Коњоштипите, богомолките и гасениците излапале сѐ, сега нив ги лапаат, ги кинат или ги смукаат стоногалки, жегавици и пајаци. Нема земја, нема ни луѓе ни птици.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сепак зелено мирисаат пченки и ти раскажува некој со зелен глас: ако не се фатиш за нешто, за шурка небесна светлост или за опаш на магла, ќе се струполиш во шуплива бескрајност - ни над тебе ни под тебе нема ништо.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тие културни парталчиња и крпеници мораат меѓусебно да си одговараат, тие мораат да раскажуваат некоја приказна и да изведуваат некој наратив кој оддава смисла, кој е веродостоен и кохерентен, и кој ги придвижува луѓето до онаа точка кога тие се спремни да ги жртвуваат своите животи за него.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)