Најотворено прифатија да ја делат масата со нас. Нестрпливо се впуштија во дијалог.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Зар тој што имаше толку исушени откоси зад себе, за кого кружеа гласини дека е женски срцекршач, вечерва уште на втората средба прифаќа да биде понизен слуга и роб.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сопственикот на кафулето не прифати да му платиме за македонскиот чај.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Јас, како последен, морав да прифатам да бидам песот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Во 1857-та, во пролетта, на Максимово навалување и на навалување на главите на сојовите Јосиф се прифати да биде прв учител во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Прифати да игра, но тешко можеше да се внесе во духот и ритамот на старите играчи за кои покерот не значеше заработувачка пари, туку нешто друго што не можеше да се купи со никакви пари.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тој се вљубува во неа, ја запросува, а таа, од благодарност прифаќа да се омажи со него.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Тој и самиот не знае каде припаѓа според квалитетот на своите творби, дали да прифати да биде на список на некој ад хок приватен галерист кој работи на ситно и на црно (приватните галеристи во Македонија нужно се детерминирани во својата работа од нерегулираниот даночен систем, поточно на сѐ уште нерегулираните даночни олеснувања за вложување во откуп на уметнички дела) или да очекува некое општествено признание и државен откуп.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)