Ако е потребно, имам јас врски – самоуверено вели Иван и навистина, без никаков проблем, влегуваат во болничката зграда.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
На дожд, иако дождовите беа ретки, шаторот не смееше да пропушта вода, а ако домаќините запалеа внатре оган, шаторот не смееше лесно да го префати огнот.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
И по кривите вади да пропуштиме води за оризите млади и зелени лободи.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Лифтот не запира, но качувањето трае долго, како во порно филм. – Супер е, само цревото пропушта вода – му вели Гога од спалната, а тој е веќе во бањата и пее некоја ла-ла-ла канцона.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)