Некогаш многу подоцна, иако тоа се случи истиот миг, сознанието од Језекила го распара и оној продорен вресок; беше тоа еден таков глас, од кој морниците по телото се крвави, зачестени, немилосрдни боцкања со игли, еден цел сноп игли, што минуваат по целата кожа, а потоа се присобираат во темето и тука длабат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Влезе. Полека ја затвори вратата на крчмата и се присобра во еден агол.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)