свика (гл.) - таа (зам.)

Вчера, кога ти беше во Влае, стигна разгледница од него. Ене ја, во твојата соба ја оставив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Леле – свика таа – заборавив да ти кажам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Немој да го браниш - му свика таа на дедо ми, - нека е жив и здрав, син ни е, ама не е од збор.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти си дете и деца не треба да зборуваат за умирачки - ми свика таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Што си ѝ направила? - ми свика таа, како да не гледаше дека сум целата изгризана и изгребана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почнав да трчам веднаш штом го слушнав и Дино како завива.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На еден камен се сопна, падна и го истури млекото: „Пусто кукало!- свика таа. - Затоа што беше малку, се истури.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ах, проклет тој... Не, слушај го... - свика таа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Проклет! - свика таа и го фрли гобленот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Aко уште неа ја продадеш“, му свика таа, „ние со детево ќе треба да питаме леб низ селово“...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- У, сатано... - свика таа и избега да не го слуша.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)