Тогаш се сетив кога ноншалантно, како на некој квиз си го заокружував Политичкиот смер на картонот од приватниот универзитет.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Не сетивме кога се замрачи. Вечерта пак в окопи. Пред окопите ни паѓаат гранати.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Занесени со кучињата, не сетивме кога прекрши денот, кога помина пладнето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се сети кога пред неколку месеци гуските летаа во "В" - уште тогаш знаеше дека зимата ќе биде кочан.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Благодари му на бога што не сум ве сетил кога сте ми ги празнеле шаржерите.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Не сети кога заспа. Последното сеќавање од таа разјужена ноќ беше крикот на некој осамен жерав што го беше изгубил јатото и осамен кружеше над долината.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не сети кога и како до него запреа чекори.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)