претставува (гл.) - во (предл.)

Победата на Француската револуција убедливо ја покажа трошноста на сето феудално општество, за кое порано непрестајно се тврдело дека е вечно и незаменливо, а таа исто така од темел ги разниша сите оние учења што претставуваа во овој или оној вид идеологија на феудалниот поредок.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Одот на српското влијание во развивањето на народното самосознание кај Македонците и неговите резултати се претставуваат во овој вид: Во 1889 год. во Белград во пансионот на Светисавското друштво на Космајска улица имаше околу 50-60 души млади Македонци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оваа плоштатка при секоја посета ми се претставува во ново руво; така беше и овој пат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А „еволуцијата на министерот (се однесува на британскиот премиер Винстон Черчил, б.м.) за успесите на маршал Тито во оваа војна се изненадувачки, а многу посматрачи во оваа земја веруваат дека тој ги претставува во многу порозова слика од онаа што навистина егзистира, иако нашите информации за вистинската ситуација... се неодредени“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Говорот на британскиот премиер Винстон Черчил предизвикал изненадување и кај американскиот политички врв, кој се прашувал како е можно, преку ноќ, "да поцрвенее еден толку ’закоравен ториевец’" каков што бил Винстон Черчил.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Често дипломатското време си го претставував во споредба со минливиот живот, миговите на расцутената минливост, како една стуткана телеграма, која наместо да се фрли во кош ќе заврши во некој дипломатски архив, која можеби никој и никогаш нема да ја прочита.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А идниот пат кога влегував, имав впечаток дека истата фијока е отворена и дека секој момент оттаму ќе ја извлече истата папка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ковертот на благодарноста што ја претставуваше во одредена мера и мојата судбина веројатно се наоѓаше во сината папка што иследникот ја оставаше во фиоката од неговата десна страна додека излегував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Меѓутоа, постои и едно друго лице на Балканот кое се претставува во едно време на мир, присутно во текот на вековите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Значи: маниризмот е антинатуралистичен и доследно стреми кон тотална апстракција.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мистеријата во неговото опстојување е во тоа дека највисоката и крајна апстракција за темелот на светот како божество на крајот на краиштата претставува нешто сосема “натуралистичко”, додека “класицистот” со својата близина до природата доаѓа дотаму она метафизички не-сликовитото, имено, Бога, да си го претставува во сосема алогична фигура за човечката историја: како човек. okno.mk 247
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)