…ако малечката но впечатлива епизода со дебелиот е пример par exelance за пресметка со дистанцата како неприкосновена одалеченост зарем и јас досега не размислував премногу додека пишував наместо да доживувам не сокривајќи се зад зборот зад законите на добрата реченица зошто да не го излијам несигурното созревање на чувството во линијата на ракописот користеноста на дистанцата е научена од родителите од почитуваните учители кои со лесна иронија но убедени ја негуваа скапоцената логика на аргументите а што ако така сум вовлечен во не- -јас во светот преземен толку е тешко после сета умешност да се заглушат ушите да се отфрли мрежата да се признаеш себе си внатре сонцата жежат ли жежат усните немоќно сами се потсмеваат гнездото се урива веќе ме облева летото илјадници плави нестрпливи звуци ја оставаат зад себе молчеливата погрбавена сенка...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Во секој случај, разработената ментална дресура на која бил подлежен во детството и која се врти околу новоговорните зборови „ злостоп“, „ црнбел“ и „ двомисла“, го прави ненаклонет и неспособен да размислува премногу длабоко за кое било прашање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А за мажите работите се едноставни и мажите повеќе не им веруваат на женските солзи!
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Од машка перспектива, жените размислуваат премногу и се комплицираат, колку е покомплицирано толку повеќе се возбудени, прават милиони работи од еднаш, тие се поизбувливи, раздразливи, затоа често плачат а тоа ги нервира мажите најмногу од се.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)