светка (гл.) - од (предл.)

— Ти ли си Бесното, ми вели, а мустаќите ко струни му свират и му светкаат од росата што му се нафатила на нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
лежам јас ко пуштена одозгора, мислам од врвот на небото, белузликаво како немирните лисја на маслинките што ми светкаат од брегот, умот веќе ми е избеган кај детето во Чехословачка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во аголот, врз масата на расклопување, стоеше стаклениот тег за хартија што го купи кога беше последниот пат тука и меко светкаше од полутемнината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)