Се сети како помисли тогаш: кутриот ѓавол е готов.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Па сепак..! Се сети како шеташе еднаш низ една улица полна со народ, кога ужасна викотница од стотици грла - женски грла - експлодира од една попречна улица малку подолу.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи: тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Не сети како ја поткопа водоводната цевка. Таа останува назад.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сетив како ме тегне за рамото и сфатив дека се разденува.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Можев и самата - рече додека ме откриваше.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Пела направи само Аааа!? ама никако да се сети како изгледаше.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Имаат ли души докторите, кога веќе немаат термини, за да сетат како венее и папсува - се прашуваше лозарот од Неготино меѓу две остри болки во стомакот, а поначесто и среде гради.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Чувствувајќи се слободен, дишејќи од свежиот планински воздух, Трајче сети како му се шират градите.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)