рече (гл.) - тој (зам.)

-Јас сум жив, ќерко - рече тој гледајќи ја право со отсутните очи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога Наташењка си дојде на себе по несвестицата, тој седеше на креветот и ја галеше со белата рака по главата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Та јас сам можев река од крв да пуштам да тече по Балканот, - рече тој и при тоа одеднаш му набрекна вратот, ја крена главата и јас се најдов лице в лице со лик на страотен јунак од сказните. Наши.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога инженерот се качи на убавиот бел коњ, командирот го пофали коџобашијата: - Аферим!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Султано? - ѝ рече тој на жена му. - Повели, мажу, - се огласи таа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ете, дошла инџилера... - рече тој на расипан македонски јазик.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Напролет пак ќе го видиме! - ѝ рече тој и ја зеде за раката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Значи, ти мислиш, не се знае гробот на Никола?“, реков. „Не, не се знае“, рече тој. „Оној гроб е празен“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Итс орајт, итс орајт“, рече тој според една навика веќе стекната во новиот свет.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Зарем не постоел првенецот Никола Поцо?“ „Постоел, како не постоел“, рече тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Точно е“, рече тој, “тврдењето на Јохан Барт, во еден негов патопис од 1858, дека во времето кога тој минувал низ Маказар, Никола Поцо се наоѓал во Цариград.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Не, не“, рече тој, побрзувајќи. „Не“, повтори.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако не се јави камен, рече тој, и ја вовре кошулата во залепениот стомак под ременот од пантолоните.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Тогаш?“ „Јас работам споредбено“, рече тој, кога веќе бевме во собата горе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Еднаш, уште пред години, крв беше паднала за таа иста вода“, рече тој колку што е можно поговорнички, „кога сопотскиот старешина, со помош на луѓе од Реснанскиот сарај, за рушвет, се обидел да ги сврти изворите кон нивниот синор. Тогаш, а камоли сега!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Керадер нека си ебе матер“, рече тој одлучно.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Тука доаѓаат многу ваши“ - ни рече тој.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ах, Југословец - рече тој тивко за себе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- ми рече тој.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Да, издавам соби! - рече тој. За еден месец, за соба со три или четири кревети - 4.000 драхми.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Јас сум капетан Никола! - рече тој самоуверено.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ех она наше пусто Гладно Поле, го знаеш - кај институтот, треба да се сади со компири, - рече тој мечтателно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Веднаш да си отишла горе, - ѝ рече тој - да го земеш јорганот наш од него, а нему да му кажеш очи мои да го не видат, уште утре да си ги прибере парталите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- И сепак ова лозје не е обично лозје, - рече тој.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Така, рече тој, поарно да си се пригодува со време човек.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Не знаеш ти уште што значи дете да загубиш, - рече тој.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега и Франц се ококори и го изгледа накриво: - Не признавам, - рече тој. - Камо ти сведоци оти си ми дал?... Лажеш...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Бај Рангеле, - рече тој уште недонесено виното - јас си одам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Човекот се издиши разочаран. - Извинете, - рече тој пак и замина накај станицата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Другарју, - му рече тој на Коча и се отпушти сиот. - Другарју, нарачај ми уште едно шишенце.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо побрза да му го умири честољубјето. - Гледај сега ваму, - рече тој. - Мислам оти можеш да видиш што мислам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Стани, - ѝ рече тој придушено.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Како да е ќе го најдеме, ако не во Градешница — во Старавина; ако не Полчишта — Бешишта — им рече тој на своите чауши, башчауши и онбашии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Зошто толку се плашите од него? Неоти тој не е од месо и коски?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нека кршка, нека кршка, Неговиот правец е преку река, — им рече тој на јузбашиите и прати едно одделение да ги извести оние јузбашии, што беа по левиот брег на реката за да се приберат кон селата Вепрчани и Гудјаково и да го чекаат арамбашата Толета со неговата дружина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе ја пренесиме сега ние оваа новина до сите наши војводи и началници и ќе им соопштиме дека штабот е известен од самиот Хилмипаша оти дал веќе амнестија, та во срок од десет дена нека се предадат сите наши луѓе, а ние што побргу да ја фаќаме границата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овој дојде и си ги прибра своите двесте оставајќи му на Арслана двесте и деведесет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Јасно, јасно ми е се, — рече тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но што ќе ја примиме неподготвени и незаштитени, ние ќе ја примиме подготвени овде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шо рече тој, а шо му одговори ти, орман да ватите, да не се вратате вие стари ердули со татка, турцки кодоши?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Или, оди кај четниците, барај нешто за јадење ако си гладен! — му рече тој на момчето повеќе да го отстрани од нив, отколку што мислеше за неговиот умор и глад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Кај со нив и без нив", си рече тој и навистина, со алав му ги врати на Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го остави северниот крај слободен, не за да го пушти Толета да избега, ами да му го поттера на оние јузбашии, што исто така ноќта ја навртеа војската на дветри стотини метра до селцето и залегнаа на пусија во густите смреки и грмушки од Никулица, Нежилово и Клен за да го дочекаат скриени зад карпите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Создаваа смисла и бесмисла, рече тој...“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Сѐ ќе биде во ред“, рече тој.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Боже мој,” си рече тој кога Дејв ја допре вреќата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Не е многу лошо”, рече тој.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Сѐ минува”, рече тој додека чекаа, „само уметноста трае. Метју Арнолд?“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Добар“, рече тој. „Исто. Како обично.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Да се знае”, рече тој.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Што?“, рече тој.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Попладне ќе се јави повторно, рече тој, за да ја информира за текот на работите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Тогаш, - рече човекот во сина облека, - треба да застанете во ред Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Сега”, рече тој, „тие не мораат да одат во New York за да ги видат.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Никако, би рекол тој: има уште наративни опции коишто не се исклучени, други линиинасветотприказна кои бушат дупки низ мултиверзумот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Некогаш одамна, би рекол тој.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Донеси го”, рече тој.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ако сакаш!... Рече тој на крајот и зачекори да си оди.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А знаеше - нема утеха за неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во паметта го штрекнаа зборовите што му ги рече таткото на умирање: „Проклетија ти оставам, Аргире“, му рече тој тогаш, “не пуштај никого лесно на скелето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Во Охрид, рече тој, има насекаде закопани богатства.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Целиот премале, ја отпушти раката и започна со очаен глас: - Слушај! - рече тој и додаде со уште поочаен глас: - Знаеш ли што ми рече денес газдата?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само што погледа, синот сфати: - Ако, нано, што од тоа, ќе се исперат... - ѝ рече тој колку да каже, да ја утеши со нешто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Треба да му кажам и на Ивана зад Гола Глава. Ехе, што ли ќе рече тој?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Она што никнува од семката на зборот нема само едно лице“, загрижено рече тој.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Што носи кога го прашаа Тој покажа врзана шамија со земја А кога му ја истурија заплака Татковината е тоа рече тој и саноќ грутка по грутка и прашинка по прашинка ја собираше.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Побегнала! - рече тој. - Не побегнала, туку ти не разбираш! Мал си уште.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Одете си вие! - им рече тој. - Ќе ја проучам тужбата, ќе се советувам и со други судии и судот ќе донесе праведно решение.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Освен дека постојано нешто прават", рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ќе ми прави друштво во текот на долгите часови кога од здодевност почнувам да запаѓам во депресија и се соочувам со прашања за кои знам дека мора да останат без одговор и неизбежно да се доживеат такви какви што ќе дојдат и ќе бидат, задоволно си рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Убава", рече тој повеќе укажувајќи ѝ на тоа одошто согласувајќи се со она што го рече таа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Само благо ме возбудуваш“, рече тој повеќе луцидно одошто возбудено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Будалче“, ѝ рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Ме повикува да тргнеме", изненаден од сопствената неочекувана помисла си рече тој и го погледна кучето.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа, секако, му беше упатено на човекот чиешто име овде не го споменувам зашто тој веднаш му одговори: "О, да", спокојно рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таму", рече тој, "за таа работа ќе има флаш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа што ќе го речеше тој, тоа го велеше Комитетот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Најпосле, вујко ми Герман кој секогаш успева да биде внимателен дури и во најбеспомошните ситуации и чиј збор поради животното искуство секогаш ја има нужната тежина, рече со тон како некого или нешто да надитрува со вистина: "Тие се како и сите други луѓе", рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Вака ќе направите“, им рече тој и откако се принамести во столот продолжи: „Дали сите добро го гледате оној хил, врвот на онаа тумба што личи на газер од јајце, под планината, како го викавте!...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Ех, сега ќе умрам од здодевност", рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако, си рече тој по неколку дена и, се разбира, ништо не преземаше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Не е сѐ во куповната моќ, мила моја, со несмален подем ѝ рече тој“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, Иле Вегов Брчалото не ќе беше вистински Американец ако веднаш потоа не им објасни: "Таму ќе слегуваат чопери", рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можностите на црните луѓе се неограничени. Допираат до сѐ“, рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Не“, рече тој. „Јас со моја рака мое куче в касапница не пикам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Не“, ќе ми речеше тој, „јас сум тој што најневерува во Бога“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Можеби имаш право", рече тој повеќе заради сознанието дека, иако сака, сепак би го мрзело да излегува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Ноу, ноу, ноу...“ рече тој и воздивливо додаде: „О, бое!...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ете, рече тој, мене не ме отепаа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дајте ми го облогот, рече тој, рамно двајсет грошеви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти на стрика Анѓела му ја отпеа песната на Алилово, рече тој, веќе сфаќајќи дека греши што го спомена стрика Анѓела, но оти од виното и од лутина не можеше да се додржи, се доизрече: Ама и тебе ти се пее песната.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Водици, рече тој, од уплав.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веројатно и со лага или со еден вид принуда се послужил бидејќи помислил дека тоа е најдобар начин да ѝ ја истурка на девојката од мислите несигурноста и колебањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Војната остана зад мене“, рекол тој, „а ако сакаш да не нѐ престигне, качувај се!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Не знам што ти има кажувано, но јас мислам дека себеси се сметаше излажана од животот - рече тој - но сепак беше доволно силна и горделива за да не ги испраќа надвор од себеси поплаките за неговото грдо однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа не значи дека не го сакаше или дека не беше подготвена да го прифати животот токму онаков каков што и беше доделен - рече Даскалов и ме замоли да му налеам една чашка од ракијата што ја донел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Велико, ти водам гости - ѝ рече тој на мајка ми отворајќи ја вратата. Беа тоа необични гости.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Што ќе рече тој што ќе чуе и што ќе види!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тој дури и се наврати на Who’s Who за да го избрише неговото упатување кон интелектуалците како “криминалци”. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 99
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Ќе ја признаам вината што бев суров“ во минатото, рече тој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
“Ах, заборави, таа не е мој претставник за печат”, скокна Фаерабенд, започнувајќи потоа да се брани себеси.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Па добро, кога ќе станеш стар, не можеш а да не бидеш смирен, но таа секако ми го измени животот“, рече тој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Размислував така долго време“, рече тој за цитатот, „но последната година го прецртав, бидејќи има многу добри интелектуалци“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Нема дно - на крајот рече тој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
“Јас одам во екстреми но не во екстремите за кои сум обвинет”, рече тој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Книгата може да обелодени еден покроток Фаерабенд.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Човекот беше концентриран на веслата, намуртен во лицето кое беше здрвено од ветрот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Споменав дека еден друг философ ми кажа дека Фаерабендовата врска со Борини го направила многу посмирен. Обајцата се насмејаа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Но, сигурно приближно знаеш,“, му рече тој, водејќи го онака како што ловец го гони својот елен кон стапицата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ти сонуваш, Луција“, рече тој и се врати назад, врз неа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А држењето за раце, рече тој, е многу полошо од која и да било друга причина за развод.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Пиј помногу и јади помногу“, рече тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
”Смешно е”, рече тој, ”Ти да ми бидеш мене љубоморен.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Сега ти објасни на Рози што песна значи”, рече тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Подоцна донеси ми го ручекот”, ѝ рекол тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Дојди утре,“ речиси наредувачки ѝ рече тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Сега ти Адам“, рече тој кимајќи со главата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Јас ќе ископам дупка и ќе ја закопам“, рече тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Овде е твојот брат кој се грижи за тебе”, рече тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако таква интерпелација биде поднесена, рекол тој, „мојот одговор нема да биде тежок“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Јас ништо не знам за таа работа и со ништо не сум придонесол за исчезнувањето на било каков динамит“ - рекол тој.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Ние како да докажавме дека сме или можеме да бидеме револуционери, а сега пак ќе убедуваме други! - рекол тој. - А каква полза од тоа?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој одговори позитивно: таму е, рече тој, болното место на Европа - европските капитали.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Добро вечер, - рече тој и ѝ подаде рака на Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Знаеше дека грубото лице на стварноста демне од секое катче на животот, и се одрекна од светот бидејќи, рече тој, во него не може да се проникне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наместо тоа, тој ги усидри своите текстови во поредокот на интелектот, во одредливите води на библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што го напиша за Пол Валери може да се примени и на него самиот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
“Ах,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Не,“ рече тој, „ќе треба да почекаш за отпустот, Ливајн.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тој тропкаше со прстите по масата. „Речи ‘аут’,“ рече тој. „Оут,“ рече таа. „Ах,“ рече Ливајн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„По ѓаволите,“ рече тој, „од кога сум толку незаменлив во оваа чета?“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Па.” рече тој, “изгледа ќе треба да се пакувам.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Не баш,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Некаде околу Лејк Чарлс,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Мислам,” рече тој легнувајќи го романчето на стомак, “понекогаш дури посакувам да сум назад во градот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Бакстер се израдува. „Знаев дека ако останам доволно долго во Роуч,“ рече тој, „нешто добро мора да ми се случи.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Дождот може понекогаш да биде прилично незгоден, рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Во ред,“ рече тој салутирајќи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Колку шминкерски изговор за тепачка,“ рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Затоа ли те викаат стариот добар, доверлив Натан,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Што повеќе размислувам за тоа,” рече тој мрзливо, “се повеќе ми се чини дека еден ден на тој поручник ќе му акнам една по муцка.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Еј,“ рече тој, „нѐ има на насловна.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Размислував,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Еден мој пријател се тушираше синоќа во женскиот блок,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Мислиш, подобро ним отколку на колеџот,“ рече тој. „Па, не баш,“ се намурти таа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Ќе се тепаме ли, Натан?“ Бакстер прислушкувал. „Јеа!“ рече тој, „тоа е прав муабет, Бени, пријателче.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
” рече тој, погласно отколку што требаше.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ливајн ги собра рамениците. „Во ред,“ рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Поручникот сака да те види,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Престани,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Исусе Христе,“ рече тој тивко, „што ли сум сторил сега?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Гле’ј ги,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„По ѓаволите,“ рече тој, „се обидоа да не испратат таму мене и Стил, веднаш по ударот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„О, боже,“ рече Ливајн. Пикник го погледна. „Не сакам да ти звучам како Ризо,“ рече тој, „но, во што е работата, Натан?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Еј, Ризо,” рече тој, тресејќи го наредникот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Боже, момци, ама сте мрзливи,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Јас многу работам само кога крајот е вреден за тоа,“ рече тој, гледајќи во неа, и некое време двајцата се гледаа втренчено, обидувајќи се другиот да го собори погледот, сѐ додека тој не се насмеа со мал триумф и додаде, „или достижен.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Веројатно е во прашање само мојот стомак,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Ууух,” рече тој, стегајќи ги рацете на уши, “што е ова, по ѓаволите?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Бакстер тргна кон вратата. „Одма се враќам,“ рече тој, „одам да земам весник.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Јас мора да го држам на око малиов,” рече тој, “може да ја изгуби невиноста.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“По ѓаволите,” рече тој, “Ризо слуша онаму.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Војната е пекол,” рече тој нечувствително.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“По ѓаволите, кај си ти,” рече тој, “читаш безобразни книги?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Глупости,” рече тој, “само си скиснат, тоа е сѐ.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Не,“ рече тој, „Не, мислам дека треба да се погоди вистинскиот момент.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Кој ти ја натрапил таа безобразна книга, Ливајн,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Ми се чини, некој мора,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Ни должите пиво, момци,” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Доаѓа генералот,” рече тој покажувајќи долу кон патот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Здра’о, наредниче” рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Ваму,“ прошепоти таа, „има една кабина.“ „Веќе почнав да се прашувам,“ рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Пожарниот ги отвори очите. „Одмарам,“ рече тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
- „Yes“, рече тој на својот несигурен англиски, научен од песните на Ролингстонси, Вајтснејкс и на Квин, сè уште уморен од патувањето што траеше два дена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Штотуку ми јавија“, рече тој, ставајќи ја својата рака врз нејзините.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онаа што му беше шеф го прочита последниот пасус што го напиша.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Some other time“, ѝ рече тој и бргу ја бакна за да ја смени темата во нешто поубаво.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Пријателе“, му рече тој, „светот треба да разбере и да помогне да го подобриме квалитетот на нашите болници, хуманоста на лекарите, квалитетот на образованието, а не да вработиме повеќе Албанци таму.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Станав дедо!“ „Да? Ама не за мене!“ се насмеа таа гласно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти не знаеш колку сум веќе расипан“, ѝ рече тој и ја подаде раката кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„А потоа, ти се чини дека, ако сакаш, можеш и да полеташ“, рече тој, сега потивко.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веднаш оној главурдест Никодим смекнал од голтка благословено вино и од некои свои сеќавања за секакви улави старци од селата под планинската црногорица и радосно рекол дека сепак започнува моторизирањето на неговата идна дивизија - мајор е, ќе стане полковник, ќе дотера и без да го читал Марксовиот Манифест до комунистички генерал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ги исплашиш Германците со мантијата, дедо, рекол тој Никодим.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, рекол тој Васко Тушев. - Ќе појдат душите на мртвите по мене, браќа мои ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Добар избор, си рече тој, најпрвин нежно а потоа сѐ пожестоко удирајќи ја со камшикот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Економот се засрами.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Да, да, - рече тој срамејќи се, - тоа е токму навреме.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
” И нему му веруваат...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, нему ќе му ја видеа маската, да слушнеа што � рече тој на својата сопруга по лекцијата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Туку мавни ги, си рече тој еднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Избричи си ја брадата, - рече тој. - Што ти текна за брадата моја... - Глупава е... сите мудрувате...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор се намурти. - Добро, - рече тој, - ти веднаш по мене..
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Имам да ти соопштам убава вест, - му рече тој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Тоа и сега го велам”, им рече тој, „ако имаше држава, зарем ќе ме пуштеа жив...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Господ веќе не ми ги слуша зборовите, вели, и сега е како што рекол тој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Слушај, ми рече тој. - Ганка се мажи за ова дрвено кукличе, а не знае што ќе стане.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- „Зашчо, џанам, така зборуаш?“ - је рекол тој
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
САВЕТКА: Не му ли отиде по неговото како ќе рече тој, ни сестра признава, ниту господа.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- На Акакиј Акакиевич ваквите зборови му го прободеа срце. – А зошто да не може, Петрович? – рече тој со речиси детски молбен глас, па само на грбот што се излитило малку, па нели можеш да најдеш кај тебе некакви парталчиња...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Младиот господин живее сам. – Тоа го знам – ѝ рече тој. – Не живее тука, туку понекогаш доаѓа, зар не?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не бргу, во секој случај. – Каде ќе го скриеш? – прашав. – Знам едно место, – рече тој. – Пред колку време си го украл коњов? – прашав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Второ, бевме сиромашни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Па како тоа нов? – рече тој, сѐ уште небаре на сон, па јас немам пари за тоа. Да, нов, со немилосрдно спокојство рече Петрович.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа попладне Џон Биро дојде кај нас со својата чеза и ѝ го покажа на мајка ми коњот што бил украден и вратен. – Не знам што да мислам, – рече тој. – Коњот е посилен од секојпат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со шеговит глас, соодветен за големи измислици, ѝ ја раскажа ублажената верзија на нејзината дијагноза. – Тоа значи – заклучи – дека ти недостасуваат уште неколку дена за да оздравиш целосно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во него веќе имаше отпечатен образец за договор за работа, во кој беше внесена и обврската за чување тајни. Решив да го потпишам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе со месеци му става на детето некакви гнасни облоги со коишто му го раздразнува видот и предизвикува милосрдие кај минувачите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во шталата имаше малку овес и сува детелина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Следните денови им телефонираше по азбучен ред на сите што ги знаеше во Барселона.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ти знаеш дека почнавме да јаваме ова утро. – Добро, – реков јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Што ви е, стар занесенику? рече тој нетрпеливо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја протегнав главата низ прозорецот и ги протрив очите. – Да, – рече тој на ерменски. – Ова е коњ. Не сонуваш. Побрзај, ако сакаш да јаваш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Сепак, – продолжив јас, – колку време јаваш секое утро? – Само ова утро, – рече тој. – Ја зборуваш ли вистината? – реков јас. – Се разбира дека не, – рече тој, – но. ако нѐ откријат, тоа ќе треба да го речеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Тајна“, рече тој. „Каква тајна?“ „Ќе ми дадеш збор дека со никого, дури ни со твоите најблиски, нема да зборуваш за нашата работа?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Хулио Кортасар  ДАЛЕЧНА Дневникот на Клара Аицети 12 јануари
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Проклет да бидам, го рече тој збор.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Да, да - рече тој разбирајќи ги нашите погледи, нашите срца, и, проклет да бидам, сосема нежно, внимателно, со тресливи раце му го подаде дрвцето на Кејтеновиот син.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Семињата се друго...” му рекле тие. ”Не се друго...” им рекол тој. „Исто се...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Истото го сонував... рече тој.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пак ли сонуваше? го прашав. Истото... рече тој. Налетаа тенкови на ровот и нè смачкаа...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
” им рече тој.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Ако треба може и да се биеме.“ „Тогаш да се биеме“, рече тој и уште повеќе позелене; ненадејно штукање што почна ритмички да му се кине од грло, му ги наполни очите со крв и страв, со некаква влага исто толку многубројна колку и кошулата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Петар. Ве молам викајте ме Петар“ ѝ рече тој со насмевка.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Таму, во нејзината куќа.“ „Чекај“, придушено рече тој.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А јас дојдов да ти се оддолжам, не си ми ги оставила децата на сокак“, без благодарност во очите рече тој.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„ Ти си многу млада“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Не ја издадов Џулија“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Не“, рече тој со малку повеќе надеж, „ не можат, тоа е сосем точно. Не можат да ти влезат во душата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Се трудам околу тебе Винстоне“, рече тој, „затоа што ти вредиш да се трудам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Зломислата е ужасна работа, човече“, рече тој мудро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Убава е“, рече тој. „Сигурно има цел метар во колковите“, рече Џулија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ На тој начин што ќе го натера да страда“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Да“, рече тој. „Им се допаѓаше да си ја допреш шапката пред нив. Тоа беше знак на почитување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Да, ми се допаѓа“, рече тој. „Тогаш престани да зборуваш за умирање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не знаев дека тоа било црква“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Единаесеттото издание е дефинитивното издание“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ние сме мртовци“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Мораме да ја прочитаме“, рече тој. „И ти исто. Сите членови на Братството мора да ја прочитаат.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ќе се сретнеме на место на кое не постои темнина“, му беше рекол тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ти си бунтовник само од половината надолу“, ѝ рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Значи, навистина постои таков човек како Голдштајн?“ рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Јас те издадов“, рече таа отворено. „Јас те издадов“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Дали си помислил некогаш“, рече тој, „оти целата историја на англиската поезија е детерминирана од фактот што на англискиот јазик му недостасуваат рими?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„На местото на кое никогаш нема темнина“, рече тој, како да ја препознал алузијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Подобро да се вратиш во својата кујна Мартине“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Знам што очекувате да кажам“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Друг пример“, рече тој. „Пред неколку години ти имаше една навистина сериозна халуцинација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ах, Смит!“ рече тој. „Зарем и ти!“ „Зошто те уапсија?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ја добив книгата“, рече тој, кога се раздвоија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Постојат некои детали што треба да ги договориме“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ќе можев да го поднесам дури и тоа, да не беше само уште една работа“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со остро движење на раката покажа во Емплфорт. „Соба 101“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Лакеи!“ рече тој. Старецот одново светна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Вие не слушнавте што рече тој кога му го смачкавте лицето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го ослободи Винстон, поттурнувајќи го малку кон стражарите. „Соба 101“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не“, рече тој; „не; тоа е сосем точно. Ти не ја издаде Џулија.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ние сме свештеници на власта“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Вие владеете со нас за наше добро“, рече тој немоќно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Всушност, тоа немаше ништо да промени“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не“, рече тој, „не чувствуваш исто.“ Изгледаше како да нема што повеќе да се каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Братството, беше рекол тој, никогаш не се обидува да ги спаси своите членови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Нема сомнение дека Министерството за изобилство свршило добра работа годинава“, рече тој со мудро клатење на главата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Цилиндри!“ рече тој. „Чудно што ги споменавте.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ве препознав на тротоарот“, рече тој веднаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Имавме среќа“, рече тој, „но среќата не може да трае уште долго.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сајм ја крена главата. „Еве го Парсонс“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Погледни во каква состојба си“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Се надевав дека ќе ми се укаже можност да поразговарам со вас“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Станувај од тој кревет“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Знаеш ли Винстоне, каде се наоѓаш?“ рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Нема да трае вечно“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Проловите не се човечки суштества“, рече тој небрежно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Три илјади“, рече тој преку главата на Винстон, обраќајќи му се на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Што беше тоа?“ рече тој изненадено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан благо се насмевна. „Ти не си метафизичар, Винстоне“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така ѝ рече тој. Се бакнаа со сите и тргнаа на моторот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Другар лесно не се добива, и не треба лесно да се откажува од него - ѝ рече тој.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Крвта не била вода“ — си рече тој. — „Имало право старите што го велеле тоа“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ајде биро брееееј! — си рече тој сам, шетајќи се горедолу низ дворот. — Работата тргна за напред.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Ќе видиме, - рече тој, - не ми се случило досега: човек со ваква температура.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Доста рече тој, ајде да си одиме.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Убава си, - и рече тој и ја зеде за рака и ја седна на постелата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Што ли ќе рече тој на оваа работа?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Земи за душа од Танаил, - му рекоа. - Бог да го прости, - им рече тој.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Вистините што поминуваат низ тие негови инструменти, ми се чини, секогаш се добро измерени, рече тој и им се врати на богатствата на софрата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сѐ ќе биде проверено и сѐ ќе излезе на виделина, рече тој.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Пред да заврне децата трчаат дома“, рече тој, стана и тргна кон излезот. Како некој да го брка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Остави - рече тој - не мора да ме испробуваш. Знам дека ти никогаш не седнуваш со непознати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Добраноќ, му рече тој некому климнувајќи му со главата. Се чини и се поклони.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа го погледна студено. 76 „Кора“, ѝ рече тој додека јадеше, сега веќе опуштен, одново почнувајќи да се возбудува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Сакам нешто да ми ветиш. Никогаш немој да бидеш Ракетар.“ Застанав. „Навистина мислам“, рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ќе одам во Ханахан Пиер на куглање,“ рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Е па“, рече тој најпосле.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
66 „Тоа е еден дел од причината зошто.“ „Па“, рече тој станувајќи, “што ќе правиме ние? Ќе ги измиеме ли садовите?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Следниот пат, кога ќе се вратам дома, ќе се вратам засекогаш.“ „Тате!“ викнав. „Кажи ѝ го тоа на мајка ти кога ќе се разбуди“, рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Она што го мислам е следново“, рече тој шепотејќи возбудено, подвивајќи се за да ја види претставата што си ја замислуваше на празниот ѕид од трпезаријата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Да”, рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Сега ми е жал што воопшто ги чув тие гласини“, рече тој искрено.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Се прашувам“, рече тој, „дали телата треба да ги ставаме исправено или легнато, со главите на десната страна или со нозете на десната страна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ах, не!“ рече тој збркано.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Даг“, ми рече тој околу пет часот попладне, откако ги собравме пешкирите и се враќавме низ плажата покрај големиот бран крај брегот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Морав да слезам долу сама. Баш сум алчна.“ „В ред е“, рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
73 „Има тука едно нешто“, рече тој подоцна, „во вселената тоа е брзо. Смртта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Благодарам; збогум“, рекол тој, почнал да лета низ самракот и треснал право во јаворовото стебло.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Збогум“, рече тој. Мавташе благо, нежно. Потоа неговото лице исчезна, исчезна и сламената шапка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше утро. Стоејќи кај вратата, Тате ја слушаше жолтата канарка што пееше во својот златен кафез. „Па, јас се решив“, рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ќе ти треба само една минута”, му рече милата женичка на вујко Ејнар.„Одбивам“, рече тој. „А за тоа ми е потребна само една секунда.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Една минута. „Една минута“, рече тој, гласно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Наскоро ќе биде“, рече тој. Кимна; не мораше да гледа во часовникот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Па...“ рекол тој, и веќе биле на фармата, одвај забележувајќи дека минале речиси два километри, загледани еден во друг.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Само нека врне“, рече тој намуртено.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Веќе одамна си се пробила“, рече тој. Таа застана размислувајќи. „Да“, мораше да признае.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Камионите за одвезување на сметот“, ѝ рече тој повторно, „ќе тргнат за да ги соберат телата.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ќе размислам ноќва“, рече тој, „ќе останам буден.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Настан, како што рече тој, полн со симболика и така нешто)… зборував, зборував…
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или, што беше уште поверојатно, гледаше во нигдината. – Извинете – реков – а каде гледате? – Нашите чекори треба да ги сообразиме со одот на времето – рече тој. – Може да се мечтае но само во границите на реалното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Јас не сум рамнодушен кога се во прашање несреќите – рече тој, како да отфрла некое неизречено обвинение или како да спори со моите размислувања. – Јас го поддржувам она познато мислење дека ништо не е случајно!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Кога е во прашање злото секој обид што може да го помогне неговото одложување или оневозможување, си го чини трудот - рече тој веројатно во желбата да му ја врати на разговорот потребната сериозност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега, според она што го имам наведено во мојот бележник, треба да ми раскажеш сè за Денко Самоников – рече тој и го зеде моливот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се разбира дека се согласувам со вас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оттаму и настојувањата да се намалат ваквите случувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И наеднаш забележав дека Грофот е станат и дека жестоко удара со тупаницата по бирото. – На што алудира твојата дрскост - се пењавеше Грофот? – Какви се тие приказни за заговори, за манипулации?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А што ве интересира – прашав?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Седна скраја, на голата рогозина, завитка цигара, запали.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Пак си одиме, - рече тој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со бавен чекор Пандо тапка пред себе, чепка со патерицата во глогот што расте крај патот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Скраја од џадето, скриена во збитолистот на благунот, пее белотртка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Она дете, рече тој, - како да е внучето Бошково.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Прв го утеши Дико: - Седни, - милозливо му рече тој. – Немај гајле кога се погоди среќен, ќерата ниеден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- На ќерка ми, - рекол тој одвај. – На ќерка ми нека ѝ ја чува жената за невеста кога ќе биде, среќа да ѝ донесе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Уште едно ќе испијам, - рече тој и пак го стави шишето под шупурката. – Сакам петнаесет да бидат. – и Водата потече во него, стивнаа децата, та се слушаше само шуркањето на водата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Чудо, - рече тој. - Ела де испи десет, - му подвикна Трајанка подавајќи му го шишето, - па да те видам дали е чудо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Запретај го, - рече тој и се понастрани малку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ништо не сторивме, - рече тој. – Не дава.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Да починевме малку, бре луѓе, - рече тој.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Значи и тој беше потресен и не престануваше да го врти низ главата она што се случило далеку во полето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас сум секогаш буден рекол тој и ги пуштил да влезат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И ова го рече тој. Но дури после ручекот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Аман Олга, остави го човекот, го исплаши, доста веќе со тие твои глупости, - рече тој со ист тон како да му се обраќа на чаршафот пред него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Не готвиме горе, во новата кујна, туку тука, во старата, - ми го подобјасни тетка ми тоа што беше повеќе од јасно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Оставете го гостинот, рече тој, првин нека се одмори, па потоа ќе видиме што ќе биде и како ќе биде.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Нашето беше до тука, им рече тој, оттука нагоре само душата може да се искачи!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Ваше величество, рекол тој доктор Некој.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Командантот веста му ја пренесе на Кикицас. - Го очекував ова - рече тој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Забележувам, како да не... Да - тивко рече тој - не само во оки, ами дури и во грамови...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Одлично... - рече тој развлечено, а Циљка се почувствува како да е пофалена пред сите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се разбира, на мојот човек му реков да го има на око и во случај да се обиде да бега, да го убие. - прекина, се загледа во лицето на командантот и чека да слушни што ќе рече тој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас му реков, иако можеби не требаше: - Ако не сакаш, не доаѓај. - Зашто да не сакам- ми рече тој.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Со опинци и бели објала испрекрстено опашани со ремење, со пиштоли на појас и со реденици фишеци на крстот ставени преку градите, со брада до појас, обраснат, со каплак на главата, со пушка во левата рака и со гуна преку рамената. – Добро утро, добри луѓе- рече тој гласно.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Е сега доста беше, невесто- ѝ рече тој на мајка ми по што таа, како одвај да чекаше, ја грабна машата и почна со неа да штрака по нашите задници, нè натера кој да се пикнеме в постела на своите места и преку глава нè покри со ложникот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Пишман ќе бидете“ им рекол тој и налутен си заминал.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И ќе го суредеше, ама, којзнае што му текна, се замеша дедо ми: - Иљо остави го детето! – му рече тој на татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Јас“, рекол тој, „ни нож не држам затоа што знам дека на Бога сум му се посветил, ама сега вие одете и мој долг да платите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„А не“, му рекол тој.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ги паметам овие зборови не по тоа што ги чув туку по тоа што Петре Даскалот, дали по свое наоѓање или во договор со поп Донета, нè натераа да ги научиме наизуст и еднаш засекогаш да ги запаметиме и да ги знаеме, како што ни рече тој, и за добро и за лошо. - Како Очетонашето да ги знаете- ни рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога кренавме врева, татко ми потскокна од местото да нѐ тепа, ама како секогаш, тука се јави дедо: - Полека- рече тој. – Слушајте ваму вие бесници низаедни, па ваше нека биде, ама прво ќе излезете надвор, ќе се фатите за џерот среде гумното и додека не изброите секој до триесет, назад да не се враќате! Добро?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И мој долг сакате да плаќате, рекол тој и, без некој да го знае што прави, се стокмил сè што му требало за тргнување.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Чичко Миро, - рече тој. Вчера Ведан, Величе и другарите ѝ го скришија, прозорецот на бабата што живее до самопослугата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Добро, - рече тој, - ќе разговараме во твојата соба, по ручекот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дедо прв се согласи. - Важи, - рече тој, - да се запознаеме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Благодарам, не пијам додека су на должност, - рече тој, - но, ако ми сварите кафе, нема да одбијам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе те одведам на едно многу интересно место и ќе ти раскажам една случка, - рече тој патем.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не, - рече тој, - немам намера. Многу се ниски за мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Што знае баба ти, - луто рече тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Знам, - рече тој, - знам дека и едното и другото се лага, ама не сакам тоа да му го кажам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Немој, да ме разочаруваш, Молња, - рече тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Добро, - рече тој, - мала е, ништо не разбира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Сега ќе пукаме, - рече тој и го извади пиштолот од футролата, - Затвори ги ушите со раце, - предложи, да не те заглуши пукањето.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Зависи каде одиш, - рече тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Сакаш да ти кажам една песничка од училиште? - му предложив за да го израдувам. - Ајде, да чујам, - рече тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Одби да ја разгледа и мојата многубројна пластична војска: - Тоа се детски работи, - рече тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Јас сум Абраш, - неочекувано рече тој и ги забриша нозете од чергичето пред врата, не гледајќи ѝ в очи на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Добро, - рече тој, - кога на Борче ќе му биде роденден, другарчињата нема да ги поканиме дома, туку овде во кафеаната, а вие подгответе специјална претстава за таа вечер, важи?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кире веќе нè беше забележал и намина да нè поздрави: - Уживате, а? - важно рече тој, и не ја ни погледна Мишел која се беше претворила во око, и го „голташе“ со поглед.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Е, сега ќе си одам, - рече тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Постар сум од тебе цели шест месеци, а и повисок сум речиси за глава, - рече тој надмено, - и јас ќе одлучам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ене, зад оној агол, - рече тој радосно, - се наоѓа дуќанчето на мојата Анка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Убаво гледаш, - рече тој. - Пиштолов го имам одамнина, само што, се разбира, го чувам за спомен, а не за употреба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Морам да си одам, - рече тој и стана.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Туку, - рече тој, - сакав да ве прашам од кое село преку планинава сте, ама бидејќи ни вие не ме прашавте подобро да се разделиме како да не сме се виделе. - Подобро, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Освен човек да е со среќа, - рече тој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Многу блиску ве донеле, - рече тој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Празна! - вчудоневидено рече тој и ги преврти очите во главата од смаченост.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Не се чуди, - му рече тој, - туку работи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман му објасни: - Се плашев да не ми се откачи некако ноќеска, господине, па да стерам некоја несторенија, Сега ќе ја наполнам, - искрено рече тој и ја подаде раката кон пушката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Зборувајте, зборувајте, - им рече тој вртејќи со раката во која го држеше ножето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Гледаш дека за најважни работи зборуваме, - рече тој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Ајде, - рече Шишман нестрплив еднаш веќе да тргне преку следниот рид и да кацне дома одненадеж и за домашните и за себе. - Чекај, - рече тој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Па можеби сум, - смело рече тој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мурат ага, катилот? си рече тој. И само со еден гаваз?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Аферим,“ рече тој и за грозјето, и за речта. Во мене имате пријател. Ибн Тајко го знае тоа веќе многу добро.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама Мехмед -паша здржано се насмевна: „Бак анасана”, му рече тој, „Немој овде многу да ми се правиш пеливан, Миклош ефенди.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Еве, например”, рече тој, „јас никогаш не ги оправдував оние глупави крстоносни походи благословени, божем, од папата, кои цели двеста години се упатуваа со своите војски кон Ерусалим, за да го ослободат од муслиманската власт.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„О, мил ибн Пајко, о мој господару и брате”, рече тој растреперено и почна да му ја целива раката на Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Да правиме ограма не сме кабил, иако сме Турци и се управуваме по куранот”, рече тој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А кожарот, кој секогаш го снабдуваше Маркота со оној преубав жолт сафтијан прочуен надалеку, само заклати глава: „Вистина“, рече тој, „ако не ги платам испенџето и џизието, сосе семејство ќе ме продадат на џизаедарот Мурат-ага од Кожле, кој е откупник на државните даноци за скопската нахија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Господ да чува, си рече тој, и реши работата да ја сврти поинаку.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Мамето твое големџиско“, си рече тој, „ќе те сардисам јас тебе од сите страни, па мајка Јана да ти е!“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Почитуван бегу,” рече тој со широк гест, „јас мојата благосостојба колку што ја должам на мојот прочуен Дубровник, толку ја должам и на добрите намери на господарите од овие краишта.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Не будали, ибн Пајко“, му рече тој. „Да не мислиш да откажеш? Ех, анасана, та колај работа за турчењето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Имам“, рече тој со наведната глава, небаре таа сега ќе го плесне. А не знаеше што значи тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Те молам не се вознемирувај, ми рече тој дека ќе се врати денес.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Добро што ми кажа со време, ѝ рекол тој.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш јас ќе ги кажам што треба да правиш“,ѝ рекол тој учениот на таа царицата Филипица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе оставиш да биде што ќе биде. Ако не сакаш да ја расипеш магијата“, ѝ рекол тој учениот на таа царицата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Млад е. Уште учи“, рече тој оправдувајќи го малиот кој, ако што подоцна авторот ќе дознае, му беше внук по жената кој сакал да биде полицаец, па овој го зел за да му го тргнат умот од таа работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Огне беше „карта глат” за доаѓање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Почекај – рече тој – сега ќе ја повикам другарка ти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Молчи, Игбал – го прекинав нестрпливо. – Ме плаши ова што ти ми го зборуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мислиш? - Сигурен сум. Зар ти не мислиш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Така рече и мајка ми кога ѝ се поплакувавме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Иако не сум баш сигурна што се тоа хормони, приближно знам дека се поврзани со овој глупав пубертет со кој на глава ми се имаат качено од кој мир веќе си немам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оди викни ја сестра ти – ѝ довикна на тетка ми Ана и си влезе во дневната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Може – рече тој – ама веднаш да, облечеш пижами.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, почека и ти кришум, да видиш кого ќе дочека? – се насмеав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Секогаш кога обајцата тоа ќе го посакаме, ќе можеме да се сретнеме – рече тој, спокојно го рече тоа, сигурен дека токму така може да биде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Го видов пред малку, на автобуската, братучет ти Борче – рече тој. – Чекаше некого и јас не му се јавив за да не му пречам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И јас утре заминувам на одмор. Одам во Охрид – рече тој.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Блазе си ти – ми излета. - Зошто, блазе си ми? Па и ти одиш во Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е – рече тој – супер е Огне, и јас го познавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, кога ќе забележат дека ми го нема велосипедот? – прашав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- На пример, она за велосипедите, неизоставно треба да го скокнеш – рече тој – измисли некоја друга причина зошто сте се задржале во грмушките толку долго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Изгледа многу ја налутив. - И ја растажи – рече тој.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Хормоните ми се вознемируваат, што би рекол тој, кога ќе забележам дека такво нешто сторил кога сум бил отсутна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе живее – смирено рече тој – само што ти нема да можеш веќе да ја видиш и да бидеш со неа, но тоа не значи дека таа ќе престане да постои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ах - рече тој - прости, не знаев дека знаеш англиски.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу ми се спие, уморен сум од сè што се случи вечерва.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имала голема одговорност, а веќе си стара, а вие сте големи и не може да ве следи – рече тој.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)