се (гл.) - ист (прид.)

Во љубовта само еднаш се исти љубовниците..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сите се исти, ти речи: егални. Над главите, наместо пеперуги, летаат ангели.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, тупаницата на отец Стефан Писмородецот биеше безмилосно ако јас читав со поинакви очи од неговите; еднаш прашав дали можеби Јов греши затоа што е безгрешен, и дали можеби Бог во таа книга е премногу суров, оти иако му ги враќа имотот и добитокот, и децата што претходно по ѓаволов наговор му ги зел – тоа не е истиот имот, не е истиот добиток, и што е најскрбно и за мене најнесфатливо – тоа не се истите чеда што му ги зел; прашав и добив тупаница не по крстот, ами по носот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Сите офицери не избегаа, сите не се исти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ден пред тоа - јавна куќа и увереност дека сите се исти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега Пишпирик ми одговори: Тоа што ќе го купи ми го продава мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Барбут –бег разочарано рече: - Сите наши муштерии се исти. Сѐ некакви копуци. А овој згора и бос.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ко две капки роса, колку ми се исти. 4.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде денот и ноќта се исти.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А зиме и во војна сите таги се исти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Безмилосно и непоколебливо, мошне луцидно, продлабочено и со големо чувство за релевантноста на проблемите што ги загатнува (притоа совршено избегнувајќи ги замките на баналноста и дидактичноста, толку карактеристични за сегашните кобајаги либерални нови идеолози кои во значајна мера се истите оние божем одвеани марксистички цензори сега видливо присутни по разни „невладини“ и „граѓански“ здруженија од каде делумно пак финансиски го контролираат текот на идеите), Буден просто се наметнува како пример за улогата на интелектуалецот во (по многуте гадости) сличните источноевропски општества во „транзиција“.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Прости ми што во замокот од мојата душа само гостинки чесни примам, останатите, останатите со лажен сјај, мат нијансирани, во споменарот на лудоста, по мостот каде стража нема, сите се исти минувачи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Човек може да се потпре само на мртвите предмети како што се штекерите, кваките, лавабоата, секогаш ги наоѓаш на старото место, и секогаш се исти“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сите телевизии фураат идентична шема, сите весници исто (па го има ли тоа негде, два кретена со, до скоро, потполно исти текстови - од кои зрачат бескрајно мрзоволие и тапост - во ист ден 40 години да се појавуваат ко тотална навреда за било кое чувство за плурализам и две страни на било каков аспект!?), сите културни списанија се исти, државата е исто што и невладините организации, фондациите личат на министерства, ко да сме чувари на најсветата ебена вистина во историјата на човештвото, толку проклето оркестрирано сѐ изгледа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А гледам, пак исто гледам, вели а ништо исто не видувам. Пак на иста страна се стемнува, вели, а вемерите не се исти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не е разликата во зборовите, вели Витомир, пувкајќи со цигарата, туку во луѓето што ги кажуваат тие зборови. - Луѓето се исти, велам јас, ״ама умот не е ист во луѓето“ , се присетувам на зборовите од Лазора Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)