ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Еве,“ рече брат ми, „скршнуваме зад овој агол и излегуваме на плоштадот.“

„После ова, нема да има ништо.“ „Не,“ рече брат ми, и помина со дланката од моето испотено чело до темето.

Кочијата на Ауербахови нѐ однесе до паркот.

„Не вели така,“ рече брат ми, и ја крена раката од мојот стомак.

Мајка ми тогаш замина на неколку месеци во бањата Гаштајн, а јас отидов да живеам со Рајнер во неговиот дом.

„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.

Понекогаш одев таму за време на неговите работни часови, затоа што слободниот дел од денот го минуваше само со Марта Бернајс.

„Знаеш дека никогаш не сакав да бидам смешен,“ рече брат ми, држејќи го в раце костимот. „Знам,“ реков.

„Само фасадата се разликува. Внатрешноста на оние кои го прават тоа, е иста.

Се симнавме по скалите и пристапивме до масите.

„Среќата е краткотраен феномен, таа е исполнување на некоја долго напластувана желба или потреба,“ рече брат ми.

„Или, можеби уште попрецизно: потребата од потрага по смисла во животот настанува заради неможноста да се оствари постојана среќа.

„Кои зборови?“ „Дека убавината е утеха на овој свет.“

„Ужива, страда, тоа е исто. Тоа се нарекува уживање во негативно задоволство,“ рече брат ми.

Јас со дланките ја дофатив неговата рака, ја задржав над моите очи. „Сѐ ќе биде добро.“

„Но таквото преживување е дел од големата еволуција, од напредокот на животинските видови. И на човечкиот род.

„Можеби среќата, како и гревот, е во очите на оние кои ја гледаат,“ рече Сара.

„Немој да мислиш дека има разлика меѓу едните, другите и третите; тоа што едните го прават во највалкани соби од полуразурнати куќи, другите во хотели, а третите во дворци, не ги прави различни,” рече брат ми.

„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.

„Идејата за смисла на животот е само замаскирана потреба од постојана среќа,“ рече брат ми.

„Да,“ рече брат ми. „Колку многу убавина.“

„Да. Како во Средниот век. Кога ќе се насобереле многу луди во еден град, градските власти ги собирале на плоштадот, па народот си правел со нив нешто како циркуска претстава.

„Токму затоа те преправам во будалетинка.

„Тоа е само површниот впечаток,“ рече брат ми.

„Ако таква бајка не постои, тогаш ти ја имаше измислено.“

„Понекогаш се сеќавам на оние твои зборови,“ рече брат ми.

„Сѐ ќе биде исто како што е сега.“ „Тоа е најстрашно.“

4. ... „Дојди да видиш кој дошол во градов,“ ми рече брат ми кога еднаш го посетив во Виенската болница.

Кога стигнавме таму, прво што видов беше саат-кулата: имавме уште еден час до нашата средба со Ана.

„Нека е така,“ рече брат ми. „А дури и да е така, целото твое обвинување дека јас си го гонам стравот од смртта со вербата во бесмртност на моите дела, не докажува дека бесмртност на душата навистина постои.“

„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.

„Не сум сигурен дали сите овие луѓе се среќни во овој миг,“ рече брат ми.

„Таква бајка не постои,“ рече брат ми.

Тие неколку деноноќија ги минав во хотелската соба.

„Јас тоа не би го нарекла среќа; таквото исполнување на желби и потреби би го нарекла задоволување.“

„Тогаш, да одиме во Аугартн,“ рече брат ми, и Сара ја затвори книгата и ја остави на својата постела.

„Ти само иди по мене!“ пак ми рече брат ми и како ништо да не било ми намигна со левото око оти уште од мал знам само со левото можеше да намигне никако со десното не му успеваше, секогаш двете истовремено ги замижуваше.

„Ова е брат ми! ѝ рече брат ми и уште многу малку кажа до крајот на нашиот престој во таа, за мене, непозната куќа.

- Море ај оттука, бре ќелеш, па и ти си бил вреден да вардиш! - му рекол брат му.

„Сакаше да јадеш“ , рече брат му. „И да пиеш.“

Му намигнуваа на Отец Симеон и се кривеа а тој ги ширеше очите да сфати и да впие нешто битно во себе, нешто што ќе ја измени таа вечер во чудо невидено: „Не наденувај се на туѓи рогови“, му рекоа браќата на тој што дојде.

Брат му го забележа тоа; се заджа да не ја прати во неврат својата стрпливост. „Една стрнка моли за прием, другар началник“, понизно рече девојката со толку слаб глас што изгледаше дека говори од зад некој ѕид. „Нека причека“, рече брат му и ги собра актите во фиока.

Десет илјади, му рекоа, а тој само што не прсна, какви десет илјади за оваа сува слама во измитарена кожа, кога тоа чудо нема ни заби, немаш заби ни ти, му рекоа браќата, понесени од љубовта на Отец Симеон за белата душа и рекоа уште нешто, заради што пенушката помодре и им ги покажа забите, па тие веднаш се снајдоа и го одвлекоа коњчето, сеедно, не е само тој купувач на овој вангелосан свет.

А и ти не верувај дека сум реакција.“ „Не, ти не си реакција“, рече брат му. „Ти си само зло.“ „Решуваш гатанки, другар брат?“ Меѓутоа мислеше за себе со горчливост ти се замрзнуваат врвците и јазол се, зол вепру, мислеше со секој грч на нервите, и се потсмеваш само за да не паднеш на коленици и за да не молиш за своето утре.

„Дојдов тука“ , рече брат му. „Ти знаеш дека не пијам.“ Беше изменет и изгледаше како некој друг, непознат за Отец Симеон; имаше закажарени дамки на образите, проредена, нејака коса, тапа брада под белите усни.

„Љубезни мои! Во Москва еднаш напишав „Овде је мрачно и мрак ме ’обвива' зашто наспрема ’чудесната пролет’ на нашата татковина, како што рече брат ми Димитрија, сѐ друго е во магли и во мразој.

- Еве ви ја ќерка ви! – рече брат ми. – Леси се враќа дома!

- После ќе заборавам – рече брат ми. - Запишувај! – предложи мајка ми .

Така ние двајцата си се галиме и се „лигавиме“, што би рекол брат ми, а уште ако е свежо бричен, па лицето му е мазно, уживам да го штипкам и да го бакнувам.

Мајка ми, сета расплакана, се стрча кон мене, а татко ми ја остави телефонската слушалка и смуртен, како најоблачниот ден на светот, се упати кон нас.

Зошто? Па затоа што, откако го прочитав Гете, кој по малку и тормозеше со оној свој баксуз Вертер, решив малку да „мењам жанр”, што и рекол брат ми, и да прочитам нешто од писанијата на мајка ми.

И додаде, свртувајќи се кон мене: - Вреди да се размисли околу ова што го кажа.

Господи, колку се разочарував и се нервирав на некои места! Ужас еден!

- Тато, дали може да заборави македонски? – не издржав.