рече (гл.) - веќе (прил.)

Напаѓачот како да се смете пред тие аргументи, и по малку, во одговор, тој рече веќе потивко - идиот!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таква хартија не е произведена... ох, би рекол веќе педесет години“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас послушно седнав и не реков веќе ништо за одење.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Нејсе! Тогаш јас, реков веќе, ослободен и со чиста совест дека сум сторил сѐ што е потребно, решив да се поддотерам, да се потстрижам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Реков веќе, следниот ден, по онаа ноќ кога ги читав листовите со кажувањата на Никола Поцо, го сретнав уште претпладнето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вангел, реков веќе, е сунизок и здрав, но кога ќе се загледаш внимателно, ќе видиш дека преку лицето му сени една одвај забележлива сенка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Реков веќе, кое е тоа место, не се знае. Нема никакво обележје.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нема да рече веќе „шега јок”, туку само ќе се искркоти на мојот голем уплав.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Околу мене се книгите, некои отворени, со белешки на маргините, други затворени, зар не реков веќе, како затворени куќи од кои повремено допира некој глас.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Помислив: дали е воопшто потребно да нагласувам дека тие разговори, игри, необични настани, (не знам уште како да ги наречам), не беа изведувани само еднаш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ваквото дружење подоцна прерасна во еден вид живеење или поточно игра, како што реков веќе, во која не вложував ништо а таа сепак ми ја поттикнуваше самодовербата и ги збогатуваше доживувањата што ми недостигаа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Нема патување додека не го фатиме.“ „Нема патување, денес?“ „Реков веќе. Ќе појдеме на лов. Ѕверот само така се сотира.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ да го покрил со повеќе влакна, и самиот ќе личеше на намразениот Онисифор Мечкојад, ќе беше негов близнак, негова лика во неподвижна лочка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А притоа, реков веќе, знаеме дека не станува збор за корита на нашите желби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Откритието ми наликуваше на оние ситни зраци што наеднаш се јавуваат покрај нас во собата користејќи некоја мала цепутка на завесата или на ролетните и тоа со единствена цел да нѐ упатат кон загубената ситница по која со часови трагаме; а замислете си само со колку слободно време располагав секое утро, во миговите на најголемата бистрина на умот, додека чекав во бурекџилницата (топлите симиди мораше да се чекаат ако навистина ги посакувавте топли) а Катерина, реков веќе, потскокнуваше од задоволство кога ќе утврдеше дека се онакви какви што ги посакуваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За неговиот глас и тон реков веќе, веројатно го наследил од тетка му додека со години ја слушал како му чита приказни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Добро, иако знам дека мојата фантазија умее да соедини и нешта што по правило тешко се сместуваат едно покрај друго, утринава, откако дознав дека Загорка Пепрутката исчезнала, првата помисла што ме опседна, беше дека постои некоја сличност ( како што реков веќе) помеѓу овој настан и исчезнувањето на братучедот Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но реков веќе: Секогаш успевам да ѝ се отмам на несреќата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Притоа имам причини и да ви се доверам дека и покрај многуте недоразбирања низ кои поминав таа ноќ (како што реков веќе) денот го пречекав сосема спокоен и се однесував како да не се случило ништо необично.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За набљудувачница во натамошниот свој живот Раде Ич избра една маса во кафената Кралска круна на штипското Корзо, (како што е речено веќе).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Всушност јас сега живеам во оној чуден застој на времето; деновите ги нема а годините (мислам реков веќе) како да залутале во некој непрепознатлив круг.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)