ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Понатаму, граѓанското општество и државата мораат меѓусебно 12 okno.mk да се разликуваат во доволна мера за да може да се развие Сп. Eric Hobsbawm, Na- подрачјето на автономна култура, посебно во печатените tions and Nationalisms медиуми и во народната литература.

Двата вида време, актуалната слика на сегашноста што минува и виртуалната слика на минатото што се чува, се разликуваат во актуализацијата, задржувајќи ја неодредливата граница, но разменувајќи се во кристализацијата, сé додека не станат неразлачиви, при што секој ја позајмува улогата од оној другиот.

Овие два процеси мораат да се разликуваат во секоја теорија на преведувањето.

Ако сето ова можеш да го разликуваш во вечерните часови, во „Белжик жоаез“ тоа тешко ќе го сториш во часовите, кога мугрите ноќта од денот ја одделуваат.

Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.

Клучот од ковчежето за шминки, клучот од својата кола, или од туѓ стан, сеедно.

Моите упатства следат одделно за Асенета, а потоа најпосле и за Аристин, бидејќи тие се разликуваат во зависност од тоа на кого се однесуваат.

Само нешто мора да се разликува во ова споредување: двократното лице на нашите предци ги содржеше остатоците од “митското” наследство; барем сè уште претставуваше “амблем” за “кршливоста” на времето, за ситуацијата на премин од “вчера и денес”.

Тие претставуваат par excel- lence нов маниристички жанр.