се (гл.) - лош (прид.)

Тој го мразеше Адема со целата своја млада душа уште од своите петшест години, кога мајка му велеше дека Турците смрдат, дека тие се лоши луѓе, „пци што нѐ лачкаат нас христијаните, што нѐ тепаат секој ден и што ни го земаат житото, млекото, в'пата што ги печалиме ние".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Мори, жено, „лоши". Не само што не се лоши, ами многу добри се.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Има кај нас некои обичаи што сами по себе не се лоши, ниту некој помислува дека не чинат, а сепак од нив може понекогаш да произлезе незгода.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Давам љубов, кога се фини, мавам вербални шамари кога се лоши.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Не ќе може, - се заниша ламбата од гласот на таванот и закрцка подот. – Не и не. Куќата само воздивна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На сѐ живо му се подбиваат. Инаку, верувај ми, не се лоши.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Од кај знаеш пак ти за самовили? – се зачудив. - Знам, ми раскажувала баба ми Радица.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Самовилите се лоши или добри? – праша неочекувано Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие се лоши. Сум чул - продолжи тој - дека палат села и градови.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Што ти е, Малинке? - прашува мама. - Сите деца се лоши!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Еве, си реков, Велико, пак ти не верувај дека луѓето со чпртест нос не се лоши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Во војно време, велам, сите луѓе се лоши, Само на крв рикаат, му велам на војничето што го носам, ко волови, ко јунци рикаат, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)