се сети дека нема со што да тропне на масата онака како што го личи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Еве“, му рече. „Ти донесов фотокопија од еден документ што јас не можам да го искористам, но се сетив дека тебе како на писател можеби ќе ти биде интересен...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Изгледаа како група пријатели кои на враќање од напорен џогинг навратиле на по едно кафе, одбивајќи да се сетат дека жените дома веќе им се нервираат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Денес ме виде во паркот како седам, и кога пријде увилен, блед и стресен јас сетив дека непознат човек гледам како што гледа во мене таа есен.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Но откако се смири малку, откако сети дека топлината на сонцето, добрината на дабот, јасиката и целиот шумски свет му го топлат малечкото срце, славејчето срона таква чудесна песна каква што порано никогаш не се беше слушнала во гората.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но се сети дека е пролет и дека треба да му се радува на сонцето и свежиот воздух, па ги рашири крилата и летна уште повисоко.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Си ветив себеси: кога ќе се врати нема веќе никогаш да го нервирам и ќе му бидам најдобрата и најпо-слушната сестра на светот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да, се сеќавам – излажав. Оти всушност не се сетив дека таа тоа ми го раскажувала, туку убаво памтев дека на тие теми разговаравме со Игбал кога летавме со килимот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сетив на телепатијата, ама истовремено се сетив дека брат ми не е Игбал, па да знае да разговара со мене преку мисли и уште повеќе се растажив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сетив дека заборавив да ја потсредам откако буричкав низ неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом го изговорив ова, се сетив дека тоа се токму зборовите на Игбал што ми ги упати кога разговаравме за Мартин и во истиот миг сфатив што сакал да ми каже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Истото охрабрување му требаше сега на Саше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)