се (гл.) - и (сврз.)

Далеку од таквиот порив се и самите стихови.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
— Аааа! Значи не се арамии како другите. — Се зачуди Мирчевица. — И се и не се. Понатака тие не се твои работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Потоа сепак стариот омекна, почна да ги распрашува за родното место, од кое беше излегол уште пред Балканските војни, за тоа од кое маало се и од која фамилија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јагиќ ни вели дека јужнословенските јазици се и биле синџир од наречја; исто така дека сите јужни Словени до образувањето на бугарската, српската, хрватската и словенечката134 држава се викале со едно име -Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Строги се и без човештина. Такви се командантите кои дојдоа од Булкес.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сознанието дека таа е таму, неосквернавена, беше речиси исто како да се и самите во неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Всушност, каде да се намине во градот, човек среќава акчии и малебиџии; без нив не може да живее овој град, зашто се и една од неговите специфичности.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Надвор е студено. Стаклата на прозорците се покриени со иње. Бели се и преку нив ништо не може да се види надвор.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ми беше малку срам, незгодно, зошто не знаев какви луѓе се и за што треба да правам муабет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Овие пензионерски денови колку се убави, толку се и монотони.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите атеисти, нихилисти, бунтовници, проколнатици, клетници и многу други слични, едновремено се и крајно нежни, чувствителни природи, преполни добрина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ја оставам да прави што ќе прави и еве сум на вратата од големата свечена сала на Парламентот чие душеме го украсуваат мозаици, ѕидовите огледала и слики од нашите стари мајстори, а тука се и двете колонади мермерни каријатиди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Можеби светлосните години се еднакви, но полжавските не се и Освалд веќе не го заслужува моето внимание.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потем додаваше: „Песната, односно стиховите, се и ќе бидат најмноќното средство за решавање на меѓусоседските завидливости и кавги, меѓунационалните и верски столбновенија, та дури и на меѓудржавните судири и војни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Луѓето се такви какви што се и не е несфатливо нивното однесување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ексцесивни се и многу приврзани за семејството, а пристрасни кон децата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но тука се и театарот и театарската уметност како најмаркантни културни феномени сврзани со еден облик на живеење и творење.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
МРО не можела својата акција да ја потчини на интересите и политиката на надворешните фактори, па било тоа да се и големите сили.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Што се ќори, и така и така, ама зошто да се и глуви?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Море, биле, се и ќе бидат парите отепувачка! Јуда е парата!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Силјан не можел да се начуди на луѓето, кои се и во кое место се.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Меѓу моите најдобри пријатели на животот се и многумина сефардски Евреи од Скопје, од Франција...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Охрабрен продолжив: - Во дел од мојот живот живеев со палестинското прашање, првин поетски (откако ја открив вашата поезија), па неочекувано дипломатски (откако станав амбасадор во Тунис првин при вашата палестинска Централа, а потоа и при прогласената независна држава Палестина) и на крајот како човек кој продолжува да го разбира другиот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Исто така, границите се и знаци и агенти на идентитетот – не само на националниот идентитет, туку и на етничкиот, расниот, родовиот, сексуалниот и регионалниот идентитет, итн.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Построжени се и одредбите што се однесуваат на заштитните друштва, при што, меѓу другото, е повишен минимумот за формирање на заштитно друштво од 5 на 10 инвалидни лица.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тие се патот на птиците за кон поилото жедта да си ја згаснат Но тие се и софра со лесен појадок по полноќно славје!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кутрите, уште не научиле дека минато се и сите скришни љубови, па да го постават клучното прашање за истрагата: навистина ли се само обично минато скришните љубови при толку живи бивши љубовници?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во летните горештини претставува место за освежување, а зиме - кога има магла и смог - велат - Водно е воздушна бања. Погоре се и две детски одморалишта.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тиражот од 400 испечатени примероци на книгата речиси е потрошен, а при крај се и залихите на брошурата со најважните теоретски сознанија – испечатена во 1.000 примероци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се плашиш да не чујат од некаде војници. Не знаеш кај се и не знаеш кои се. Од секаде се премотуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За вистина еднаш како да ми се пресенија некои луѓе кај патот, ама од кај знаеш кои се и што прават. 23
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)