пука (гл.) - во (предл.)

Тики: Е, одлично. Во моментот кога завршува песната скокнуваш од тортата и со пиштол на вода пукаш во гостите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тинејџерката: Ја знам. (Пее) Can you do the lady dye! Yeah! Can you do the lady dye! Yeah! Џејн Каунти ми е омилената.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Долго време од камениот кеј ги гледавме, на тврдината остатоците од последната војна, старите топови од кои се пукаше во пресрет на големите празници на победниците: Први мај, Денот на победата, Денот на Армијата, Денот на Републиката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Изложена е на сите видови тортура, претепувања, електро шокови, постојани силувања, агентите на Dina пукаат во неа, ја рануваат во нога, ја измачуваат со глад и жед и најпосле со уцени и закани во врска со семејството.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
— Теслим бре, ќерата, оти сите ќе изгинете, — викаше секој Турчин и пукаше во чуката зад која се криеја четниците со Ѓорчета, Перета и Митре Влавот на чело.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— На нас тргаат агите, Пере, на нас. Ми се чини тука е главната сила на Бахтијар, — му велеше Ѓорче на Перета, кој ја стискаше манлихерата цврсто и право „на месо“ стрелаше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога Бретон вели дека најчист надреалистички акт е да се истрча со револвер на улица и да се пука во сите правци без било каква селективност, тој пред сѐ мисли на убивање на репресивната стварност искреирана од силите на конзервативизмот, на убивање на прагматичната буржуаска ситно-еснафска профитоцентрична култура, на империјалистичкиот и склон кон идолатрија капитал-систем, на лажната хуманистичност, на биготната и лицемерна религиозност, на формализираната безсодржинска уметност итн.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Да се пука во другарите - тоа е голем пресврт.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Уште неколку минути му беа потребни да се качи на сеното и да ѕирне низ вратничката од каде што ноќеска пукаше во волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Двајца што немало повеќе да ѝ пеат на слободата; Дванаесет што немало повеќе да пукаат во неа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Германските адвокати од сите сили се мачеа, но нашата јурисдикција рече: не.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не е виновен. Пукаше во самоодбрана.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Пишуваше драма – еден дел од животот на Сандино – во која американскиот стипендист пука во Американците со пушка на прадедо му, прочуениот ловец на бизони, мајката го губи едното дете, близначе, а другото, престорено во бувче, ноќе ги колве очите на окупаторските војници, убавицата води љубов не само со целото село, туку и со сеништата, вампири, духови на претците – сѐ тоа набиено на шеесетина страници.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како постојано да си пукаат во стапалото... Штета.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Им се изгубил во темницата уште пред да донесат јаже и да го стиснат во обрач на сенки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, додека стоеле беспомошни, и тие и ненадејно смирените раненици, по скинат грлен крик знаеле каде е и што прави, знаеле дека го колел ранетиот што пред тоа пукал во нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Претседателот сега рече со темен глас: - Јас и не пукав во нив...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Што велиш? - Ако не си пукал во нив, - одговори Језекил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Молчи. Сигурна е во себе зашто ја научиле за одбрана пребрзо да извлече од ученичката торба пиштол и да пука во месо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таков човек каков што е овој колар беше мојот старец. А отаде заедно со моето детство. Го прогонува - и не пукаа во него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И пукаш во стушената ноќ, во лапајцата. Колку да не заспиеш. Се браниш од сонот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Истрчувам надвор и пукам во ноќта, во ѕвездите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Немирот на улицата беше предизвикан од налудничавото однесување на еден човек со мускета. Пукал во насобраните жени и деца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Молчи. Сигурна во себе зашто ја научиле за одбрана пребрзо да извлече од ученичката торба пиштол и да пука во месо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ќе појдам и, вака слеп, ќе се судрувам со дрвја, со камења. ќе ме видат како се тетеравам кон нив и ќе пукаат во мене како во ѕвер.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Паѓајќи, успеа да го види стражарот на оградата кој повторно пукаше во него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Си пиел ли некогаш, другар брат? се сети пред тие клепки на млаката вода во бокалот и сфати дека во тој миг пука во него бездна на рамнодушност. Во неа, како лавина, неотпорно се тркалаше отпорот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Командантот Мајка му рече на командирот: Построј ја единицата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од прво одделение нѐ тераа да цртаме храбри партизани и курирчиња и на сите ни беше смачено кога моравме за секој празник да цртаме као партизаните со петокрака ѕвезда на капата пукаат во Германците и ги победуваат или пак, ќе ни дадеа состав како курирчето Славко ги надитрило Германците, се разбира, тоа секоја година се повторуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние се построивме и Мајка почна да зборува Кој пукаше во Ѓорче Петров нека излезе настрана.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа почна да пишува со брзи неуредни чкрабаници: „Тие ќе ме стрелаат не ми е гајле тие ќе ми пукаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат тие секогаш стрелаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но наместо одговор, напаѓа град камења на сите сејмени што беа на портата, па и на самиот буљукбашија. – Внатре, браќа, внатре да го најдеме нашиот душман и да си го земеме нашето – повикаа во еден глас поп Јаков и Димитрија и се џитнаа први кон портата која семејните брзо ја затворија и почнаа со мазгалките на калето да пукаат во купот селани. – Оф, ме изеде кучето краставо – писнаа неколку селани и паднаа на калдрмата поред портата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се сеќавав кога онаа девојка пукаше во моите Мерлинки и кога оној тип си играше руски рулет.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Валери била збунета - не знаела дали да пука во него или не - затоа отишла и го повикала лифтот, а тогаш пак се вратила во аголот каде се наоѓал Фред и повторно го вперила пиштолот во него. 228 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
XXVIII На положаите над селото и манастирот започна силно пукање; луѓето исплашени истрчуваа надвор и гледаа накај положаите да видат што се случува; најпосле дознаа дека војниците се веселат што ќе си заминат дома, што не дојде до војна; пиеја од чутурките ракија купена од селото и пукаа; се пукаше и од албанската страна, се веселеа и албанските војници што ќе си одат дома; изгледаше дека се натпреваруваа кој повеќе ќе пука или можеби така, со пукање се поздравуваа едни со други; излегуваа и едните и другите од рововите и земјаниците да се видат подобро, да си ги видат униформите, оружјето, да си ја видат радоста што куршумите не си ги вперуваат еден во друг, туку во воздух; се пукаше во бранови или зачестено.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не знае кој пукал во него. Тој дојде кај мене пијан.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Ноќеска ли?“ праша. „Ноќеска ли пукаа во него?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не даваш за да пукаш во нас.“ Тишина. Исчекување.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Што да кажам?“ не разбра. „Кој пукаше во тебе?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Кој пукаше во тебе? Зошто?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Јас повеќе би сакал, докторе, да објасните кој пукаше во вас.“ Не му одговори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ставам еден куршум во револверот. Пукам во себе. Па во тебе. Па во нив.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Се сеќаваш ли? Тогаш тие сѐ уште беа живи. Помалото внуче пука во него: Ра-та-тата-та!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Но растот нејзин беше побрз од мојот и поголем куќата што ми ја подјадува со своите долги длабоки корења што се шират во сонот што ми роваат та пукаа во ноќите без сон и ѕидови и порти се пореваа темелите и покривот ни татни од нејзините корни од нејзините гранки.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Разговорот грее и зборовите пукаат во звучниот простор како суви гранки на оган.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тој клечејќи на едното колено пукаше во мене...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ќе ти го дадам меновникот... - заплака таа, влечејќи го венчалниот прстен од прстот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ќе стрелаш во нив, ќе си го откриеш местото и непријателот пука во тебе или по радио повикува авиони и поиува, толчењето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Макронисос пукаше во мене... 4 ТОЛКУ МИ РАСКАЖА Харилаос, дваесет и двегодишно момче од некое планинско село на Пелопонез.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Тро... троа пченичка... од стрништето.. клас по клас... зрно по зрно... ете... јас таму за да не ја колваат врапчњата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Самиот страшливец и понижувачки услужлив, беше секогаш преполн со желба да ги измачува другите, да се чувствува како ловџија што гони и пука во беспомошно животно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па тоа се два-три грста зрна што ги истрив од класјето во стрништето...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш гангстерите требаше да ја хипнотизираат мајката во сцената во капелата, а потоа да ја пренесат во салата Алберт Хол за таа лично, под хипноза, да пука во амбасадорот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога ќе фатеше Делин некој качак, го врзуваше за дрво во трапот и по цел ден пукаше во него додека не го распарталеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Да ја ебам мама му да ја ебам на турскиот цар! (Кајмакамот вади револвер и пука во Ангеле) И на големиот Везир! (Кајмакамот пука вторпат) И на сета царска Порта! (Кајмакамот пука третпат. Ангеле се руши. Умира.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ВЕРА: Ми се чини дека му го слушам срцето. (Стево пука во воздух.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Дедо сигурно ќе пукаше во неа со пиштол, - си велев, - и ќе беше ужасно возбудливо. Штета!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас не пукав во другарот Граматниковски како во Јован Граматниковски, како во човек, јас пукав во директорот, во неправдата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Во таква несвесна состојба јас се обидов да ја извадам испуканата чаура и да ја пренаполнам пушката со цел да пукам во себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пукам во војниците што налетуваат ко улишта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ако имаше војници, ќе пукаа во тебе, вели командирот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На војниците им иде да пукаат во прозорците. Да пукаат и да пукнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако се иселило порано, зошто морало да го напушти новиот стан и зошто во ниедно време, пред зори, кога Банката уште горела а војската можела да пука во сè што било сомнително без предупредување, директорот го преселил семејството во француската болница којашто била во опасната зона до самата банка.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)