Па не се криви тие, времињата се такви : еднаш се прави приватизација на општествениот капитал!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Обуени во пленети германски или бугарски офицерски чизми, ама облечени и во скроени униформи, веднаш им се гледа каде се криви и каде се прави...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Што вреди што ми велат дека имам убави, долги и вити нозе како создадени за носење мини здолништа, кога моето огледало јасно и гласно кажува: „Бреза, твоите нозе се криви и немој случајно да си помислила да ги покажуваш”.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Што ми се криви луѓето, а и Јон не ми е крив. Може и тој не сака така, ама нешто го тера, го турка Тој натемаго.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Не! Тој нема криви нозе, туку чизмите му се криви.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)