Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Се сетив на златниот венчален прстен од мојот сопруг, кој со тешко срце го продадов во златарата... Прости ми, прости ми ...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Потем татко ми се сети на сите книги што ги барал Чанга во врска со историјата на Калето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да речеме, не можеш да се сетиш на некое име и ти правиш еден одреден сконцентриран напор да се сетиш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ни тоа не знам што беше ниту пак можам да се сетам на она другото.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Само зборот да го запаметам па ќе видиме после, ќе се сетам на неговото значење, на тоа зошто ми беше страшно важен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се сетив на онаа потреба на Бога, како што бев читал еден божем полушеговит текст, да го создаде светот од себични причини, од потребата да биде обожуван и од потребата да има некого в рака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се сетив на писателот и издавач Аднан Дагларбеј, познајник со кого сум се среќавал повеќепати по светските собири.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој ми објасни дека потеклото му било токму од Маказар, но јас не можев да се сетам на него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога нашите очи за првпат се сретнаа во препознавање, се сетив на Париз и долгите мерцедеси кои пловеа низ дождот кон Нотр Дам; мобилни стакленици, со јапонски физиономии зад стаклото и стотици никони кои се дигаат во слеп фототропизам, цветови од челик и кристал.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Никаков шум, никакво движење, само влажниот јазик на Стрела се лепи за неговата наддланка и го присилува да се сети на она што се случуваше синоќа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се сети на секирата, која во ваква прилика би била попогодно оружје, но не ја најде на вообичаеното место.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Снимателот беше, впрочем, предвоен фотограф, кој излегол во партизани последните месеци колку да им ги направи на новите раководители првите ретуширани портрети, па како таков, то ест како уметнички фотограф, стана и филмски снимател во новооснованото филмаџиско претпријатие, но иако дополу задоволен криеше уште амбиции, што допрва имаше да ги видат оние што беа доделени да ги сетат на свој грб.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На полпат кон западниот ѕид, се наоѓаше влезот кон херметички затворената визба, и Даниел се сети на нешто со што ќе ја развесели својата невеста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога Кети почна да го тура кафето, доктор Станеф се сети на белешката што ја остави на вратата од својата канцеларија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оваа патека сега треба да сврти лево, Да почне да се искачува, Да те доведе под едно исушено стебло, Испотен да седнеш крај него, Да се сетиш на својот некогашен дом што веќе го нема, И во воздухот, на светлината што бие откај црквата,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но сакав да се сетам; мислам дека и тој така рече на телефонот: рече дека ќе дојде за да се сетиме на нешто.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се чувствува затечен од нејзините знаци? Од нејзината присутност и овде? Во тремов?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беше доцна за да му возвратам. Се бев расоблекол.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ранецот и понатаму е на рамото и мирува! Помислувам: веројатно се сетил на смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сетив на него дури кога се прибрав во собичето на Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие доаѓаа наваму и паѓаа во мојата градина како Швабите под Сталинград. Поштарот со телеграмата, пријателите од градот, новинарите. Не можам да се сетам на сите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тие долго не можеа да сфатат дека мојата осаменост не се зборови, туку сурова реалност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пенчо појде кон нас и јас се сетив на нашиот договор - да фатам црна мачка и да му ја донесам кај автомобилот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И филмот, како и драмата, започнува со сцена во која Марта, ликот што го игра Елизабет Тејлор, прави своја пијана изведба на Бети Дејвис и ја изговара нејзината денес веќе класична реплика, попусто тормозејќи си го сопругот да се сети како се вика непознатиот филм во кој прва ја изговорила и се обидува, не многу успешно, да се сети на сижето на филмот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Покрај сателитска, АДСЛ и таблет не знаевме точно што ќе ни е, ама вечерта снема струја од громовите изгоре модемот и блескаше од штекерите, па седејќи во темното се сетивме на транзисторот, и со радост го пуштивме.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Потоа како да се сети на нешто што заборавила, извади од џебот чоколадо и ми го подаде половината, а половината го јадеше самата таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Утринава зготвив телешка чорба,“ рече мајка кога го пречекоривме прагот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека се враќавме со мајка кон нашиот дом, се сетив на оние години од раснењето, кога се имав отуѓено од Зигмунд, и кога од дома излегував само со неа – чекоревме една покрај друга до пазарот, или до продавницата на татко, и нешто во ова наше враќање дома ме потсети на тие наши прошетки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Подзамолче Ване Мицо, а Јордан Арето во молкот додаде: - Добро е што си се сетил на Господа и на ангелот пазител.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Голтајќи го студот со отворена уста, тој се сети на нејзините допири, илјадници нежни трансфузии на вистинска човечка блискост што му ги даваше додека тој крвавеше, несвесен за тоа што му се случува.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На Балканот ништо не се случува случајно – сега се сети на зборовите што ги кажал некој и ја сфати нивната вистинитост.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тие што го прочитале романот „Сликата на Доријан Греј“ од Оскар Вајлд, сигурно ќе се сетат на големата љубов на Греј - Сибил Вејн, актерката во еден од лондонските театари на кој репертоарот му го чинат само Шекспировите дела.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Без објаснување во себе и за себе, темен и тромав, неприродно наведнат над живото петно во мантија, со претчувства барал да ја прочита вистината од челото на заспаниот, најпосле, навистина, куќата горела, некој пуштил од дланка пламната птица врз 'ржениот покрив, Гавруш Пребонд или попот Панделиј Каламарис, и тој станал бескуќник; спиел во тесниот дом на шурата Адам Лесновец, јадел негови компири, благословувал на софра со негово вино и осамен бил: не му треба жена, топло месо под ленена кошула и подвижни мали дињи под кожата на градите, му треба мајка на двете негови деца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сетил на дните кога бил млад, кога се грабале за него и девојките со мираз.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гробарот ја поттикнуваше родилката да бутка - „Ајде мајко, уште малку, главчето само што не излегло!“, со насмевка, иако благо стискајќи ја устата кога ќе се сетеше на дупката во која тоа сега мало и нејако тело некогаш ќе заврши, во рацете пречека здраво, машко дете, 51 сантим во должина и речиси 5 килограми тежина.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

- Пијам за вашето комунално домаќинство! - извика Остап.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ручекот мина весело и само со компот, Остап се сети на целта на својата посета.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За миг се сети на денот на своето полнолетство, на дувањето на свеќите и првата желба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се сети на задоволството кога се освојува неосвоив врв.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се сети на првата средба со оваа жена, тогаш ја поистовети со змија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се сети на гатачката од Бечеј и нејзината порака.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оние кои што некаде кон средината на осумдесеттите даваа заклетва дека ќе бидат лојални на принципите на извидничкиот кодекс во херојското село Лавци битолско, може ќе се сетат на следново.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Се сети на нејзините меки усни натечени и солени од солзи и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се сети на своето прво косење, на селото, на својата невеста.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш се сетив на отец Висарион кога го бричеше војводата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После некој се сети да бараме и диви улишта, да фаќаме пчели. Не знам кој се сети на тоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш се сетив на Уља, јатрва ми. Ме зафати Стојна и, Уља ја изумив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш се сетив на писмото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Попот сврте кон манастирот и тогаш пак се сетив на отец Висарион. Кога клоцаше како обеспрашена пеперуга.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ах, нека се смилуваат, нека се сожалат на таа кутра мајка којашто пекаше оддалеку, крадешкум, да ги гледа своите дечиња!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја вртам главата, во ограничениот мисловен свет на овој старец би ме обзела мачнина; само поради тоа го одбивам пијалакот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

– „Дури тогаш повторно се сетив на Роза; што да правам, како да ја спасам, како да ја оттргнам од тој коњушар, кога сум десет милји оддалечен од неа, со нескротливи коњи пред мојата кола?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дали Тулио Бути и неговата љубовница се беа сетиле на него по неколкумесечното свирепо лудување?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Трепетлива врелина под клепките, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден. Се сети на некого од едно румено и зажарено лето, во една блага западна смиреност и скоро 'рѓосан сјај на 'ржта, бојата на класјата го пренесе на нејзините коси.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Можеше да се рече дека, не сметајќи го Жеро Жерав, на тој простор сум сам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се згрчи, смигна кутриот, и пред да испушти душа, се сети на птицата што исто така како него со години затворена во кафезот чекала и се надевала еден ден нејзиниот хранител да ја заборави вратничката од кафезот отворена и да избега на слобода.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

После Отец Симеон без причина се сети на сноп црвени булки, синчеци, качунки, јаглики.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А пајките по селата масовно умираа од срамни болести. „Може ли жена да има брадиче?“ праша Мануш, и брзо додаде: „Прашав така. Се сетив на богородица.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го виде раѓањето на градските светилки и се сети на една крчма во која како крв шумеше бела ракија. Побрза наведнат и исклештен како вепар.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се сети на кикотливата русалка со топли бутини и се покаја што влезе во црната авантура.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се насмевна сега, се сети на продуваните години...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Навреме пресмета и навреме беше в заседа: кога врз меката светлина на театарската испразнетост легна сонлива тага, тој беше в сенка и самиот сенка, темна и непривлечна закрпа на ноќта, па се насмевна кога се сети на смоларите и нивните копнежи по врело месо...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Подоцна се сетив на смислата на предупредувањето на амбасадорот Вања Тошевски.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се сетив на Сартровиот ламент изречен во неговиот исповеден роман Зборови, кога како во тестамент, по илјадите испишани страници, искрено ќе сведочи оти доцна разбрал дека всушност перото не му било меч.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не можам да се сетам на неговото име во моментов.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја стави раката на челото и ги притисна малку слепоочниците, како да се обидува да се сети на нешто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во сонот тој се беше сетил на последниот поглед на мајка си, и во неколкуте мига од будењето цел грст од мали случувања во врска со тој поглед му се вратија во сеќавањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сети на еден човек со кој се размина на улица пред неколку недели: еден наизглед сосем обичен човек, член на Партијата, на триесет и пет до четириесет години, висок и тенок, со актовка во раката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постојавме сите за миг молчејќи, а потоа како во тој момент да се сетија на мене, ме внесоа внатре.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се сетив на кутијата со таблетки. Најдов аспирини со непоминат рок.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се сетив на книгата „Странецот“ од Алберт Ками, којашто ја читав како студент.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Таа во моментот пак се сети на отпорот на Хелвиг, на одбивањето да имаат дете.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се сети на зборовите на една свадбарска песна... невеста се од корен корнеше... но не беше ни невеста...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се сети на легендата според која еден штрк не одлетал со јатото, останал да го храни и да го одржува во живот својот татко кој не можел да одлета поради староста.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Додека ги прелистував овие книги, се сетив на последниот Мајкин аманет, за кој ми велеше дека бил и Татков, дека само преку книгите, Татковите книги, било можно враќањето на другиот брег од егзилот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И секогаш чувствуваше дека е таков кога ќе се сетеше на своето дете, на неговата густа црвена коса по која со копнеж трепереа неговите дланки.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се сети на настанот виден во детството; на ножот светкав како влажен рибји стомак; на проѕирниот лак што го остави зад себе проклетиот челик пред да ја пробие ленената кошула; на темната лочка крв која не беше растопен пламен на малини; и на дебелите стакла на жандармеровите очила.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Крв!“ Виде зад неа извезени лебеди во гоблен и се сети на мртвата птица.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

уште еден домат или за двосмислената свежина на дистанцата во пишување …додека ја дочитував трудољубивата писмена задача на вашиот критичар против новата проза објавена во последниот број на вашето ценето списание се сетив на една од ретките средби со дебелиот кој по сто и осумнаесет дена и ноќи во истамбулскиот затвор и четириесетина килограми помалку си мезетеше сѐ уште со истиот прекар и со истиот апетит двојна салата од домати…

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Нешто топло и мило му се разлеа во душата и тој се сети на песната: „Зора зори, ден се бели“.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Се сетив на мудроста за која и не знаев на кого му припаѓа иако ја имав веќе забележано во моите белешки. Тоа што го прави нечистивиот не прави го и ти!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А ако си принуден да го сториш под присила тогаш измиј си ги рацете, како оној несреќник Пилат!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив на пилешките крилца во белото тенџере во купатилото.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Толку јасен ми се стори од далечината што и самиот се зачудив како тоа до сега да не се сетам на него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив на нашиот разговор утринава и на она како се вчудовиди кога го прашав дали е сигурен во она што го тврди или станува збор за обична претпоставка? А стануваше збор за банална вистина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Оф, ангелот и не е толку бел! – се сетив на извикот на Катерина кога ќе посакаше да ми го изрази незадоволството или сомнението во однос на некои мои објаснувања па и постапки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Оф, ангелот и не е толку бел“ ги повторував тие нејзини зборови во себе додека слушав како таа им раскажува на некои непознати луѓе за мојот однос кон неа, за нас, за нашиот живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како досега да не се сетам на цела една уличка?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„И сѐ додека еден ден“, мелодраматично шепотеше Минк, „не се сетија на децата“.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Така искапен, повторно се сети на песната, за тркалата и судбината и милоста божја, на патот таму горе сред небото, каде една ѕвезда меѓу милион други, неподвижни ѕвезди се осмелуваше да се движи и да истрае во движењето. Потоа престана со косењето на тревата. 28

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Одејќи накај дома, се сетив на поголемиот дел од песната.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Сепак да си одиме, - свика поголемото зајаче, кога се сети на страшната лисица што ги бркаше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Се сетив на приказнава, гледајќи ја ќерка ми како со часови сурфа по Интернет, или, уште подолго, мирца.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Најпосле здивна малку кога се сети на Најда Коџабашијата, кој беше човек умен и разбран.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но на Бошка Манев сега до смешка навистина не му беше дојдено; се сети на ова колку да го предрасположи Најда.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

2. поплава Далечните нѐ уморуваат Доаѓа елементот Па меѓу многуте искривени и тесни брегови на прозорците водите брзи течат жолти итаат и ги прескакаат невидливите и сиви препони на дните Па штом ќе се сетат на своите гради зелени горди како млади жени ги минат оградите на замислените брегови

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Пијана од сопственото доброчинство, што и го вдахнал нејзиниот татко Добре, најдобриот човек на светот, доскорешната кукла, а сега највисоката, најкитната мома на сите времиња на светов, Нова Година, една цела недела не се сети на Дедо Мраз.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Ти си вегетеријанец?“ Таа нетрпеливо погледна наоколу и ме прострела со своите леденосини очи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Зарем не си ја читал статистиката на Комитетот за здравство во врска со санитарните услови во етничките ресторани?“ Не бев читал.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сетив на маневрите со парченцата свинско и на пробирливото сецирање на тестенините.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Среќа што се сетив на неа, споменувајќи си на тоа кога бев мал и кога дедо ми Баџак, исто како сега мене Бреза, го терав да ми ја кажува безброј пати за да ја запаметам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Петре Даскалот седна на прагот од вратата. Сакаше како што подоцна сфативме, Јоле да го сети или барем да се сети на нас и на тоа каде е и што е.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Што е? – прашуваа Французите по француски. Што е? Братучедите го разбраа прашањето, но беа толку занемени што не можеа да се сетат на ниеден мајчин збор.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Капетанот се сети на каде тргнала работата и на време го фати разбеснетиот терџоман за мишки од позади.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И тогаш пак се сетив на деда. „Кривицата никој не ја сака, велеше, таа е најсиромашна на светот.“