пушта (гл.) - да (сврз.)

Зависи од тоа кому и за што државата таа музика му ја пушта да ја слуша.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Некој лизурко, не знам дали не е Сатирот, здола под масата, веќе се токми да ми го лиже газот и јас веќе се радувам засшто ако го пуштам да ми го лиже газот со тоа јас веќе станувам член на ова елитно друштво; арно ама тоа што некој ќе ми го лиже газот мене ме обврзува јас некому да му ги лижам стопалата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откога ќе се увереа дека не носи тутун, го пуштаа да влезе во градот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
После тоа често им приоѓав близу: прв пат воочив дека златната ларва се разликува; меѓу челустите им го ставав со лак премачканиот нокт што го пуштав да порасне; го посматрав движењето на нивните челусти, краковите на пипалките, главите во форма на череп, линиите што го опашуваат абдоменот и во положбата на оклопот, дури и онака превртен, ја пронајдов жестината на погледот на Гогеновите домородци.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И, секако, ме озборуваат: - Мајкин, малечок, не го пуштаат да излезе...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Секако, без мене се собираат во паркчето на нашата клупа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ние испитуваме дали овие организми им соодветствуваат на сите биолошки закони, пред сѐ оние на Мендел, а настанатите форми ги подвргнуваме на Дарвиновата морфогенеза, значи ги пуштаме да се развиваат.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега веќе не те пуштаме да мрднеш!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Под влијание на околината која го прибира во нејзината аура, го обработува, менувајќи му ги дотогашните негови слики за себе, го пушта да замине видоизменет по состав – истрча со одговорот Еразмо, скокајќи околу старецот како дете.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не можев да се здржам да не залипам во тој свој прв ден на понижената машкост и ги слизгав прстите на десната рака по нерамниот ѕид барајќи нешто тешко и силно за одмазда но тој веќе одеше назадечки кон вратата и пушташе да му се издолжуваат забите во отворената уста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лежејќи замавнав со нога. Отскокна и го бутна триножецот со празен чанак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Место сето тоа, тој само зграпчи една рака од таа црвеникава мека раздробеност, а после ја пушташе да му се рони меѓу прстите, паѓајќи исто онака безшумно, пепелаво и право, како и густите ситни преспи на снежинките во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зошто ме влечкаш, вели, зошто не ме пушташ да си одам право дома?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А песот Гаро, кој пиле не пушташе да прелета, башка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога видоа жена му и син му дека не помага, го затворија во една од собите и не го пуштаа да излезе од неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Па како го пуштате да шета слободно... - Мислевме дека е излечен... - рече отец Иларион со јад во душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Чекајте го на патот преку река. Оттаму ќе го пуштам да си оди.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И така уште буден лежам принуден в молкот да се слеам (Ноќва од чудни плодој тежи што не ме пуштаат да пеам) Селата сами в ридје спијат сред сева блага страшна тихост (Крени во себе палав вихор по ѕвоната да бијат бијат)
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
МАРИЈА: Јас не те пуштам да одиш кај никакви Германци. Утре е Свети Илија.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Пуштаме да правите што сакате низ царството, сега се буните што имате меѓусебна конкуренција.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И тогаш многу се уплашив да не ми дојде да го пуштам да побегне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ги подава јаболката, а јас одвај ги задржувам солзите да не ги пуштам да ми се видат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме потфаќа некој виор, ме турка откај луѓето и не ме пушта да слезам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко беше болен од плевритис, некакво вирче вода му се набрало под ребрата и стражарите ме пуштаа да му носам јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Излегувам пред нив и едната старица ја остава работата, што се вели, и ми се пушта да ме тепа, да ме удира по гради.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги легнувам и не ги пуштам да се кренат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако ги оставиш сами, можат да ти се налутат и цел живот да те мачат, да не те пуштаат да заспиеш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар секој брат треба да го пуштам да ми ги вади очите?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)