Пријатното дружење и атмосферата што беше создадена придонесоа да се заборави на времето.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Наглас се кажа она што тој со денови го мислеше, неправдата што го гореше, агресијата врз неговиот личен и национален мир која не можеше да ја сфати, како што не можеше да сфати со која своја постапка, како човек или како Македонец, тој придонел да се најде во оваа ситуација.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Тоа придонесло да се развие сточарството и да се развие месарската „индустрија“ (пастрма, лој) и заедно со тоа и трговијата со овие производи.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
(Имаше и такви крикови: ти се чини дека ја расцепуваат темнината и придонесуваат да си замислиш некоја чудна звучна светлина).
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Патот од таа ноќ во нејзините мисли засекогаш останал како патување кон небото кое и се причинувало истовремено многу блиско но и толку далечно.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ми беше дадена шансата да ја реализирам мисијата која ретко ви се нуди во животот, да трагате, да придонесете да се зближуваат, да се обединуваат луѓето.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
„Секако, меѓу многуте засадени на Вардариште ти знаеш дека растат и седумте тополи. И тие ќе придонесат да се ревитализира деградираното земјиште.“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
И асоцијацијата на гротескното и монструозното придонесоа да ја замислам оваа книга како филозофска сказна.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
А тој со овој потфат ќе придонесе да ја спаси...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)