рони (гл.) - солза (имн.)

Една продавачка, жена која цел живот се трудела да ја забележам, ронејќи солзи, со усните сензуално потечени, ми вели: - А не, - ми вели. – Сите ние за него бесплатно делиме цвеќе и свеќи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не мислиш белки и ти да рониш солзи за таква неостварена љубов?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само Перо го сакам, тој е човеко на мојо живот и само со него ќе се мажам, ако се мажам воопшто во животов мој, оооххх.....“ говореше Томаица ронејќи солзи и бришејќи ги со шамивчето. ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кога ќе малаксаат од пиење и пеење, кога ќе се вангелосаат убаво, стануваат, и сите заедно одат на гробиштата; одат на гробот каде што требаше да лежи Лоте; седнуваат крај него и плачат, ронат солзи; жалоста уште повеќе се зголемува кога Лоте одненадеж ќе се струполи над гробот, ќе се оптегне колку што е долг и широк: ќе ги прекрсти рацете на мевот, ќе ги вклешти вилиците, ќе ги затвори очите и ќе го запре дишењето; луѓето тогаш му пеат тажни, погребни песни, му палат свеќи, му принесуваат цвеќиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во првите зраци на младото сонце одблеснуваат бисери. Прекршен, наведнат синчец рони солзи роса.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Притоа најнеобично се чини нејзиното однесување: не нуди никакви извинувања; а и објаснувањата се сосема недоносени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да не ги спомнувам и другите трофеи: главите на свињи, на јагниња, па и на телиња; со вџашени очи од кои се ронат солзи како црвени цреши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Разделувањето со децата трае долго, најпрво Пелагија ги гушка и рони солзи, по неа Чана ги стиска во својата голема прегратка, мајката Роса како да испраќаше од своите ќерки и липтежот не можеше збор да изусти, потоа другите се туркаа, сакаа макар да ги допрат и така преку тие допири чиниш се надеваат дека и тие ќе стигнат до својот корен, до некој свој предок, роднина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој ронеше солзи и ветуваше дека повеќе нема да го прави тоа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Јон го дочитува писмото, го свиткува и почнува да плаче. - Ебати поштите, вели и рони солзи, ебати поштите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)