седи (гл.) - на (предл.)

Таа седеше на работ од сцената со раширени нозе и со наместениот спекулум.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Едновремено држеше со рака исцртан дијаграм кој прикажуваше женски органи во анатомски пропорции и ја објаснуваше нивната функција и позиција на начин на медицинска сестра којашто зборува за фантазиите на средношколците на час по сексуално воспитување.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Секогаш му студеа дури и на топло, ама издржуваше само за да не не остави сами.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И додека ние вртевме крукчиња на мразот тој седеше на трибината и решаваше крстозбори.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Боинг има план да проектира контролор на лет во виртуелен простор, така што контролорот плови илјадници метри над аеродромот, гледајќи со непопречен поглед во која било насока (додека всушност седи на земјата хранејќи се со правовремени визуелни податоци од сателит и повеќекратни глетки од камери).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Разграноците на оваа технологија, како што е Валдерновата авантуристичка игра, не треба да ни го одвлекуваат вниманието од тековните примени во молекуларната биологија (скратување на молекули со помош на вид и допир, во воздухопловната симулација, медицинскиот тренинг, архитектурата, индустрискиот дизајн.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Замислете - ми вели тој - јас морам овде да седам на работното место до последната минута. А кај нас, во Скопје, не е така!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дворот беше како мала ливадичка и се спушташе зад куќата благо кон јазот. Јас и Миќо седевме на трева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе веќе седеше на клупата под маслинките.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со мама седиме на балконот: таа плете, а јас ја читам „Големи и мали“ од Бошко Смаќоски.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ралфи седеше на вообичаеното место. Ми должеше големи пари.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ВАЈ! - „Вај!“, му се жалел Анжеј Вајда на некој вајар: „не знам да јавам!“ „Е па, тогаш никакво фајде од тебе!“, му рекол вајарот на А. Вајда. (Оскар Вајлд си седел на страна и се смеел)
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Седиш на градска плажа и поред тебе вештачка палма ти го гали левото рамо, а позади тебе љангар од парк ти моча у квази морскиот песок и дур пиеш секс он д бичот за 230 денара и се осеќаш ко у Мајами бич од другата страна на Вардар загледуеш цигани како собираат пластични шишиња, а после те маа параноја дека чичкото од америчка амбасада те зумира одозгора и ти ѕирка у купаќи.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Децата трчаат наваму, натаму, давајќи му поголема веселост и раздвиженост на овој собир, жените одат една до друга, си разменуваат парчиња погачи, сирење, варено жито, а мажите, распоредени по маали, седат на зелената трева во големи кругови.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но Марче остана да седи на подвиените колена, само се фати со раката за срцето, па за увцето („Уф, што ме уплаши!”), а потоа не ја ни сврте главата за осорно да го праша: - Од каде ти?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Нако седеше на троседот со главата зафрлена на наслонот, со левата рака на срцето, а десната на коленото - првата му беше згрчена во стисок, а меѓу прстите од втората држеше дополу испушена и веќе изгасната цигара.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За да не седи на провев во чекалната, Грдан побара прибежиште во читалната на библиотеката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Нашите пливачи - избрани и самонаречени балкански властодршци и нивните следбеници - ја заведуваат Европа која плете чорапи на балконот, и своите народи коишто изгладнети и осиромашени седат на брегот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој значи, Германецот, безуспешно ѝ се додворувал на некоја девојка која секоја вечер седела на балконот, плетела чорапи и уживала во убавиот поглед на езерото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таа што седи на брегот и чиниш некого чека сета од мермер и тага само ја живее мирно својата долга смрт
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Седеше на креветот и не се помрднуваше. Му се пристори дека во претсобјето слушна шум.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Митко е ученик и седи на масата. Од својот буквар учи стихотворба и гласно чита: Маче мое, галено, со муцунче шарено, мирно ти ми седи и потенко преди.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Баба Севда продолжи така смерно да си седи на патот, потпрена на ѕидот зад неа, со патерицата навалена крај неа, при секое поткревање на погледот тресејќи ја главата и главно со наведната глава во знак на покорност и помиреност со судбината.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Земанек седеше на своето место; очигледно, и покрај сите физиолошки потреби за сон, што обично се викаат мамурлак, тој беше совладал еден физиолошки закон; на тоа го обврзуваа редот, поредокот, општеството.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најпосле со помошта на сите цртачи од селото дознав дека некаков голем крокодил им ја краде стоката, дури напаѓа и на луѓе.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
А на секое дрво околу нас седеа на гранките мајмуни и крескаа шарени папагали.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Во пролетна вечер задумано почива една жена, седејќи на прагот.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Сака да седи на сонце и да ќути со пријателите.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
На почетокот од плоштадот една жена седеше на плочникот; едната рака ја имаше испружено за просење, со другата рака придржуваше дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога влегов во нејзината соба, во нашата соба, таа седеше на креветот, со перницата в раце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку дена потоа се породи Ева.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев на мојот кревет, гледав во празниот кревет на Отла, ги префрлував од една во друга рака работите што таа ми ги имаше оставено: неколку рала гаќи, еден фустан, една сукња, две кошули, чорапи…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Да одиме во собата за умирање,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се загледав во неа, и видов како ја поткрева раката и ми мафна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седеа на шанкот, таа веќе беше пијана.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мајката вареше пченица во кујната, а дедото седеше на столчето до шпоретот, загледан во тенџерето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега седел на двоколката и ги греел прстите меѓу стиснатите бутови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Многумина сакаат ти да ни бидеш башарија. Онисифор Мечкојад се исправил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седејќи на балконот Благица гледаше на местото пред нивната зграда, каде што минатата година имаше нишалки, вртешки и клацкалки, каде што така весело се поминуваа летните денови, а пак сега стоеја само неколку дрвени диреци.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Русе седи на мостето, На мостето искршено, Банџе се вози во чунчето, Во чунчето на предница: (арија) Сам си весла, сам си прави, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе Како да те, мори, граби! (арија) Бог да бие, Русе, твоја мајка, Твоја мајка, Русе, Ангелина, Што не те дава, Русе, кај што сакаш, Тук’ те дава, Русе, кај што нејќеш... (Додека Антица, потресена од песната, силно плаче, кумот расположен гордо го отресува ќесето и фрла бакшиш во дајрето).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ајде речете некоја ага! Речете ми ја: „Русе седи на мостето, Банџе се вози во чунчето“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
На долгите службени патувања најчесто седеше на совозачкото седиште.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А Рада, секогаш при лупењето на пиперките за ајвар и лутеница седеше на трупчето што остана како спомен на сувата цреша .
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Низ завесата на чадот и пердето од испиеното вино Рада ја препозна Душка, која седеше на спротивната страна, во салата на хотелскиот ресторан.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само Томо седеше на фотелјата која беше испразнета со заминувањето на матичарот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По една недела од договорот во паркот зад стадионот, Томо со своето семејство, татко му, мајка му и сестра му седеа на празната трпеза во домот на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога повторно си дојде на себеси, гледа пред него седи на колена и му ги влажни усните со камилско млеко.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ана седи на колк врз креветот и во сенката на нејзините убави очи лежи умор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Чекорев, како да не ги забележувам, како да не се со стапалки врз мојата сенка, до песочниот брег на реката и седев на камен под неколку густо никнати врби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги гледам мачно ми дишат, болеста им седи на градите, им тежи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неколку војници палат свеќи. Потоа седат на гробовите и гледаат в земја, под себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето седат на лединките и сега си кажуваат за ти реков, ми рече, за што било и поминало. Како да се покрсти излезени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Околу стотина луѓе седеа на тревата пред собранискта зграда, онаа истата за која што тој инсистираше редовно да се коси.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Не го гњави детето Љупчо, се јави мајка му, која седеше на СИНГЕР машината за шиење.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога се созеде, ја виде и Сија Хаџибанова. Седеше на еден камен, собрана и премалена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но во дланката осети пот и влага, како да држеше студена кал и тиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ана беше непредвидлива, седеше токму на седиштето крај прозорецот, таа веќе се наоѓаше таму кога јас влегов на станицата Етјен Марсел па кога некој Црнец ослободи едно седиште напред за кое како никој да не беше заинтересиран, па кога јас успеав да се провлечам со некој неодреден изговор меѓу колената на двајца патници што седеа на седиштата покрај ходникот, останав покрај Ана и, речиси едновремено, бидејќи влегов во метрото токму уште еднаш да ја одиграм играта, го побарав профилот на Маргарита во одблесокот на прозорското стакло, и помислив дека е убава, дека ми се допаѓа нејзината црна коса со како птичје крило што накосо ѝ паѓаше преку челото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Барем во еден миг да си помислил на милионите гладни, на милионите страдни, на милионите во крв што се дават, на твоите несреќни браќа, не ќе си имал совест, мило момче, толку мирно да седиш на таа карпа, да си тераш луд ќеиф.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не беше лето и не седев на верандата на стар конак, каде комарците се забиваат во будноста, сркајќи ја слатко запурнината.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Томе и Христина седеа на креветот пребледени и стаписани. Долго не можеа збор да проговорат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тодор веќе беше во „Корзо“ со Костадин, другар му Петар и уште неколку пријатели. Седеа на една маса надвор.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Петар остана како скаменет уште долго да седи на клупата во паркот кај саатот... ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Седев на ранецот со пушката во раце кога колоната се појави.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа, забележувајќи дека седи на нешто нерамно, се слизна од колениците на Винстон на клупата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Виде соба осветлена со свеќа, со простран кревет покриен со бел покривач и се виде себеси, како дете од девет или десет години, како седи на подот, тресе една кутија со коцки и возбудено се смее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никој не седеше на ниту една од масите што беа најблиску до нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога влезе во кантината, таа седеше на една маса мошне оддалечена од ѕидот и беше сосем сама.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Емплфорт, премногу голем за да може удобно да седи на тесната клупа, се вртеше час на една, час на друга страна, прекрстувајќи ги своите долги раце час околу едното колено, час околу другото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пет секунди подоцна, додека срцето силно му тропаше, Винстон седеше на масата до девојката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За несреќа, не можеше да се сети дали таа веќе седеше на онаа маса кога пристигна тој, или пак дошла подоцна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама овојпат, иако тој не го забораваше оној стар ферман, со оловен печат, дојден од султанот до дедо му славниот Исхак-бег кога овој стана заповедник на Скопје, пишуван со рака и во футрола од ѓон, а во кој султанот умно ги опоменуваше своите намесници да не се перчат многу и да не се подаваат на суетата, зашто да бидеш господар на еден народ е исто што и да седиш на терезија со два таса, тој сепак не ја менуваше одлуката: првин затоа што потурчувањето на ибн Пајко ќе одекнеше силно меѓу колебливата раја, а второ, затоа што и самиот султан, покрај сите совети, даваше и уште еден, кој сега многу му одговараше на Мехмед-паша: „Својата сабја сепак секогаш држи ја остра!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој седеше на чардакот од сарајот што го доби во тврдината, и опулот, наместо кон небото, ги пребројуваше катните и покривните греди, небаре недостоен да се насладува од синевината.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му ја вратив јадицата в раце и станав. Тој остана да седи на карпата, неодлучно префрлајќи го конецот од едната рака во другата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Како си тато, се држиш ли?“ А ти со наведната глава седеше на столицата покрај компјутерот и одвај кажа збор, два - не можеше повеќе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но и тука не можеше да најде мир и спокојство; седеше на столчето, стануваше, земаше книга да чита, ја отвораше, но пак ја оставаше; легнуваше на креветчето, но пак стануваше, шеташе по таванот наваму-натаму, не можеше ништо да направи, со ништо да се смири, успокои.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кадијата горе на својата висока положба, гордо седеше на својот ат и одвреме-навреме се обѕираше назад да види колку е оддалечен од своите сопатници.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ти што седиш на брегов мој ела среде мене и молчи.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ти што седиш на брегов мој ела среде мене и молчи.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Приквечерина е. Костадин сам и замислен, седи на миндерот со глава потпрена на прозорецот.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Гледаш, сѐ една мисла, сѐ една храна... Друго не ти јадам.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тој им зборуваше на „советниците“ што седеа на масата, но неговите пламени зборови достигаа до ушите на сите селани, дури и до ушите на оние што не гледаа — од сред чаир.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
6. Ај, на наломи излези бело Фиданче писано, прошетај долу в чаршија кога седам на ќепенци!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Кубанските пиперки имаат чуден укус и дебела љушпа, ПеВеЦе патлиџаните можат да седат на собна температура со месеци, џбунестите марули се убави само на изглед, овчото сирење е кравјо, јајцата се мали и бљунтави, кајсиите мирисаат на шаргарепи...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Седев на шоља мислев на Тито ми дојде пролиф моја сињорито додека од казанче течеше млазот се сетив на шумите исечени од Лазо
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „А бре татко и ти мајко, што не ме верувате оти бев штрк и ви седев на куќава на другиот крај; имаше летово еден штрк али немаше?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Еве зошто ние знаеме сѐ што имате дома, Силјане, му рекле, оти ви седиме на куќите; ние се правиме штркови, Силјане, и ви идеме во вашето село и во сиот вилает ваш“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ете јас бев, татко, тој штрк, што си седев на куќа; мајко мори, и ти Недо, знаете кога ги молзевте кравите и ме удри Велко со стапчето, оти си ги милував телињата?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Сега седам на тремот и мислам на убавите сенки стопени веќе во синиот чад на зимското небо.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Впрочем затекнатата состојба во собата на Мирко Бунде беше онаква како што веќе ја опишав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вратата не беше заклучана. Како што предвидував и тројцата седеа на софата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Замислете си“, инсистираше Николина Кралева, „Нашиот другар седи на кејот, а вие можете и петпати да поминете покрај него и пак да останете незабележан или незабележана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но штом повторно го поткрена погледот, сите тие седеа на дождот, плачејќи. Мошне силно плачеа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таа вечер седевме на тремот во механичката лулка што нѐ лулаше, дуваше на нас ветер, и ни пееше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Застана исправен пред вратата од трпезаријата, а потоа тргна напред, почувствува желба да седне, и остана да седи на столицата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Немаше зошто – пред да јави момакот дека дошол некој од Брезница, тој беше тука, заедно со Дика и седеше на местото каде што после седеше Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Николче седеше на место, решен да умре но да не се помрдне, барем додека не дојдат да го помолат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ваша ли е зградава? - Наша. – вели Зоки, па и тој почнува да се чуди. – Јас седам на четвртиот кат, а Лидија под нас.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој Толе постојано молчеше. Седи на столот, ги скрстил рацете и гледа во шарениот килим.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Една мајка и едно дете седеа на една долга штица што се клацклаше... - На игралиштето ли? - Да.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Ја гледам, седи на она столче до масата“, ми вели Трајчеица, „седи сета разотворена пред очите на оној мој сомун, а знаеш какви очи тој има, да извиниш; а таа зборува, зборува и не мисли да запре.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога седам на чардаков покрај рекава и гледам во ѕвездите, сѐ ми се чини дека сум таму, покрај Кубан“, ја завршил божем пред Анатолиј својата исповед дед Павел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Гласници на војските, на војните што ни седат на вратот“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа седеше на платнениот стол, лижеше сладолед и читаше книга. Постоја така гледајќи ја.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Да седам на табуретка во маало со саати, да гледам како заоѓа сонцето.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Седејќи на простирка, или бесцелно шетајќи низ улиците, тој постојано играше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Седеше на тераса до зајдисонце. Потоа влезе внатре и се фати за работа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Барем го затскрила она што сум го правел, за срамот да не ми биде уште толку поголем.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Седеше на искубаната јамболија послана врз креветот кој преку ден служеше како кауч и буричкаше низ влакната, одвреме-навреме вадејќи оттаму некоја трошка и по мало двоумење, фрлајќи ја на излитениот теписон.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дека премногу доцна ми текнало?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Свекрва ми седеше на едно столче до масата на којашто сечев и ми кажуваше што да правам, а Маци ѝ седеше во скут и мрдаше со носот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите се како часовник, за сон им време не стига, одат по стари огништа, дума по дума собират, седат на селски трапези, песна по песна бележат, сите се бујни, пргави, се млади, сѐ Македонци...
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Кристина и Параскева седат на софа. Јаков стои на средината, облечен во долг, валкан мантил и чизми. Божо штотуку завршил читање на текст, пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Нишанџијата седи на камен стуткан во ќошот. Спие. Нозете до глужд во вода.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во разговор нѐ затече ноќта. Седевме на прагот од опожарената куќа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Рацете држи си ги до телото. Оди брзо или трчај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не им приоѓај на мажите кои седат на скалите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Песната гласи: „Дедо седи на грутка и си плете јакуцка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Сега ќе ги ја кажам „Дедо седи на грутка и си плете јакуцка“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ситуацијата ја спаси дебелиот офицер кој цело време седеше на креветот извален назад чиниш затоа што не може да стане.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги вратија на местото под оревот. Стражарите сега не стоеја туку со пушките меѓу нозе седеа на камењето зад нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пристапувајќи кон масата, типуваше на подгрбавената, широкоплеќеста фигура на човекот што седеше на другата страна на масата, со лицето кон авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вечерта, додека вечераа под слабата светлина во одајчето Чана прво го искара Дончо дека иако има сила и снага на големо дете, не треба да заборава дека е во седмата и дека оваа есен ќе треба, заедно со Пела на Пелагија, да појдат на школо и таму, седејќи на кареклите, да го учат животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кој како честиташе од мажите така се прибираше во дневната околу масата, а жените останаа во спалната некои да стојат а други да седат на креветот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сигурно и насмеаната тетка (Леле колку личи на тетка Евдокија од Прилеп!) седи на столчето пред порта и одеднаш ѝ се раѓа и мислата дека само овде нема признато, нема влезено во дворчето, нема проговорено со насмеаната тетка!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Неговиот поглед постојано ми седи на раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, седев на клупата, а тој сласно ме слушаше како плачам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Стомачето седеше на столот речиси цела вечер, а јас играв.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме затекнаа во положба како пеам љубовна балада и тажно седам на скаличките покрај касата за наплата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А дотогаш, кога сакаш можеш да се возиш во автобусот и секогаш да седиш на ова место крај мене.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Саше беше дома. Седеше на терасата под густата лозница и уживаше во ладовината што си ја направил прскајќи го долго дворот со црево.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И јас утре заминувам на одмор. Одам во Охрид – рече тој.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)