Сѐ стивна. И богами, сѐ ми дојде на ум. Затоа и ја испружив раката.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тие се последни раце што ја носеа човечката болка и тоа е последна птица со која умре еден сон.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А боите, боите ми се последна ебана грижа”, како да слушнав дека шепоти додека издишуваше.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)